10- Van `t padje af of op je pad?

Van mijn pad

Onze hond heette Tarzan.
Een grote Duitse Herder.
Het was mijn maat.
Ik was gek op die hond en die hond op mij.

Mijn eerste herinnering als kind gaat over onze hond.
ik was een jaar of twee.
Op zondag met heit hand in hand mocht ik Tarzan uit het hok halen.
Omhoogkijkend.
Naar mijn oneindig grote papa.
Zijn sterke hand hield mij vast.
De welbekende bakkebaarden van die tijd wapperend in de wind.
Hij een roze blouse met stippen aan en ik mijn roze/rode zondagse jurk.

Jazeker mijn moeder heeft het met mij geprobeerd.
Jurken.
Ze maakte veel van mijn kleren zelf.
Ik was een meid van een jaar of 6.
Sabbelde veel op mijn linker middel en ringvinger.
De wijsvinger van de rechterhand verdween graag in mijn navel.
Maakte mij niet uit waar ik was.
Jurk omhoog.
Maillot omlaag.

Opgeladen en blij

Zo zijn er vele laadmomentjes in mijn leven.
Ze geven een glimlach.
Zelfs nu tijdens het schrijven.
Ze maken me blij.

Tussen al deze lichtpuntjes liggen ook keien.
Dingen die ik mee heb gemaakt en mij verdrietig maken.

Het kleine leed

Tarzan overleed toen ik een jaar of 10 was.
Dit was voor mij en mijn broer heel verdrietig.
Stiekem hebben we ook in het hok gekeken of ie toch niet wakker werd.

Later vertelde mijn moeder dat ie af en toe een vals randje had.
Dat ie uit een 'verkeerd' nest kwam.
Nooit iets van gemerkt.
Nou ja, 1x dan.
ik moest hollen voor dat beest.
ik had een stuiterbal xxl.
Tarzan vond dat ook een leuke bal.
Samen ermee spelen was gaaf.
Tot dat ene moment.
Hij beet mijn bal doormidden.
ik bedacht mij niet.
PETS! Hij had een tik op zijn neus.
Net op tijd was ik binnen en hij nog buiten.

Het grote leed

Mijn pake die overleed toen ik elf was.
Hij kon zo heerlijk ravotten met ons.
Tot ergernis van Beppe.
Alhoewel ze vaak glimlachend toe keek.

Mijn schoolvriendin overleed toen ik 15 was.
Een vriend nam zijn eigen leven.
Ga zo maar door....

Naast al die lichtpuntjes heb ik veel afscheid genomen.
Van dierbaren.
Tot overmaat van ramp kregen mijn man en ik daarnaast 13 miskramen te verstouwen.

Op mijn pad

Samen maakt dit wel mijn levenspad.
Toen ik van mijn padje was kon ik het verdriet niet dragen.
Ik snapte niet waarom ik jaarlijks minstens 3x op begrafenis of crematie ging.

Het is nog steeds hard werken om alle lessen die ik leer toe te passen.
Met de wasstraat heb ik openingen gekregen.
Ik heb geleerd dat zowel de lichtpuntjes als de energiesluipers erbij horen.
Het is al gebeurd.

Wat ik nooit had verwacht is dat al dat afscheid nemen van dierbaren,
zo in mijn werk terug kon komen.
Meeleefkinderen worden bij hun oren opgepakt.
Weggebracht en bij ons gepland.
Blijven aan de deurmat genageld staan.
Veiligheid, vertrouwen.
Bullsh#t!

Daar waar ze werden verwaarloosd en mishandeld daar is hun veiligheid.
Met liefde, geduld en aandacht voor wie ze zijn,
waar ze vandaan komen En wat ze meenemen ons huis in,
kunnen wij ze voorzichtig in ontdooistand zetten.
Ik kan hun abrupte afscheid eren.
Hen helpen het een plek en woorden te geven.
Het gemis blijft en mag er zijn.

Hoe zit het met jou pad?

Jouw pijn is er.
Jouw verdriet is er.
Het is ergens goed voor.
Al voelt het misschien op dit moment niet zo.
Kan je alleen maar janken om alles wat je mist.

Ik zou zeggen klim in de auto.
Kom langs voor een gratis kennismakingsgesprek.
Met liefde schenken we een bakkie troost voor je in.

We zien je graag,
Rijna en Bodo

Kop

Tekst