Alarm: het onderstaande bericht kan dodelijk saai zijn.
Het straalt de energie uit van een cursist.
Oh op zich gaat alles goed hoor zegt Margot.
Ze heeft alles in de plooi.
Rok, smile en woordkeuze.
Leuk leven, leuk werk, leuke vrienden.
Leuk.
Ze straalt het alleen niet uit.
Integendeel.
Beetje doffe gezichtsteint.
Alle kleding in vaal donkerblauw.
Ze vertelt over haar werk.
Twaalf en een half jaar zit ze er.
Ze vindt het er super leuk.
Zegt ze.
Fijne collega’s.
Whatever zeg ik.
Als door een wesp gestoken veert ze op.
Dat zou de directie precies zo gezegd kunnen hebben zegt ze.
Het lijkt wel of het ze geen bal uitmaakt.
En ze vertelt nog even verder.
Over de lekkere kroketten in de kantine.
Ik vraag of ik even tussendoor mag komen fietsen?
Ja hoor zegt ze.
Ook als het confronterend is vraag ik?
Sorry dear, just gotta rub it in your face.
Don’t say I didn’t warn you right?
So I don’t wanna see no crocodile tears later ok?
Lieve schat ik hoor wat je zegt.
En ik zie dat je het zo vrolijk mogelijk probeert te vertellen.
Alleen het ruikt allemaal zo naar huize avondrood.
Ja voor al uw laatste ritten vraagt ze?
Ja daar waar ze tot aan de hemelpoort bingo spelen.
Het is gelukt.
Ze barst in huilen uit.
Een jaar geleden is haar moeder overleden.
Aan borstkanker.
De eerste twee kankerrondes heeft ze nog overleefd.
Maar het laatste rondje werd haar fataal.
Ik laat het rustig worden.
Mis je haar vraag ik?
Ooohhh zegt ze.
Als je moeder dood gaat, dan ga je zelf ook voor een deel mee dood.
Yeah I know.
Duurt 2 tot 3 jaar.
Kan het zijn dat je nog gewoon in de rouw bent vraag ik?
Ze wordt er stil van.
Kwartje valt.
Blijkbaar.
Je komt bij me met de vraag: “Help waar zit mijn passie?”.
Na 12 1/2 jaar heb je het wel gezien op je werk.
Dus je wilt je passie terug toch?
Yep.
Sorry zeg ik.
In dit geval kan ik je niet helpen.
Je algehele energieniveau is letterlijk bedroevend laag.
Omdat je in de rouw bent.
Ik word nog een stapje meedogenlozer.
En koppel aan haar terug wat ik over haar uiterlijk waarneem.
Au zegt ze, dat doet best pijn.
Maar ik herken het wel.
Ben bang dat je met hart en ziel door de wasstraat moet.
Lieve schat, de binnenkant bepaalt wanneer de ziel klaar is met rouwen.
Neem dus de tijd om te rouwen.
Neem de tijd om grijs en zwart te dragen.
Neem de tijd dat grijs en grauw je huidskleur kleurt.
Dat kun je niet met je ego of ratio overrulen.
Sommigen proberen dat trouwens wel.
Dan roepen ze hittepetitterig dat ik er helemaal niks van snap.
Met zo’n gebaar van talk to the hand!
Dat ze werk en privé strikt gescheiden houden.
De stupid basterds haha.
Maar nog even iets anders.
Ik heb er nog ééntje.
Je weet wel, zo’n k#^-vraag?
Bring it on zegt ze.
Heeft je moeder wel ooit echt helemaal volop in haar kracht gestaan?
Het wordt stil.
Heel stil.
Pijnlijk stil.
Nu je het zegt: nee niet echt.
Er was altijd wel wat met haar.
Dus de overvloed van het leven ging wat langs haar heen?
Buiten schijnt de zon en ze trekt de vitrage voor het raam?
Uhum zegt ze.
Zou het kunnen, dat jij onbewust aan de binnenkant hetzelfde patroon volgt?
Dat het leven wat langs je heengaat?
Plof.
Die komt binnen.
Auch.
Schaakmat.
Zometeen ligt de koningin plat op het schaakbord.
Halverwege haar leven.
Het grootste verdriet is niet dat ze overlijdt.
De tragedie is dat ze nog nooit echt geleefd heeft.
Werk aan de winkel.
Wordt heel hard werken om tot leven te komen.
En dan hoop ik niet, dat je van die curling ouders hebt?
Je weet wel, van die ouders die als een bezetene de baan schoonvegen.
Voor dochter- of zoonlief.
Vaak hebben deze ouders van alles meegemaakt.
Hard gewerkt aan welvarend Nederland.
En uit liefde willen ze kun dierbare kroost ellende besparen.
Weelde is fijn.
Maar je leert dan niet aan de binnenkant hard te werken.
Cause life ain’t coming for free you damn bitches 🙂
Alleen de zon komt gratis en voor niets op.
En ze gaat vanzelf weer onder.
Voor je het weet, ben je te laat.
Yeah hell I know.
Life sometimes just sucks.
Wanna be lazy?
Or wanna work?
Klik dan op Ja er is bij mij werk aan de winkel.
See you there,
Bodo
