Sweet seventeen.

Volop lentebloesems in de knop.

Overgoten met een knuffelende zon.

In het voorjaar van je leven voelt alles als veel.

Als je op je 17e jaar kersenbloesems ziet en ruikt, dan vergeet je dat nooit meer.

Hoe de bloemblaadjes in het zonlicht glinsterend naar beneden dwarrelen.

Dun, doorschijnend en toch gewoon aanraakbaar.

Alsof je even midden in de magie van het leven staat.

Dorien zit bij me.

Zo sweet was haar zeventiende jaar niet.

Was eerder bitter en zuur.

Na een ziektebed van een jaar overleed haar moeder.

Het licht ging toen uit.

Bye bye sweet seventeen.

Ik geef haar alle ruimte.

Tranen dienen zich aan.

Ja en weet je zegt ze?

Ze begint te vertellen over haar vader.

Die al jaren daarvoor was begonnen met jagen op vrouwen.

Op het moment dat in haar leven het licht uitging, had vader een spotje aan kunnen doen.

Eigenlijk ben ik toen beide ouders verloren zegt ze.

Het knapt.

Nog meer tranen.

Weer geef ik haar tijd en ruimte.

Ze heeft het lot uit de loterij.

Hij is meegekomen.

Haar man.

Komt uit een gezin met 4 kinderen.

Met zijn zessen altijd samen uit, samen thuis.

Hij is haar rots in de branding.

Ben je dan niet eigenlijk heel erg moe vraag ik?

2 Bambi ogen kijken me verschrikt aan.

Twee ogen die beseffen dat dit inderdaad zo is.

Dorien is nu 53 jaar.

Al meer dan 35 jaar is ze bezig stand te houden.

Ze heeft ermee leren dealen.

Met het gemis aan haar ouders.

Als je nog maar zeventien bent en je ouders vallen weg, dan is dat een kleine ramp.

Lichamelijk kun je op eigen benen staan.

Maar je hebt je ouders nog minstens 17 jaar nodig.

Je hebt ze broodnodig.

Om op een relaxte manier de overtocht naar de volwassenheid te maken.

Met je beide ouders in je rug gaat dat gemakkelijk.

Maar als ze zo vroeg overlijden …

Je kunt niet doorgeven wat je niet hebt ontvangen toch?

We pakken de draad weer op van ons gesprek.

Hun oudste zoon is nu 18 jaar.

Heeft woede aanvallen.

Dan flipt ie.

Werkelijk niet meer toerekeningsvatbaar.

Zeg maar gerust van God los.

Dat was namelijk de aanleiding om een afspraak bij me te maken. 

De oncontroleerbare woede van hun zoon. 

Of we daar met een opstelling naar kunnen kijken?

Ik vraag Dorien of ik wat mag vragen.

Eigenlijk bedoel ik haar te vragen om aandachtig te luisteren.

Ja hoor zegt ze.

Jouw moeder overleed toen je zeventien jaar was toch?

En je vader liet je eigenlijk aan je lot over toch?

Was jij toen niet ook eventjes gewoon van God los?

Het kwartje valt.

Haar mond valt letterlijk open van verbazing.

Ja zegt ze.

Wat was ik boos op mijn vader.

Ik had steun nodig, maar hij was er niet zegt ze.

Ik laat Dorien even praten.

De woede aanvallen van zoonlief zijn niet grappig.

In het dagelijkse leven is dat best een probleem.

Maar hij spiegelt je.

Hij laat je zien, wat er in jouw ziel omging toen je beide ouders verloor.

Boosheid schept afstand.

Met zijn boosheid schept hij afstand naar zijn ouders.

Maar wat hij doet komt uit liefde.

Wellicht heeft zijn ziel het als taak opgevat om dit aan je duidelijk te maken.

En dat doet hij met liefde en plezier.

Omarm hem dus.

Knuffel ook met zijn soms rauwe randje.

Omarm ook zijn boosheid.

Want, daaronder zit onmacht.

Jouw onmacht.

Dorien snikt het uit.

Moet ik dan 53 jaar zijn om het allemaal te gaan verwerken vraagt ze tussen de tranen door.

Misschien kun je er wat anders naar kijken opper ik?

Je bent een super sterke en liefdevolle vrouw.

En je hebt een geweldig fijne man.

Samen hebben jullie een dijk van een huwelijk.

Daaruit zijn twee prachtige kinderen geboren.

Jullie hebben goud in je handen!

Wat je hebt meegemaakt was heftig.

Je bent in de survival stand geschoten.

Knetterhard gewerkt heb je!

Diepe buiging, respect en applaus.

Mag er dan nu ook wat ruimte voor jou ontstaan?

Om het gebeurde op de diepere lagen met een opstelling aan te kijken en een handigere plek te geven?

Wil je ook even de boel opnieuw rangschikken in je leven?

Klik dan op ja ik wil ook goud in mijn handen voelen. 

See you,

Bodo

Deze week schoten er allemaal cursisten voorbij die ook op veel te jonge leeftijd 1 of 2 ouders verloren.

Wat ik bij allen zie is de fluisterende vraag: “hoe moet ik op volle kracht vooruit, als ik te weinig brandstof heb meegekregen?

De motor op hoog toerental laten draaien met zo’n groot verlies in je achtergrond is heftig.

Het is de juiste voedingsbodem voor een burn-out.

Want je loopt het risico, dat op enig moment gewoon het licht uitgaat.

Wil je voorkomen dat het licht uitfloept?

Is het licht uitgefloept en wil je het weer opnieuw laten schijnen?

Je snapt wel, dan je dan precies aan het juiste adres bent.

Gewoon even een afspraak maken.

Krijg je er gratis thee of koffie bij.

En papieren zakdoekjes.