Bijlage 1: Interview met Bert Hellinger

Onderstaand een interview met Bert Hellinger.

Bron: In dit interview met Bert Hellinger beantwoordt hij vragen van Heinrich Breuer, Theo Roos en Wilfried Nelles.

Dit interview met Bert Hellinger komt van Website Hellinger.com

 

Interview met Bert Hellinger: De kindertijd

Vraag: Is er een plaats voor u om te associëren met de term thuis?

Hellinger: Voor mij is de locatie waar ik vandaan kom bijzonder belangrijk, Leimen op Heidelberg. Mijn grootouders woonden daar, mijn twee ouders kwamen uit het dorp. Maar ons gezin verhuisde al vroeg van daar naar Keulen. Leimen is voor mij een plek die thuis is door gevoel. Wanneer ik langskwam, ervaar ik dat.

De vader van mijn moeder werkte in de cementfabriek in Leimen. Dat was zwaar lichamelijk werk. De arbeiders woonden in nederzettingen die tot de fabriek behoorden. En elk gezin kreeg een stuk land van de fabriek. Dat was de tijd van de overgang van de boer naar de industrie, de arbeiders werkten nog allemaal op hun akkers.

Mijn grootvader ook. Hij had een varken en kippen en velden. De vrouwen en mannen werkten van 's morgens vroeg tot' s avonds laat. Toen ik werd geboren, bevond mijn grootvader zich niet meer in de fabriek. Ik zag hem en de mensen en het leven in de nederzetting.

Er was iets warms en iets recht. Dat heeft me mijn hele leven beïnvloed. Ik heb een hart voor dit eenvoudige leven, voor de eenvoud.

Voordat ik naar school ging, heb ik een lange tijd met mijn grootouders doorgebracht. Gedurende deze tijd ben ik in dit milieu gegroeid en heb ik de levens van gewone mensen gezien. De families hadden veel kinderen, en de kinderen waren natuurlijk veel samen. We konden op een heel natuurlijke manier in de verschillende families komen, alsof we van hen waren. Het was eigenlijk als een uitgebreide familie.

Vraag: Waarom hebben je ouders je een tijdje bij hun grootouders laten logeren?

Hellinger: De grootouders wilden me een tijdje bij zich hebben. Misschien zou ik hun afscheid moeten nemen bij de familie, die al in mijn jeugd naar Keulen was verhuisd. Maar ik vond het heel leuk om bij hen te zijn. Ik kwam terug naar Keulen toen de school begon. De eerste vier jaar van de basisschool was ik in Keulen. Het gymnasium begon op een kostschool in Lohr am Main, een katholiek internaat van de Mariannhiller-zendelingen, naar wie ik later heenging.

 

Interview met Bert Hellinger: De school- en internaat tijd

Vraag: Was dit internaat iets van een voorbereiding op het priesterlijke beroep?

Hellinger: Dat was het idee. We woonden in het internaat en gingen naar het gymnasium van de staat, de orde had geen eigen school. Ik voelde me erg op mijn gemak op het internaat. Dat was een leuke tijd voor mij, een erg leuke tijd.

De tijd in het internaat viel in het nazitijdperk. Ik kwam naar het internaat in 1936. Bij een grote verkiezing, die plaatsvond op het moment na Oostenrijk naar Duitsland, hadden enkele van de nonnen die voor ons zorgden "nee" gestemd. En omdat er duidelijk geen geheime verkiezingen waren, werd het bekend.

'S Nachts wordt de SA voor het internaat opgevoed. Ze gooiden door de ramen en schreven op de muren: "Hier wonen verraders." Later was het internaat gesloten.

De oorlog was al begonnen en het internaat was veranderd in een ziekenhuis. Toen kwam ik terug bij mijn familie, die ondertussen in Kassel woonde, waar mijn vader een nieuwe baan had gekregen. Daar ging ik verder naar de middelbare school, nog steeds twee jaar.

 

Interview met Bert Hellinger: De tijd van Hitler

Vraag: Ben je toen afgestudeerd van de middelbare school?

Hellinger: We hadden geen middelbareschooldiploma, we waren voorbereid voor het afstuderen. Na de zevende klas - toen ik 17 jaar oud was, kwam ik drie maanden in de arbeidsdienst en vervolgens naar de Wehrmacht, als radio-operator in de infanterie. Onze eenheid is overgebracht naar het westelijk front naar Frankrijk. Daar was ik getuige van de invasie en de terugtocht. In Aken viel ik in Amerikaanse gevangenschap.

Vraag: Als u terugdenkt aan de tijd dat veel jonge mensen de nazi-ideologie ondersteunden en zich ermee identificeerden. Hoe was dat voor jou?

Hellinger: Op internaat waren we op een heel ander gebied dan de andere jonge mensen. We gingen niet naar de jongeren of de Hitler-jeugd en hadden daarom weinig contact met hen. Later, in Kassel, sloot ik me aan bij een kleine katholieke jeugdgroep die natuurlijk verboden was. Maar we ontmoetten elkaar regelmatig in het geheim.

Leden van de HJ kwamen vaak langs en wilden me ophalen voor de HJ-service. Mijn moeder zei toen: "Hij is daar nu niet." Maar dat kon slechts een tijdje worden gedaan, dan zou het niet meer werken, dat zou de familie te veel hebben bedreigd. Daarom speelde ik op verzoek van mijn ouders om de veertien dagen viool in een HJ-orkest.

Vraag: Was het gezin een veilig veld als je terugkijkt?

Hellinger: Het gezin was een veilig veld, vooral mijn moeder. Mijn moeder was zo stevig geworteld in haar overtuiging dat de ideologie van het nationaalsocialisme haar niet kon schaden.

Vraag: Had je vader op dat moment niet in het gezelschap moeten zijn?

Hellinger: Er was veel druk op hem om deel te nemen aan het feest, maar dat deed hij niet. Hij heeft zich strikt gehouden. Dat was toen een speciaal teken van moed.

Vraag: Toen was de instorting geen persoonlijke ramp voor een van de familie, zoals het was voor veel gezinnen?

 

Interview met Bert Hellinger: De dood van zijn broer

Hellinger: Zwaar was natuurlijk de oorlogsdood van mijn oudere broer die in Rusland verbleef. Mijn broer was lange tijd vermist. Slechts een paar jaar geleden leerde ik iets over zijn dood in Leimen.

De vrouw van mijn neef Albert vertelde me toen: "Albert ontmoette vandaag iemand op de begraafplaats die zei dat hij in het gevangenkamp was met een man genaamd Hellinger uit Leimen. Dat was mijn broer. Ik bezocht de man en hij bevestigde dat voor mij. Hij was daar toen mijn broer stierf. Ze bevonden zich in een enorm gevangenkamp, ​​waarvan er slechts een twintigtal overleefde, waaronder hij. De anderen stierven bijna allemaal in het Ruhrgebied. Dat is hoe we hoorden over de dood van mijn broer.

De ineenstorting van het Derde Rijk was voor ons geen ramp. Integendeel. Als Duitsland had gewonnen, zou mijn lot zijn verzegeld. Natuurlijk was ons gezin diep getroffen door de dood van mijn broer. Zelfs het huis waar we in Kassel woonden, was behoorlijk gehavend door de oorlog. Maar het verlies van familieleden en bezittingen was normaal dan, de meeste families ervoeren het in deze tijd.

Vraag: Als iemand die kort na de oorlog werd geboren en in de naoorlogse jaren opgroeide, herinner ik me goed die mannen met hun lege mouwen en hobby's met hun beenprothesen. De nasleep van de oorlog manifesteerde zich in deze mensen voor mij.

Hellinger: De oorlog was een geweldige tijd om voor iedereen te sterven. Dat was heel natuurlijk, er was er weer een gevallen, en weer een. Ik denk dat de helft van mijn klas is vermoord. Dat was vanzelfsprekend tijdens de oorlog. Omdat je niet verdrietig rondliep, was dat een van hen. Het was oorlog en mensen stierven. Van buitenaf kun je je niet voorstellen hoe het vandaag was.

Vraag: Ik besef hoe vreemd dit voor mij is. Dood is dan blijkbaar een dagelijkse bezigheid.

Hellinger: Precies, precies.

Vraag: Dan het bombardement en de burgerlijke doden.

Hellinger: Het was toen een vanzelfsprekend onderdeel van het leven.

Vraag: Is het effect van de ervaringen van die tijd dat je werkt met oorlog en dood en dat je het zo angstloos aankan vanwege die tijd?

Hellinger: Dat heeft er iets mee te maken. Horst Eberhard Richter gaf een lezing op de Psychotherapie Weken in Lindau, waarin hij iets zei als: "Soms verwachten we - hij sprak over zijn generatie - dat de jeugd net zoals wij zou moeten zijn. Maar dat werkt niet. Tegen de leeftijd van twintigste, hebben we geleerd dat de helft van onze kameraden dood is. Wat anderen alleen ervaren op de leeftijd van zestig, zeventig, dat hun leeftijdsgenoten afsterven, hebben we al op twintig ervaren. "Natuurlijk worden we hierdoor gekenmerkt. Dat is een deel van het geleefde leven.

Vraag: Als u terugkijkt op de tijd als soldaat, zijn er dan bijzonder drastische ervaringen? Met mensen die naast je stierven, kameraden die je zelf bent kwijtgeraakt? Het is altijd indrukwekkend hoe je kunt spreken over de gemeenschap van soldaten. Ik vermoed dat dit op hun eigen ervaring is gebaseerd.

Hellinger: Je was afhankelijk van elkaar en je had elkaar nodig en respecteerde elkaar. En natuurlijk geliefd. De een stond voor de ander. Er waren geweldige ervaringen met kameraden, en bovenal waren er geen verschillen in stand. Iedereen was hetzelfde. Ik herinner me dat ik in een bedrijf zat dat slechts twee middelbare scholieren had. Ik wist niet dat er groepen zijn waar niet veel middelbare scholieren zijn, dat had ik nog niet meegemaakt. Er was zoveel verschillende ervaringen en ervaringen uit het vooroorlogse leven. Voor mij was het een geweldige ervaring om te zien hoe elk van de mensen anders was.

Natuurlijk is de oorlog zelf een ervaring op zich. Je was een soldaat in een bedrijf dat toen niet zo groot was. Het bestond uit zo'n zestig tot zeventig soldaten. Na acht dagen aan het werk waren er misschien twintig over. De rest werd gewond of gedood of opgesloten. Toen werd een nieuw bedrijf opgezet, dat weer in dienst werd gesteld en na acht dagen waren er nog maar twintig over. Dit zijn diepgaande ervaringen.

Vraag: Hoe kan iemand zoiets regelen, welke vorm van verdriet vereist dat?

Hellinger: helemaal geen verdriet. Het was een tijd van sterven. De dood was alomtegenwoordig, en er is geen angst dat hij zo aanwezig is. Alles is gefocust op het moment, men heeft geen illusies, of iemand eruit komt, als er überhaupt naar buiten komt, is iemand overgeleverd aan de genade. En als het goed is, adem je. Dat is alles. Het was niet alleen aan het front, sterven was net zo aanwezig thuis.

Vraag: Past het nog steeds als je vandaag naar de dood kijkt en de betekenis van de dood bevraagt ​​als iets verschrikkelijks en verschrikkelijks?

Hellinger: Ja, dat hoort erbij, want dat is bekend voor mij, het is nog steeds heel dichtbij.

Vraag: Heeft dit iets te maken met een houding die overeenkomt met uw eigen dood?

Hellinger: In de oorlog was dat heel duidelijk. De dood was net naast jou. Hij was de hele tijd naast je, omdat je altijd een kans kreeg, en dan was je dood geweest. Dat was een normaal leven.

Vraag: Heeft de dood het leven intenser gemaakt?

Hellinger: Ja, ja. Ik was toen achttien, negentien jaar oud! Mijn god!

 

Interview met Bert Hellinger: Na WO-II

Vraag: En na de oorlog, hoe ging het verder?

Hellinger: Ik was nog een jaar in gevangenschap, in Charleroi in België. Ik ben gevlucht voor het gevangenkamp. Deze ontsnapping, deze scheiding, heeft me anderhalf jaar onafhankelijk leven gegeven. Na de ontsnapping ging ik rechtstreeks naar de Mariannhillern. Een paar weken nadat ik thuiskwam, ging ik de orde in en begon mijn studie. Ik studeerde filosofie en theologie in Würzburg.

Vraag: Na het afstuderen kreeg je waarschijnlijk je priesterwijding, halverwege de jaren vijftig?

Hellinger: 1952 - Ik geloof. Ik weet het niet meer precies, het was zo lang geleden.

Vraag: Heb je ooit getwijfeld of je de weg van de priester zou moeten gaan?

Hellinger: Nee, dat deed ik niet, ik heb nooit getwijfeld. Ik besloot dit te doen op de leeftijd van vijf.

Vraag: Met vijf jaar oud? Als een jongen raakte ik ook zwanger van deze vraag. De voorganger vertelde me toen dat als God je riep, je een roeping zou ervaren. Ik heb altijd op de stem van God gewacht, maar die kwam niet. Hoe was dat met u?

Hellinger: Het idee om priester te worden, kwam precies op die manier. Ik heb nooit een ander idee gehad.

Vraag: Later heb ik nooit begrepen dat de jonge mannen het leven met vrouwen wilden opgeven. Dat is geen probleem op de leeftijd van vijf, maar met vijftien jaar, dat is een vrij gigantische vraag, kan ik me voorstellen. Is er geen discussie geweest over het celibaat en de bijbehorende vragen?

Hellinger: Het bestaat niet op de leeftijd van vijf.

Vraag: Maar later, toen u vijftien was. Het is een beslissing niet alleen voor een bepaalde levensvorm, maar ook tegen een andere levensvorm?

Hellinger: Je kunt dat niet op deze manier aan. Het gaat niet om deze dingen, maar om een ​​relatie met God. Dit is ondergeschikt aan deze relatie tot God. Je moet dat zien op het niveau van relatie met God. Het heeft natuurlijk te maken met God met God in mijn concept van die tijd.

Vraag: Was later, toen je in de jaren zestig met ontwenningsgedachten droeg, de kwestie van het celibaat een factor? Jij bent toen ook getrouwd.

Hellinger: De beslissing om het priesterlijk beroep op te geven had niets te maken met een mogelijk huwelijk. Deze beslissing was ook ondergeschikt aan de relatie met God. Ik heb plotseling gezien dat veel van wat belangrijk voor me was in het christendom, verdoezeld wordt door andere dingen in de kerk.

Plotseling zou ik me moeten bemoeien met iets dat in tegenspraak is met mijn godsbeeld. Het was me ineens duidelijk dat ik het niet meer kon. Niet omdat ik ongeloof had, maar omdat ik nog steeds een gelovige was.

Vraag: Geloof was te kostbaar voor jou?

Hellinger: Hij was te kostbaar voor mij. Daarom moest ik de Orde verlaten. De andere is later toegevoegd.

 

Interview met Bert Hellinger: Leraar in Zuid-Afrika

Vraag: Wanneer ben je naar Zuid-Afrika geweest?

Hellinger: Dat was in 1953, denk ik. In Zuid-Afrika heb ik nog een studie gedaan voor het leerlingwezen. Toen kwam ik naar een school om daar les te geven. Tijdens het lesgeven op school heb ik het University Education Diploma in Education verkregen van een afstandsonderwijs-programma. Dit gaf me de leervergunning om les te geven op middelbare scholen. Daarna moest ik ook het management van deze school overnemen.

Maar ik had mezelf herzien door deze functie en het extra afstandsonderwijs over te nemen. Ik kreeg een zenuwinzinking. Het was een weldadige ziekte, om zo te zeggen, want zo ging ik van school.

Vraag: Had u een uitputingsdepressie of hoe zou u dat noemen.

Hellinger: Ik kon niet meer slapen, dat was een slechte tijd. Ik was ten einde raad. Ik ging toen naar een missiestation. Een Nederlandse broeder en ik liepen gewoon met hem rond toen hij zijn werk deed. Als gevolg daarvan ben ik langzaam binnen twee maanden hersteld. Ik kwam toen naar een missiestation en werkte in pastorale zorg. Dat was veel bevredigender voor mij.

Vraag: En na het missiestation, kwam terug naar Duitsland?

Hellinger: Niet voor een lange tijd. Het ging door voor meer dan tien jaar. Gedurende deze tijd werd ik ook hoofd van het St. Francis College in Mariannhill. Er was een eliteschool. In die tijd kwam een ​​hoog percentage studenten van de Native University van deze ene school en had een grote reputatie in heel Zuid-Afrika. De school was ook een internaat. Alle studenten woonden ook in het internaat. Dat was een leuke en vruchtbare tijd voor mij.

Er was een zeer nauwe samenwerking tussen mij als een leider en een andere priester die aan mijn kant stond. Je kunt zo'n grote school en internaat helemaal niet beheren. In feite had de school twee kostscholen, een voor de meisjes en een voor de jongens. Zusters waren verantwoordelijk voor de meisjes, voor de jongens waren we beide priesters.

We hebben de school en het internaat georganiseerd in de zin van een verreikend zelfbestuur. Elke klas heeft een woordvoerder gekozen, daarnaast zijn ze allemaal samen gekozen uit de afstudeercursus vijf vertegenwoordigers in het schoolbestuur, het studentenparlement. Dit panel heeft de meeste vragen onderling opgelost. We waren verrast hoe goed dat werkte. Dat was een belangrijke ervaring voor mij.

Vraag: Hoe lang ben je al in Zuid-Afrika geweest?

Hellinger: zestien jaar.

Vraag: En wat waren de redenen die u daar achterliet? Was het al gerelateerd aan het feit dat je het priesterberoep wilde verlaten?

Hellinger: De redenen lagen ergens anders. Ik vertegenwoordigde een enigszins geavanceerde, een moderne theologie, waarvoor ik bekend was. Plotseling werd ik verdacht van het nemen van opvattingen in religieuze opvoeding op school die onverenigbaar zijn met de leer van de kerk.

In die tijd moest ik mijn bisschop vertegenwoordigen op de bisschoppenconferentie. De bisschop belde mij om met mij te bespreken wat zijn zorgen waren. Na het gesprek haalde hij een brief tevoorschijn waarin iemand mij beschuldigde van ketterij. De bisschop vroeg me om er commentaar op te geven en raadde mij aan in de toekomst voorzichtiger te zijn.

Ik zei hem: "Als ik u in dit opzicht niet vertrouw, kan ik u niet vertegenwoordigen op de bisschoppenconferentie. En ik kan mijn taken niet meer uitvoeren. "Ik heb al mijn functies neergelegd, ik was nogal radicaal. Daarna was het duidelijk dat ik naar Duitsland zou terugkeren.

Vraag: Mensen komen vaak op een kruispunt en blijven voor hen staan ​​en bewegen niet. Maar je bent er altijd met grote onbevreesdheid naartoe gegaan. Of was het bijna een hopeloosheid? Om te overleven voor jou, moest je deze stap zetten?

Hellinger: Telkens wanneer ik me realiseer dat er geen andere weg is, ga dan op een andere manier en doe iets nieuws.

 

Interview met Bert Hellinger: De groepsdynamiek

Vraag: Hoe is het doorgegaan?

Hellinger: Ondertussen was in Duitsland bekend geworden dat ik ontslag had genomen uit mijn functie in Zuid-Afrika. De Orde belde me terug uit het bisdom, omdat ik de functie van rector van het Mariannhiller-seminarie in Würzburg lang moest overnemen in Duitsland.

Maar daarvoor was er iets belangrijks gebeurd in Zuid-Afrika, namelijk het contact met de groepsdynamiek. Tijdens een conferentie ontmoette ik een benedictijner die me vertelde: "Er is iets dat heel interessant is, je moet meedoen." Hij bracht me in contact met een groep Anglicaanse priesters die de groepsdynamiek in Zuid-Afrika hadden geïntroduceerd. Ze boden cursussen oecumenisch en gemengd ras aan, dus ze waren in dit opzicht erg geavanceerd.

Ik ging naar hen in een groepsdynamische training. In deze eerste cursus had ik een sleutelervaring. De leider in de groep vroeg alleen in het algemeen: "Wat is belangrijker voor jou, ik zeg het in het Engels" idealen of mensen ", dus idealen of mensen? Wat offer je op aan wie? De mensen van een ideaal idee of het ideaal van de mensen. Dat beïnvloedde me diep, ik kon de nacht erna niet slapen. Het was een keerpunt in mijn leven.

Vraag: Je realiseerde je dat het naar de mensen moest gaan?

Hellinger: Plots stonden mensen voor mij op de voorgrond. Ik heb verschillende andere trainingen met hen gedaan en de groepsdynamiek toegepast in de school waar ik was.

Met deze kennis en vaardigheid kwam ik terug naar Duitsland. Toen ik hier twee maanden verbleef, heeft professor Däumling uit Bonn (een van de grondleggers van groepsdynamica in Duitsland, H.B.) een gelofte gedaan in Würzburg over groepsdynamiek. Dus natuurlijk ging ik erheen en vertelde hem dat ik groeps-dynamiek van mijn werk in Zuid-Afrika ken. In Duitsland was de groepsdynamiek nog nieuw, terwijl ze al in Zuid-Afrika waren gevestigd. Däumling nodigde me vervolgens uit als co-trainer voor een training in Bonn. Door deze uitnodiging kreeg ik een plaats in de scène van groepsdynamiek in Duitsland, als iemand die iets kon doen.

Vraag: Maar dat was al in het begin van de jaren zeventig?

Hellinger: Dat was 1970. Eind 1969 kwam ik terug uit Zuid-Afrika. Met groepsdynamiek had ik meteen een nieuwe positie in Duitsland. Ik paste het groepsdynamische werk onmiddellijk toe in dit seminarie. Ik bood ook groepsdynamische cursussen aan en werd bekend als een groepsdynamische trainer. Maar ik wist dat ik nog steeds veel mis. Daarom ben ik meteen na mijn terugkeer naar Würzburg met een psychoanalyse begonnen.

 

Interview met Bert Hellinger: De Gestalttherapie

Ondertussen was ik geleidelijk van mijn orde vervreemd geraakt. Meer en meer moest ik ervaren dat bij belangrijke beslissingen zelfbehoud belangrijker was dan de religieuze en menselijke kwesties.

Met dit innerlijk conflict ging ik naar het eerste dynamische congres in Keulen en leerde ik Ruth Cohn kennen. Het congres vond plaats aan het einde van het 68-jarig bestaan, de tijd van de hippies en radicale studenten. Ze zijn ook dit congres binnengevallen en hebben de gebeurtenissen verstoord. Ruth Cohn redde het congres met ongelooflijke vaardigheid door de studenten te winnen. Dat heeft veel indruk op me gemaakt. Kort daarna ging ik naar haar toe in een cursus. Het was de eerste cursus die ze in Duitsland aanbood.

Ze sprak over Gestalt-therapie in de klas. Ze kende Fritz Perls goed en was daarom bekend met de Gestalt-therapie. In Duitsland was de Gestalt-therapie nog volledig onbekend. Ze bood een demonstratie van de Gestalt-therapie in de groep aan en vroeg wie de eerste was die op de zogenaamde 'hot seat' kwam zitten. Ik heb contact met je opgenomen. Tijdens het werken met mij keek ik in de verte.

Plotseling zag ik dat ik een andere toekomst had. Niet meer in de volgorde. De sleutelzin aan het einde van deze sessie was: "Ik ga weg." Vervolgens moest ik voor elke deelnemer opstellen en zeggen: "Ik ga weg." Het was een ongelooflijke ervaring, een sleutelervaring

Het was me nu duidelijk dat mijn verblijf in de Orde slechts een kwestie van tijd was. Maar eerst ging ik terug naar Würzburg. Tegelijkertijd besloot ik om een ​​trainingsanalyse uit te voeren. Een vriend van mij, professor Hermann Stenger, ook een dynamische groepswetenschapper, gaf me in Wenen een plaats voor een trainingsanalyse. Hoewel ik wist dat ik de Orde zou verlaten en op deze manier al voorzorgsmaatregelen had genomen.

Maar de tijd was niet rijp, ik wachtte op het juiste moment. Tijdens een groepsdynamische training die ik in Rome aanbood, maakte het plotseling een "klik" tijdens een gesprek met een Amerikaan, ik wist: "Nu was het zover." Een paar dagen later gaf ik mijn beslissing door aan mijn meerderen in Rome. Daarna verliep alles zonder problemen. Ik stond volledig achter deze beslissing. Mijn meerderen merkten dat op en probeerden niet van gedachten te veranderen.

Ik had voorzieningen gemaakt voor het leven buiten de Orde. Ik stond op eigen benen omdat ik een gerespecteerde groepsdynamiek was. Ik ben meteen naar Wenen verhuisd en ben begonnen met de trainingsanalyse.

 

Interview met Bert Hellinger: De invloeden van verschillende therapeutische scholen

Vraag: En kwam Arthur Janov, de oeretherapie, relatief snel aan?

Hellinger: Dat had nog een voorspel. Ik had alle examens voor de opleiding als psychoanalyticus en ik ging bij de psychoanalytische werkgroep in Salzburg. Ik werd gevraagd om daar een praatje te geven. Mijn onderwerp was het boek van Janov: "De oerschreeuw." Dat is niet goed verlopen. Ik werd uitgesloten van de werkgroep en weigerde om af te studeren. Ik had nog twintig uur analyse moeten doen, dat zou alles zijn geweest.

Ik had dat als een editie uit Wenen gebracht.

Ik ging toen naar Janov en een van zijn ouderejaars studenten gedurende negen maanden in de VS en deed oertherapie. Het was een geweldige ervaring voor mij.

Vraag: Dat waren ook zeer negatieve ervaringen? Iets als een machtsmisbruik?

Hellinger: Het heeft me geraakt. Maar aan de andere kant, natuurlijk, op zo'n moment, krijg je ongelooflijke vrijheid.

Vraag: Kan die plotseling een nieuwe richting uitgaan? Kan ontsnappen aan de regels en rituelen die een therapeutische school met zich meebrengt?

Hellinger: Ja. Je hebt geen innerlijke verplichtingen. Later nog steeds 2^e poging gedaan, wilde een van de transactieanalisten zijn. Ze hebben me ook afgewezen.

Vraag: Waarom?

Hellinger: Ik kreeg te horen dat ik niet via de normale training zou gaan, hoewel Rüdiger Rogoll mijn sponsor was en een vooraanstaand leraar van Transactionele Analyse. Dat was mijn laatste poging ergens bij te horen. Het was pijnlijk, maar genezend en vooral ongelooflijk bevrijdend.

Het vreemde was dat de pagina later weer werd omgedraaid. Ik had een reputatie voor scriptanalyse, die ik al vele jaren aanbied. De werkgroep voor psychoanalyse in München wilde dat ik een scriptanalyse voor hun trainingskandidaten zou aanbieden, omdat ze iets anders moeten leren in twee andere procedures. Deze werkgroep herkende me toen als een psychoanalyticus. Ik kreeg ook een licentie om te oefenen als analist van de Beierse medische vereniging.

Vraag: Na het hoofdstuk over de psychoanalyse kwam de gezinstherapie? Hoe bent u verder gegaan met de beroepsopleiding?

Hellinger: Wij zijn allebei samen gezinstherapie begonnen in Snowmass in de VS. Toen kwamen de hypnotherapie en de NLP. Deze vervolgtrainingen zijn nauw met je verbonden omdat je later belangrijke hypnotherapeuten en NLP-therapeuten uit de VS naar Duitsland hebt gebracht. Ik pakte meteen het probleem op met het werk van Erickson en de NLP. Dat was en is waardevolle ervaring voor mij. De training in Snowmass in gezinstherapie met Ruth McClendon en Les Kadis en de Reddingtons, dit waren mooie en vruchtbare tijden.

Vraag: Als u terugkijkt, hebben de mensen die u op het gebied van psychotherapie hebt ontmoet het meest indruk op u gemaakt?

Hellinger: Ruth Cohn zeker, dan Snowmass Ruth McClendon en Les Kadis. Van de hypnotherapeuten waren Jeff Zeig, Stephen Lankton en Stephan Gilligan belangrijk voor me. Uit de transactieanalyse was het Fanita Engels, voorheen ook Hilarion Petzold. En natuurlijk in het begin de groepsdynamiek in Zuid-Afrika, waarover ik al heb gesproken. Thea Schönfelder was ook belangrijk in termen van familiearbeid. Met haar heb ik mijn eerste ervaring als plaatsvervanger gemaakt.

Interview met Bert Hellinger: zijn eerste boeken en de eerste grote evenementen

Vraag: Aan het einde van de jaren tachtig was er een tijd waar de mensen zaten in uw cursussen en zei: "Bert, schrijf maar eens een boek." Er zijn scripts rondgestuurd met citaten van wat het in cursussen had opgepikt. Sommigen hadden zich achteraf verzameld. Van wat je had ontwikkeld, werd plotseling een enorme beweging.

Hellinger: Maar ik was al klaar, om zo te zeggen.

Vraag: Je was in retraite. Ik had de indruk, je gaat in Ainring in je vreedzame leven als gepensioneerde. Plots voelde je alsof je op het punt stond om opnieuw te beginnen, en dat deed je ook.

Hellinger: Eerst was het belangrijk dat Gunthard Weber het boek "Zweiierlei Glück" publiceerde. Dat opende het veld in de verte. Het was niet de tijd voor mij om dat zelf te doen. Dat Gunthard dat deed, was een grote prestatie. Toen was het duidelijk: "Nu doe ik iets." Ik begon het boek "Orders of Love" te schrijven. Weet je hoe ik dat deed?

Vraag: We hadden je de video's van de cursus in Keulen gestuurd die je in 1992 voor mij had gedaan aan de universiteit van Keulen. We hebben de hele cursus opgenomen op tape omdat we later naar je werk wilden kijken.

Hellinger: Ik ging zitten en schreef de video's over, wat erg moeilijk was omdat het geluid erg slecht was. Wat uitkwam werd het eerste deel van het boek "Orders of Love".

Iets later werd ik uitgenodigd voor een cursus voor gezinstherapeuten, die ook werd opgenomen. Deze video werd de basis voor het tweede deel van 'Orders of Love'.

Kort daarna was er een congres in Garmisch georganiseerd door Wolf Büntig.

Daar gaf ik de lezing "Vanuit de hemel die je ziek maakt, en de aarde die geneest".

Op dit congres heb ik ook een cursus aangeboden en gezegd: "Ik neem maximaal 35 deelnemers." Maar 350 hebben gemeld. Wat moet ik nu doen? Ik zei: "Dan doe ik de cursus met iedereen." Vroeger, kwam er een vrouw naar me toe en vroeg: "Heb je het erg als ik deze cursus?" Deze video werd de basis voor het derde deel van "orden van Beste, "Dat was ook de doorbraak naar de grote evenementen. Alles is willekeurig gebleken.

Vraag: Het was niet iets dat je gepland had?

Hellinger: Het gebeurde en opeens was het een uitdaging.

 

Interview met Bert Hellinger: De critici en hun gehechtheid aan de groep

Vraag: Mag ik weer thuishoren om naar groepen te gaan? De psychotherapeuten die je aanvallen, vooral de systematici, verdedigen hun veld en, wanneer ze je aanvallen, zijn ze in perfecte harmonie met hun geweten. In jouw geval was je in staat om het veld van de Orde en de kerk te verlaten. In plaats van in de gemeenschap van de Orde en de Kerk te blijven, ben je verder gegaan, maar je bent er niet door gebonden. Wat maakte je zo onafhankelijk? Is dit zoiets als een behoefte om een ​​innerlijke beweging te volgen?

Hellinger: Dat is ingewikkelder. Ik had het voordeel dat ik ook andere beroepen leerde. In Zuid-Afrika deed ik het lerarentest en had daar een alternatief. Ik voelde dat dit me een volledig andere onafhankelijkheid gaf, en de anderen voelden dat ook. Dus je kon me niet intimideren. Dit alternatief was iets heel waardevols voor mij.

Stel je nu degenen voor die slechts één beroep hebben geleerd, of diegenen die uiteindelijk na tien jaar leren psychoanalyticus zijn geworden. Ze realiseren zich later misschien dat er iets anders is, maar kunnen niet loskomen van wat ze voor zichzelf hebben ontwikkeld.

Je bent dan in een vergelijkbare situatie als veel priesters. Ze hebben geen alternatief, omdat in hun groep een alternatief niet wordt getolereerd. Zodra ze iets anders zoeken, zijn ze uitgesloten van deze groep. Ze vertegenwoordigen vervolgens de posities van hun groep uitwendig in de zin van een strijd om te overleven.

Veel kritiek op familiebanen moet vanuit dit oogpunt worden overwogen. Hun kritiek heeft vaak weinig te maken met de baan van het gezin zelf, het werk van het gezin wordt helemaal niet beschouwd of onderzocht. Je stelt het meteen uit, omdat je instinctief het gevoel hebt dat het een gevaar kan zijn voor je eigen groep en hun overleving.

Vraag: Velen verwachten dat u commentaar geeft op dergelijke beoordelingen. Ik begrijp dit, zodat sommigen van jullie verwachten dat je anders bent.

Hellinger: Ja, precies. Ik trek me eigenlijk terug als iemand macht over me wil krijgen. Ik ben beschuldigd dat ik geen kritiek accepteer. Ik accepteer kritiek, maar geen aanspraak op macht over mij. Achter veel kritiek schuilt de vraag: "Je moet je positie verlaten en me volgen. Waarom doe je het niet zoals ik het wil? "

Als er kritiek in de zin dat we kijken naar de tijd samen over wat werkt er en wat is hier behulpzaam - dan de andere spreekt van een ervaring en zoekt een ervaring, en ik spreek uit ervaring, op zoek naar ervaring. Door de verschillende ervaringen verrijken we elkaar.

Iedereen heeft ondanks kritiek - wat alleen hier betekent, ondanks andere ervaringen - de andere iets. Voor mij is dit een waardevolle uitwisseling waarin ik kan groeien en me verder kan ontwikkelen. Maar als iemand: "Je moet naar me luisteren en mijn argumenten volgen, ze zijn beter en correcter dan de jouwe" - wat wil hij dan? Hij wil macht over mij verkrijgen. Ik trek me daarvan terug

Vraag: Dit terugtrekken van mezelf doet sterk denken aan je vader. Als ik me voorstel hoe hij aan het feest ontsnapte, moet het zoiets geweest zijn. Hij stond gewoon niet beschikbaar, trok zich terug.

Hellinger: Dat klopt, ik heb dat nog niet gezien. Misschien heb ik het van hem geleerd. Ik voel me goed met hem verbonden.

 

Het geloof van Bert Hellinger en religieuze beweging

Vraag: Hoe zou u uw overtuiging beschrijven?

Hellinger: In de tussentijd heb ik geen vertrouwen meer. Aan de ene kant betekent geloof dat ik een concept van God volg of wat er over God wordt gezegd of als een openbaring van of over God. Dat ik geloof dat het waar is en dat ik mijn leven dienovereenkomstig inricht.

Maar zelfs zonder zo'n geloof is er een spirituele beweging naar iets groters. Deze beweging is de eigenlijke religiositeit, de beweging naar iets dat groter is verborgen.

Deze beweging is te vinden in vele gelovigen, waar ze ook zijn, evenals vele anderen die geen vast geloof hebben. Ze gaan in deze beweging naar iets toe en kijken erin over de smalheid, de overduidelijke uitweg. Voor veel mensen is het religieuze gebonden aan bepaalde beelden van God. Maar het bestaat ook los van dergelijke afbeeldingen. De beweging naar iets groters is in alle religies hetzelfde, ongeacht specifieke beelden van God. Daarom zijn ze ook buiten de religies.

De vraag is of de vele beelden van God verenigbaar zijn met deze religieuze beweging, of dat ze na enige tijd tegen deze beweging zijn, misschien zelfs tot het absurde leiden.

In wat religieus wordt uitgeroepen, zijn er veel tegenstrijdigheden voor mij. Ik volgde het. Als je de zin serieus neemt: "Alles is in beweging" - waar is het dan naartoe verhuisd?

Naar iets buiten ons. Deze beweging is creatief omdat het iets doet. In mijn verbeelding moet er echter een oerbeweging of een oerkracht zijn, waaruit elke beweging komt. Of je deze elementaire kracht God mag noemen, ik weet het niet.

Er zit misschien iets tussenin, maar dat maakt mij niets uit. Het belangrijkste is dat elke beweging, wat het ook is, wordt bestuurd door iets daarbuiten, iets creatiefs.

Deze schepping is de beweging en de richting, het moet zo zijn, omdat het geen beweging kan zijn die tegelijkertijd tegen zichzelf is gericht.

Als je het serieus neemt, wordt alles wat gebeurt, zelfs het zogenaamde kwaad of verschrikkelijk of gewelddadig, bewogen door dezelfde oorzaak. Dit creëert een andere horizon. Het onderscheid tussen goed en kwaad kan niet langer worden gehandhaafd. Vragen als: "Hoe kan God dat toestaan?" Wordt hier niet relevant. Voor mij gaat het om het eens zijn met deze waarneembare beweging zoals die is.

Dat is religieus voor mij. In die zin ben ik erg religieus. Deze goedkeuring heeft geen beeld en geen geloof nodig. Iedereen kan dit direct in zijn ziel ervaren.

 

Interview met Bert Hellinger: Goed en slecht, Hitler

Vraag: De paren van tegenstellingen "goed en kwaad" kwamen op een bepaald moment als oriëntatie. In onze manier van denken zijn het vaste maten.

Hellinger: Ik moet het goede en het kwade met dezelfde instelling onder ogen zien, want beide hebben dezelfde kracht op het werk. Als ik dat doe, zal dat verschil niet meer bestaan. Als je het niet alleen in het hoofd kunt doen, maar ook in de praktijk, is dit een ongelooflijke reiniging en prestaties op hetzelfde moment.

Vraag: De praktische toepassing veroorzaakt ook de controverse. Zolang je erover filosofeert, zou het er niet toe doen. Het is immers geen nieuw besef dat goed en kwaad uiteindelijk resulteren in een eenheid. Maar indien toegepast op personen in de praktijk, b.v. met een moordenaar, SS-officier of een Hitler, alles daartegen.

Hellinger: Hitler is een test. Velen die tegen hem zijn, kijken naar Hitler. Ik kijk achter hem en voorbij hem en zie dat ook hij voor een onvermijdelijk lot staat. Om dit serieus te nemen, is religie voor mij.

 

Interview met Bert Hellinger: Kritiek versus dialoog

Vraag: Is er een parallel tussen intrekking, wanneer alle kritiekbuizen op u gericht zijn en zich terugtrekkend uit de claims van de nationaalsocialisten in uw jeugd en later de aanspraken van de Orde of de therapeutische scholen?

Hellinger: Er zijn bepaalde overeenkomsten. Maar omdat ik zie hoe belangrijk een groep is voor het veld waarin ze zich beweegt, kan ik anderen die zich in een ander veld bevinden niet beoordelen of zeggen: "Ze zijn erger of beter." Ze zijn alleen op een ander gebied, Ik zie dit intussen neutraal in waarde.

Vraag: Soms heeft het ook invloed op u wanneer mensen u zo benaderen. Of ben je zo ver weg? Er zijn ook enkele mensen die persoonlijk naar je toe zijn gekomen, die enorm hebben geprofiteerd van jou en de banen in de familie en die je vandaag tegemoet treden.

Hellinger: Ik zie het ook als onderdeel van een veld en ervaar het niet als een persoonlijke aanval. Ik kan het zo laten.

Vraag: Meestal of altijd?

Hellinger: Sta mij toe om hier ook mens te blijven. Dit perfecte zou verschrikkelijk zijn voor mij. Maar mezelf op deze ontspannen manier stellen is een eeuwige prestatie, een voortdurende uitdaging. Ik moet mezelf steeds opnieuw aanpassen. Maar dat sluit niet uit dat ik ook voor een conflict sta.

Vraag: Dat betekent ook respect voor je tegenstander en serieus nemen.

Hellinger: Dat is er een deel van. De oorlog is de vader van alle dingen. Hij is ook de vader van vrede.

Vraag: Kan Hellinger ook een krijger zijn?

Hellinger: Ik heb dit een paar keer in mijn leven laten zien.

Bron: Bert Hellinger beantwoordt vragen van Heinrich Breuer, Theo Roos en Wilfried Nelles.

Website Hellinger.com

 

P.s.: Wil je een familieopstelling live meemaken?

Dan ontmoet ik je graag live, bijvoorbeeld tijdens de Masterclass 'een date met je Ziel'.

Dat is een heel geschikte manier om een opstelling mee te maken.

Een familieopstelling, een loopbaanopstelling, een ZZP-opstelling of een organisatieopstelling.

Je ervaart ook het kompas van Bert Hellinger, waarmee je makkelijker en sneller door het leven navigeert.

Als je wilt, kun je een vraagstuk inbrengen dat we gaan opstellen.

Dan ga je meteen van belemmering naar opening.

Je kunt ook gewoon komen kijken.

We zien je ok?

Graag!