Van ADHD naar AHA!
Van stuiterbal naar echte verbinding. Dit is hoe Harm leerde leven met ADHD én zijn zoon echt leerde zien. De kracht van erkenning zonder familieopstelling.
Vader worden zoals je vader
Hij dacht dat kamperen met zijn zoon de bonding-ervaring van het jaar zou worden. Lekker zoals zijn vader dat vroeger ook deed. Tent opzetten, vissen, hout sprokkelen.
Hij had het helemaal geregeld. Tot in de puntjes. Tot op het belachelijke af. Want als je alles controleert, kan er toch niks misgaan? Toch? Nou. Jawel dus.
Het masker van medicatie
Harm is zo’n man waarvan je denkt: “Die leeft z’n leven op trampolineveren met een motorzaag in z’n rugzak.” Stuiterend, hartelijk, altijd in beweging. Maar onder dat stuiteren zat een zombie verstopt. Jarenlang had hij antidepressiva geslikt.
Niet omdat hij depressief was, maar om zijn ADHD te dempen. Spoiler: dat werkt net zo goed als plakband op een vulkaan. Alles werd afgevlakt. Zijn energie. Zijn karakter. Zijn zin in het leven.
Alles regelen, niets verbinden
Na een midweek vol gemiste signalen, dikke luchtmatjes en slappe vispogingen zat hij bij mij op de stoel. Ontgoocheld, uitgekakt, uitgeluld (wat op zich een unicum was).
Een klaagzang over mislukte bonding, een puber die niks wilde, en een vader die dacht dat verrassen ook echt een goed plan was bij een puber die normaal nog niet eens verrast wil worden met warme sokken.
“Harm,” zei ik, “mag ik iets vragen?”
Hij keek me aan alsof ik net een cavia in een bikini had voorgesteld.
“Ja hoor,” zei hij, “ik raak anders toch niet uitgesproken over alles wat we níet hebben gedaan.” En hij rebbelde weer door.
De kracht van erkenning
Ik luisterde. Naar zijn woorden. Zijn zinnen. Zijn frustratie. En ik hoorde steeds: we wilden... we zouden... we dachten... Maar nergens: Hij wilde... Hij zei... Hij vroeg...
Dat was het moment waarop zijn ogen begonnen te knarsen.
Want ineens zag hij het.
Dat hij had gepland. Geduwd. Gepusht. Beslist.
Omdat zijn kop eenmaal ramdram is.
Omdat als hij iets bedacht heeft, het ook moet.
Omdat zijn vader dat óók deed.
Bewegen met je energie
Precies dáár wringt de systemische schoen. Je kunt ADHD niet wegmedicijnen, wel onderdrukken en misschien iets sturen. Je kunt verbinding niet plannen, wel uitreiken en een vraag stellen.
En je kunt liefde niet controleren.
Je kunt leren bewegen met je energie in plaats van ertegen te vechten.
Wat Harm leerde? Dat je kunt stoppen met straffen.
Dat je puber geen zesjarige meer is. Dat hij geen robot is.
Dat er best valt te leven met zijn stuiterende energie.
Zonder dat je, als tijgertje ,over de grenzen van anderen heen stuitert.
De mooiste scène? Zijn zoon. Die zei: “Thanks dat je m’n ouwe helpt met z’n shit. Dat ie van die duffe medicatie af is.” En dan: “We gaan binnenkort vissen.”
Stilte voor de systemische storm
We eindigen deze keer niet met zin waarbij je kunt doorklikken.
Maar wees gewaarschuwd ...
Dit is dit is slechts stilte voor de systemische storm.
De blog van komende week wordt pittig.
Dus ontspan en geniet van de zon tijdens deze mooie zomervakantie,
Rijna (en natuurlijk Bodo)
P.s.: Vooruit dan.
Een heel lief, klein schattig linkje ok?
Onze klanten waarderen onze dienstverlening met een 9.
En eerlijk is eerlijk, daar zijn we super trots op!
Wil jij leren hoe je dat erkent wat je eerst uitkotste?
Hoe je dit met opstelling in een uurtje voor elkaar krijgt, terwijl je er anders jaren over doet?
Sta je te trappelen om je cliënten mee te helpen?
Op een manier dat je cliënten jou ook die dikke, vette 9 geven?
Als wij het geleerd hebben, kun jij dat ook leren.
👉 Kies voor onze Opleiding Tafelopstellingen Professional 👈
Dan geven jouw cliënten jouw dienstverlening ook die dikke, vette 9!
