Emma probeert te stralen.
Lukt niet.
Ze vertelt.
37 Is ze.
Gelukkig getrouwd en 3 parels van kinderen.
Het werk is best ok.
Uuuhhh nou ja, niet helemaal.
Leuke collega’s hoor, dat wel.
Ze probeert te vertellen dat het werk best leuk is.
Maar ik voel `em niet.
Haar ogen staan steeds doffer.
Een flonkering.
Boosheid.
Ze vindt haar baas een hufter.
Telkens gedoe.
Ze wil niet meer strijden.
Ze wil niet meer moe naar haar werk rijden.
Het is als blaadjes in de herfst.
Ze waaien weg.
Daar gaan ze.
Met pijn in het hart.
Wachten op het voorjaar.
Je zou sneller willen.
Vertragen is handiger.
We gaan met een opstelling kijken wat er leeft in haar ziel.
Ze stelt haar ouders op.
So far, so good.
En passant vertelt ze dat haar moeder een paar jaar geleden is overleden.
Ze was al ziek, dat wel.
Maar zo onverwacht.
Gewoon in haar slaap.
Ben er best wel overheen hoor, hoor ik haar zeggen.
Ik voel `em al aankomen.
Plotseling knapt het in haar.
Heftig brullen.
Diepe zielspijn.
Minuten lang.
Nee hè.
Ik heb het weer.
Met mijn intuïtie zie ik allemaal kleding voorbij komen.
Nee, stop!
Ik wil dit niet.
Op zo’n moment voel ik me een karikatuur van Jomanda.
De beelden van kleding gaan maar niet weg.
Integendeel.
Dringen zich nog sterker aan me op.
Veel blouses en rokjes.
Ik geef Emma ruim tijd om weer wat bij zichzelf te komen.
Toen het gebeurde was dat te heftig voor je.
En te onverwacht.
De ziel kwam in total shock.
Je komt voor de helft voort uit moeder en voor de helft uit vader.
Naar mate je volwassener wordt trek je je eigen plan.
Je loopt zelf voorop op je levenspad.
Met beide ouders achter je.
Als dan veel te vroeg de helft ineens wegvalt …
That’s too much.
Zo’n heftige klap kan de ziel amper even incasseren.
De ziel heeft tijd nodig.
De dreun moet eerst wat verstommen.
Nu is Emma zo ver.
Nu kan ze het grote verlies echt laten binnenkomen.
Nu is een paar jaar later.
Lieve Emma, sindsdien zit je ziel in de survival modus.
Als je ziel verstart en je kunt toch nog liefde laten stromen, dan is dat heel knap.
Waar stroomt de eerste liefde uit je ziel dan naar toe?
Naar man en kinderen toch?
Wedden, dat je dan amper nog wat over hebt voor je werk?
Logisch, dat je loopbaan even on hold staat.
Oooh chips.
Weer die kleding.
Ik vraag Emma waarom ik toch telkens kleding zie?
Die komt binnen.
Hartstochtelijk huilen.
Wat mist ze haar moeder!
Moeder en Emma hielden van kleding kopen snikt ze.
Het wordt nog gekker.
Ik zie telkens het C&A logo voorbij komen.
Geen dure kleding vraag ik?
Gewoon lekker betaalbaar?
C&A en zo?
Full hit!
Emma kijkt me aan …
Hoe kan dit vraagt ze?
Hoe weet jij dat?
Dat weet ik ook niet.
Je denkt dat je moeder er niet meer is.
Maar ze is er wel.
Dat wil ze je laten weten.
Naast de diepe pijn van het gemis ontstaat er nu een nieuw element.
De liefde.
Liefde is de schoot van verzoening.
Zodat Emma in stapjes haar verdriet kan omarmen.
Even later hebben we koffiepauze.
Ik ben helemaal flabbergasted zegt ze.
Nee hè?
Nog meer beelden.
Van een moeder die liefdevol met uitgestrekte armen naar haar kind staat.
Maar ze heeft een pleister op de mond.
Mag ik wat vragen?
Uhum.
Heeft je moeder wel tegen je gezegd hoeveel ze van je houdt?
Daar gaat Emma weer.
Brullen.
Nee snikt ze.
Dan heb ik nog wat nieuws.
Je moeder vindt dat ze te vroeg vertrok.
Daar kan ze nog wel vrede mee hebben.
Maar …
Er is één ding waar ze echt spijt van heeft.
Dat ze zo weinig tegen je gezegd heeft: “Lieve Emma ik houd van jou”!
Je moeder vraagt me om dat aan je door te geven Emma.
Ooohhh.
Ze ademt moeders liefde in.
Dit is de start van heling.
Die loopbaan, die gaat op enig moment wel weer lopen.
Voor nu kun je die maar beter even laten lopen haha.
Zie eerst maar even aan de binnenkant te ontdooien.
Unfreeze from the shock.
Hoe meer je het grote verlies een plek kunt geven, hoe meer je je warmte terug vindt.
Als er voldoende warmte in je zit, dan stroomt de rest vanzelf door naar je loopbaan.
Eerst je man en jullie kinderen.
Daarna je loopbaan.
Gisteren ontving ik van Emma de volgende mail:
Het is een kunst om te leven.
En al wat je van moeder ontving een plek in je hart te geven.
Je hoeft het niet met alles eens te zijn.
Maar geef het gebeurde een plek in je hart.
Hoe groter de afstand naar je moeder, hoe groter de afstand naar het leven.
En hoe groter de afstand naar al het moois dat een leven je kan bieden.
Soms is het een kunst om van je moeder te houden.
Inclusief al haar onvolkomenheden.
Hoe meer je van je moeder houdt.
Hoe meer je van haar foutjes houdt.
Hoe meer ze van jou houdt.
Hoe meer het leven van jou en van je ziel houdt.
Heb jij nog ‘issues’ met je moeder.
Of zelfs een appeltje met haar te schillen?
Grote kans, dat je daar alle recht toe hebt.
Je schiet er alleen weinig mee op.
Wil je in het leven wel opschieten?
Met minder gedoe?
Meer vanzelf?
Klik dan op ik wil leren van mijn moeder te houden.
Cheers,
Bodo
