Moet dat nou echt?
"Moet dat nou echt" kreunde ze. Gaat ze opstellen of aanstellen! Hoe verandert ze in deze casus tafelopstelling moeders gifsoep in oersoep? Zo kit ze haar ziel dicht.
Moet dat nou echt?
“Zo, we gaan even kijken.
Wie doet vandaag wat?”
Moeders pakt haar lijstje erbij.
Na haar middagslaapje zitten haar haren warrig op haar hoofd.
“Zo ging het dagelijks.
Met gereserveerde tegenzin gingen we ’t lijstje afwerken.
Speelkameraadjes waren extra handjes.
Weet je, uiteindelijk wordt er over je gekletst.
Klasgenoten gaven feestjes voor verjaardagen.
Ik zei altijd dat verjaardagen niet belangrijk waren.”
Om niet te voelen komt ze met legio voorbeelden.
De trainingsruimte vult zich met metersdikke weerstand.
Ze zit kaarsrecht tegen de rugleuning vastgeplakt.
Vastzittende, loodzware ademhaling is hoorbaar.
Alles staat onder hoogspanning.
"Moet dat nou echt?”
Uitstellen of opstellen?
“Gaan we uitstellen of opstellen?”
“Ik wil niet met haar in één ruimte zijn.”
Haar ziel heeft de route naar moeder dicht gekit.
Metersdikke, verstandige muren zorgen voor veiligheid.
Vanaf het hart naar beneden is alles hermetisch afgesloten.
Met geduld en aandacht breng ik haar terug bij de opstelling.
De stiltes zijn oorverdovend beklemmend.
BENG!
Moeder wordt midden in de ruimte geplaatst.
“Zo, en nu rennen," zegt ze hyperventilerend, "Ik blijf hier niet met haar!”
Schouderophalend zeg ik; “Ze is er allang.”
Haar eigen plek in de opstelling
Diep zuchtend en schoorvoetend zoekt ze haar plek.
Angstig en alert schieten haar ogen door de ruimte.
Tergend langzaam gaat ze voor mama staan.
Oog in oog.
“Als ik je bezoek pak ik mijn eigen thee.
Het moetje duurt een uur.
We praten alleen over… niks…
“Ik snap dat je mijn mama bent.
Ik leer dat we voor elkaar gekozen zijn.
Waarom moesten we altijd huishouden?
Waarom mama?”
Stampvoetend staat ze voor haar moeder.
Brullend komt alle onmacht eruit.
Schouders beginnen te zakken.
Ze huilt als 't ontredderde, hardwerkende kind.
"Mama waarom?"
De ideale moeder ervaren
NU!
Om de ideale moeder te ervaren.
Steunend achter haar.
Er volgen gierende, lange uithalen.
De onmacht stuitert door het lijf.
Een nieuwe plek zoekend.
Ze draait terug.
“Ik hou je in de gaten mama.
Ik voel ergens dat ik van je hou.
Dat jij dat van mij doet."
Voor vandaag kunnen we niet verder.
Oog in oog is het aanvaardbare standje.
Moeders oersoep of gifsoep?
Gelukkig gaat het traject verder.
Er volgen vele Ai, AU en Wauw momentjes.
Hardheid wordt zachter.
Boosheid naar mama wordt milder.
Langzaam ontvouwt zich een pad wat haar toevalt.
Met als ultiem wondertje: Mama zet thee voor haar!
“Eens in de drie week een uurtje.
We spreken voorzichtig over vroeger.
Ik durf te vragen.
Eerlijk!, het wordt beter.
Ik begrijp mijn moeders, met gif vermengde, oersoep.
Voel waar ze het vandaan heeft.
Langzaam vervang ik de kitlaag voor gouden breuklijnen.
Kan ik voorzichtig van haar houden.
Wil jij jouw kitlaag vervangen door goud?
Wordt het tijd om de breuklijnen te helen?
Kom dan naar onze masterclass en kleur je breuklijnen goud?
Blijf je aanstellen of ga je opstellen? Klik op
👉 Ga in 1 dag van gebroken naar goud waard! 👈
We zien je graag,
Rijna en Bodo
