Een sneak preview op je leven?

De geboorte van mijn kinderen was het meest bijzondere dat ik ooit meemaakte.

En het sterven.

Ooit mocht ik `t meemaken.

Dit jaar is het 28 jaar geleden.

Het kwam op kousenvoeten` aangeslopen.

Het ging zoals hij het graag wilde.

Wij zaten aan tafel.

Een rare roggel uit de slaapkamer deed ons opschrikken.

Beppe keek even om `t hoekje.

Ik werd erbij geroepen.

De zuurstoffles mocht ik uitdraaien.

Het was duidelijk.

Dit is `t einde.

Stiekem wilde ik de kamer uitsluipen.

Daar kwam niks van in.

Ik was net 20 jaar en zat op het voeteneind.

Pake stierf in de liefdevolle armen van zijn vrouw.

Ik voelde mij klein en nederig.

Het enige wat ik kon denken was: "wat is sterven mooi"!

Hier werd de laatste adem uitgeblazen.

Er was veel rust en nog meer vrede.

Voor ons als achterblijvers en zeker voor pake.

Enkele dagen daarvoor had hij liggen ijlen.

Zag hij allemaal mannen in de kamer en zwarte vegen.

Ze kwamen uit alle hoeken.

Heb de beste man nog nooit zo bang gezien.

Ik zie en voel mezelf nog zitten op dat achtereind van `t bed.

Mijn handen in mijn schoot gevouwen.

Overmand door de rust en vrede.

Hij werd opgehaald en ging.

Ik zat daar stil, voelde geen verdriet.

Er was niks, behalve rust en vrede.

Inademen.

Uitademen.

Het enige wat lukte.

Was dat.

Langzaam, heel langzaam trekt de dood het leven uit de kamer.

Nog langzamer komt het besef.

Hij is niet meer bij ons.

Een diepe zucht.

Hij haalt mij uit de hypnose.

De realiteit dient zich aan.

Ik zie beppe en zij ziet mij.

Hij is niet meer bij ons, zegt ze zacht.

Ze kijkt mij glimlachend aan en herhaalt wat ze tegen haar man zei: "it is goed sa. Alles is sein". (Het is goed zo, alles is gezegd)

We bewegen beiden niet.

Staan stil aan `t bed.

Vredig, alsof ie slaapt.

Beiden slaken we een diepe zucht.

Ik buig.

Ik dank voor `t leven.

Voor wie hij voor ons was.

Voor zijn humor, zijn pretogen.

Zijn mopperende momenten.

Ik wacht.

Ik laat tot mij komen wat er komt.

Rust en vrede met een glimlach.

Ik wacht tot het voor beppe tijd is om te gaan.

Het lijkt een eeuwigheid.

In werkelijkheid waren het hooguit 10 minuten.

Het is alsof de realiteit hard op de deur slaat.

Nog een diepe zucht.

De regelvrouw in beppe wordt wakker.

Wij krijgen instructies over koffie zetten.

Haar kinderen bellen.

De dominee en de bode komen eraan.

Zonder gemopper wijden we ons aan de koffie, de telefoontjes en ontvangen we onze ooms en tantes.

De één is nog verdrietiger dan de ander.

De sterke vrouw breekt bij de tranen van haar kinderen.

Ook zij kan nu huilen.

Met stille trom verdwijnen we naar de achtergrond.

We gaan op weg naar huis.

Daar laat ik een traan omdat ik hem hier mis.

Daar laat ik een traan voor haar omdat ik weet dat haar grote liefde heen ging.

De dood.

Het wordt weggedaan als iets engs.

Iets van later.

Iets van onrechtvaardig.

De dood.

Het is voor mij het leven.

Het leven wat ik na dit leven mag leven.

Er is geen leven zonder de dood te accepteren.

Ooit gaan we allemaal.

Het is mooi als de dood je vol liefde komt halen.

Naar een volgend leven.

Het verdriet van het gemis heeft vaak de overhand.

Ik heb in dit moment mogen leren stil te staan.

De dood in te ademen.

Het mag er zijn opdat ik ten volle kan leven.