Een familieopstelling … het woord alleen al jaagt sommigen de stuipen op het lijf.

Je hele familie opstellen?

Uuuhhh u zei?

Is mijn hele familie dan soms niet goed snik of zo?

Ja en trouwens ik kom hier voor mijn probleempjes and there is no need at all om mijn familie erbij te slepen!

Wat hebben die er trouwens helemaal mee te maken!

Zeg eens jij lekkere coach-gast zie je het al voor je dan?

Bovendien zit ik hier niet om mijn hele shit voor mijn familie in de etalage uit te stallen.

Dus wil je die anderen er wel eventjes buiten laten?

En dan heb ik het nog niet over het onderbuikgevoel.

Iedereen heeft het.

Intuïtie.

De meesten voelen instinctief wel aan dat het hier om serious shit gaat.

Zeg maar gerust the heavy stuff.

Nee, geen invulrijtjes, vragenlijsten en suffe testjes.

Janken wordt het.

Daarom bestel ik papieren zakdoekjes gewoon per pallet.

Ze liggen in de trainingszaal verdekt opgesteld.

Achter een plant, achter een lamp of in een hoekje.

Eigenlijk zou ik op de deur een bordje moeten plakken.

“Deze ruimte wordt mede mogelijk gemaakt door Kleenex”.

Maar da’s zo über dramatisch.

Ik zou liever een ander bordje op de deur hangen.

“Welkom in de wasstraat van de ziel”.

Het is trouwens niet alleen ellende die de klok slaat.

We pinken soms ook een traantje weg van de slappe lach.

Niet een beetje zo van 1, 2, 3 ha ha ha.

Nee je piest gewoon bijna in je broek van het lachen.

Lachen geeft luchtigheid.

Lachen geeft met luchtig inspiratie.

En daarmee nieuwe energie om de volgende stap in de opstelling te zetten.

Naar dat wat voelt als het grote zwarte gat van ellende en tranen.

Hoe komt het eigenlijk dat een familieopstelling zo spannend aanvoelt?

In het middelpunt van de belangstelling voelt al spannend.

Als kind je eerste spreekbeurt.

Op het voortgezet onderwijs je eerste Power Point presentatie.

Het verdedigen van je afstudeeropdracht.

Weet je wat blijkbaar ook spannend is?

De ouderavond op de school van je kind.

De meeste ouders gaan achterin het klaslokaal zitten.

Eigenlijk lekker belachelijk toch?

Blijkbaar roept een klaslokaal herinneringen op van vroeger.

Het maakt je even kleiner dan dat je bent.

Bij een opstelling werkt het ook zo.

Pijn en verdriet maken je kwetsbaar.

Dan heb je het allemaal eventjes niet meer zo onder controle.

Dat maakt een familieopstelling super spannend!

Kwetsbaarheid en verlies van controle komen samen.

Daar komt de angst voor het onbekende nog bij.

Ook is er stuwkracht naar een oplossing.

En overgave.

Het voelen dat dit op dit moment precies het juiste is om te doen.

Ineens is het er dan weer.

Het spannende.

Beetje angst.

Het zielsmatig in je naaktheid staan.

Niets te verbergen.

Bloot.

Ja als een ander kwetsbaar is, dat vinden we ontroerend.

Maar zelf liever niet.

Ja als een ander zich blootgeeft.

Zelf liever niet.

Jezelf niet blootgeven dat gaat niet werken.

Dat weet je zelf ook wel.

De uiteindelijke vraag is of je doorgaat met verstoppertje spelen?

Of zeg je stop tegen je kop in het zand steken?

Ga je door met aanstellen of ga je opstellen?

Wie weet krijg je even een vlaag van verstandsverbijstering.

Tussen het verstoppen door.

Of een ingeving, je weet wel, eigenlijk een appje van God.

Tussen de boosheid door.

Misschien word je ineens wat milder.

Tussen alles weglachen door.

Of durf je te luisteren naar de stilte.

Tussen de vreetbuien door.

Wie weet durf je het.

Naar je mooie middelpunt te gaan.

Zodat je in één uur iets wat al jaren sleept kunt opruimen.

Keertje proberen?

Kan!

Welkom op de Masterclass Opstellingen.

Cheers,

Bodo