Ze staat achteraan in deze familieopstelling.
Voor haar en een beetje naar rechts staat een stoel voor haar moeder.
Met de rug naar haar toe gekeerd.
De afstand tussen de twee stoelen is anderhalf meter.
Maar voelt groter.
Weer anderhalf meter naar voren en ook weer een klein beetje naar rechts staat vaders stoel.
Nog meer afstand.
Ook vader staat met de rug naar hun dochter gekeerd.
Astrid kletst er wat overheen.
Over ditjes en datjes.
Gevoel vermijdend.
Ja oh deze situatie kent ze maar al te goed hoor ik haar zeggen.
Met gezicht en bijpassende stem van seen it, been there, done that.
Tussen de regels hoor iets anders.
Een talking head.
Ik log in op vader.
Gaat gewichtig door het leven?
Oh ja dat klopt zegt ze; een trotse bon vivant.
Rotary en allerlei clubjes?
Bingo; Astrid gaat lekker los.
Zo’n aimabele man en doet zo veel voor alles en iedereen.
Jazeker, voor de buitenwereld zeg ik.
Ik vraag haar naar de opstelling te kijken.
Deze familieopstelling laat geen bourgondisch beeld zien.
Niks geen warmte en verbondenheid die overdadig stromen.
In dit gezin staat vader op de onbetwiste eerste plaats.
Waar kom jij in dit geheel vraag ik Astrid?
Nu is ze eventjes stil.
Als ik kijk naar de posities op de vloer, dan is dit de omgekeerde wereld.
Normaal gesproken staan de ouders achter hun kinderen.
Daarmee komen de kinderen op de eerste plaats.
De ouders steunen hen en begeleiden de kinderen naar de buitenwereld.
Hier lijkt het omgekeerd.
Eigenlijk sta jij hier op de plek van één van de ouders.
Van de wijzere.
Kloink, kwartje valt.
Het is een eenzame plek.
Je bent hun lieve kleine meid en toch telkens weer de verstandigere.
En je moeder dan?
Wat is haar rol in deze familieopstelling?
Ik log in op moeder.
Astrid vertelt.
Moeder telt zich veel bescheidener op.
Cijfert zichzelf weg.
Haha ja dat zou je bijna denken hè opper ik?
Ze kijkt me vragend aan.
Heb de indruk dat vader aandacht naar zich toetrekt door zich groter te maken.
Moeder maakt de omgekeerde beweging en maakt zich kleiner.
Maar dat een breinaald die je vroeg of laat tussen de ribben krijgt.
Dus om vaders aandacht te krijgen, moet je joviaal meedoen.
Naar buiten toe het beeld neerzetten dat alles perfect en op rolletjes verloopt.
En zo doe ik dat ook zegt Astrid.
Het huis, haar auto, haar kleding, haar kapsel en haar hele voorkomen zijn tot in de puntjes verzorgd.
Pas als alles perfect is, krijg je een knuffel van vader.
Om moeders aandacht te krijgen moet je meehuilen.
Mee klagen.
Mee dragen.
Denk maar niet om mij hoor jammert moeder dan, ik red me heus zelf wel.
Met zo’n Zangeres Zonder Naam snik in haar stem.
Heeft moeder tussen haar geweeklaag door tijd, liefde en aandacht voor je?
Of moest je dat kopen?
Het is de winkel van liefde.
In deze familieopstelling lijkt het te gaan om liefde.
Maar het gaat om het kopen ervan.
Wat heb je er voor over?
Het lijkt wel of er onderhuids een grote concurrentiestrijd gaande is.
Een kleine loopgravenoorlog.
Om warmte, liefde en aandacht.
Plof.
Nu zakt Astrid in haar gevoel.
Pas nu kan ze de deur naar haar gevoel eventjes open zetten.
Ze vertelt.
Over het ergste dat een moeder kan overkomen.
Vijf jaar geleden is ze een zoon verloren.
Totaal onverwachts.
Een scheuring in de bloedvaten in zijn hoofd.
De begrafenis was op een vrijdagmorgen.
In de avond belde ze nog even met haar moeder.
Hoe het met haar ging vroeg moeder?
Jah, uuuhhh, verdwaasd …
Verdoofd.
Astrid zocht naar woorden.
Moeder nam het gesprek over.
Haar ouders zijn namelijk ook een kind verloren.
Over hoe erg ze dat toen had gevonden en zo.
Nog geen 5 minuten aan de telefoon en het gesprek gaat weer over moeder.
Zo krachtig is dit systeem.
Astrid komt in dit gezin op de laatste plaats.
Moet genoegen nemen met de kliekjes van liefde.
De eerste liefde van deze ouders gaat naar de klanten en de kassa.
Naar de ander.
Pas dan komen de kinderen aan de beurt.
Waardeloos.
In deze familieopstelling leer je als kind dat je maar weinig waarde hebt.
Dat je bijna waardeloos zou zijn.
Geloof dat niet.
Je bent juist super waardevol!
Deze familieopstelling laat zien het sterk een familiesysteem doorwerkt in je dagelijkse handelen.
Tegelijkertijd geeft het je instrumenten om in jouw systeem voortaan een andere plek in te nemen.
Dat is soms trouwens nog best hard werken.
In hoeverre werkt jouw familiesysteem door in jouw dagelijkse handelen?
Zijn er een aantal roadblocks op je pad?
Want to remove those roadblocks?
Cheers,
Bodo
