Hoe doorloop je een opleiding tot opsteller in een tijd waarin contact en verbinding moeizaam gaat?Juist die moeilijkheid is het grote succes geweest voor mij door de verwachting om te zetten naar verrassing naar wat er komen gaat.
Het eerste wat ik kreeg van Bodo was een lees verbod. Kennis geeft mij grip en juist dat had ik te leren om die te laten gaan. Geen grip, wel een grap. Want daar zit juist mijn kracht heb ik ontdekt, de losheid en de humor. Openstellen, me nog meer door mijn gevoel laten leiden. Dat had ik te leren.
We begonnen met opstellingen met mensen, daarna met stoelen en in mijn eindopdracht leegde ik een hele zak met kussen, lappen, knuffels en ander representerende spullen. De ruimte om te experimenteren was er.
Er was nog iets wat ik te leren had. De trainer is de trainer, hij bepaalt de opleiding en hij weet wanneer ik klaar ben, niet ik. Dat was nog wel de grootste stap. Respect voor het grote en het kleine accepteren. Wat is van mij en wat is van de ander, nog zo’n mooie.
Door de lastige tijd was het nodig de flexibiliteit te benutten. Het werd een ander soort opleiding dan we aan het begin allemaal dachten.
Bodo heeft altijd oog gehad voor ons leerproces en wat nodig was om ons aan het einde van de opleiding ook echt opsteller te zijn, te voelen.
Dat schuurt soms ook, dan krijg je recht voor zijn raap van Bodo te horen wat er gebeurt, waar de groei zit en wat ik niet wil horen maar diep van binnen wel wist. Vanuit een goed hart en een goede intentie de hamer er door. Oh wat vond ik je soms een @#%$!
Binnen de steeds veranderende beperkingen wist hij met creativiteit weer de juiste inhoud te geven. Veel dankbaarheid naar de oefencliënten die hun hebben en houden aan ons hebben getoond. Het is klaar en nu begint het pas!
Albert-jan Zijlstra