De dood in moeders ogen
Ik zie de dood in moeders ogen en helderwit licht om haar heen. Wat zeggen mijn ziel en intuïtie? Hoe kun je de zielskramp helen?
Helderwit licht
Mijn lichaam golft op intens verdriet terwijl mijn mond een lach laat ontsnappen.
Tergend langzaam loop ik richting het onheil onder het helderwitte licht.
In de ellenlange gangen voelt alles godsverlaten, angstig wit.
Alles roept; “Vlucht!’
Mijn handen glijden over de witte leuning.
Langs de helderwitte muur.
Grote witte deuren sluiten gaten af.
Doodsangst sluipt door een kier.
Ziel liegt nooit
Mijn ziel liegt nooit.
Ook vandaag niet.
Het klopt niet.
Op t kruispunt een twijfel.
Zal ik stiekem...
Nee, voelt onveiliger.
Toch maar rechtsaf naar school.
Lesuren vallen uit.
Ik voel; ”het is nodig.”
Mijn tas staat klaar voor vertrek.
Nog vijf minuten opletten dit laatste lesuur.
Een klop op de deur.
De directeur en zijn priemende vinger.
“Jij, mee, melden”
Verbaasd kijk ik op!
Ik word door hem naar huis gestuurd.
Mijn intuïtie
Woedend trap ik mijn pedalen rond.
In een recordtempo fiets ik naar huis.
Zie je wel.
Moest toch linksaf!
Nu is t te laat.
Voorzichtig open ik de deur.
Doodsbang voor wat ik ga zien.
Al ’t wit uit mijn gevoel is herkent.
Puzzelstukjes vallen angst zwetend op z'n plek.
Kraakhelder wit
Het immense bed met gestreken witte lakens.
Het witte kussen.
De grond verdwijnt onder mijn voeten.
Vermoeide, ingevallen lijkogen kijken mij aan.
Zwart, traag bewegend haar.
Een in bleek gezicht lacht mij toe.
Een bezorgde man zittend aan het bed.
Zachtjes sluip ik dichterbij.
Mijn hart slaat overuren.
Mijn binnenkant sterft.
Daar ligt ze.
Mijn moeder.
Bijna dood.
Levend lijk
Een levend wit lijk komt omhoog.
Het is niet mijn moeder.
Ergens in de verte herken ik haar stem.
Ik zie en voel de dood.
Angst overheerst alles.
Al het leven lijkt uit haar verdwenen.
Haar stem probeert liefdevol, opgewekt te klinken.
Vol trots toont ze mij mijn jongste broer.
Warmte, liefde overspoelt mij.
Ik ga op slot.
Vanaf deze dag word ik de zorgzame, liefdevolle, grote zus.
En een vuurspuwende, puberende draak.
Samen op pad
Het knipperlicht tikt linksaf terwijl ik vertel;
“Ik voelde je wegglijden, terwijl ik naar school fietste.
Ik voelde jouw doodsgevecht.
Jouw overlevingsdrang.
Mijn angst voor verlies.
Samen draaiden ze vast in mij.”
Een dagje samen: mijn moeder en ik.
We deelden vandaag onze oude zorg en pijn.
“Wat had ik graag toentertijd met je gepraat.
Sorry, wij kregen ‘t niet gevonden.”
De zielskramp helen
Lang voelde ik mij als puber ongezien, ongehoord.
Laat staan begrepen.
Ik besef nu dat mijn ouders met engelengeduld, frustratie en zorg,
Mijn pubertirades en dichtslaande deuren hebben geaccepteerd.
Met de grootst mogelijke liefde, vallend en opstaand, hebben begeleid.
De in de puberteit ontstane zielskramp kan ontspannen.
Vandaag hebben we mijn breuklijn voorzichtig mogen helen.
Wil jij je zielskramp helen?
Dan nodigen we jou graag uit om een hele dag onze gast te zijn bij
👉 De bijna gratis Masterclass met Opstellingen, Kintsugi en Opstellingspoppetjes 👈
We ontmoeten je graag,
Bodo en Rijna
P.s.: Klik hier voor meer systemische achtergrondinfo over moeders omarmende liefde.
