Bang voor verlies?
Ze raakte al veel kwijt: vrienden, familie, huis en haard. Tuurlijk is ze bang voor verlies. Kijk naar de tafelopstelling hoe ze vertrouwen in de toekomst krijgt.
Ze raakte al veel kwijt: vrienden, familie, huis en haard
“De dood is mijn rode draad.
Ze komt al sinds mijn vijftiende mensen halen.”
Haar mattie ging na kanker.
Haar lievelingsleraar werd gehaald na een hartinfarct.
Ze is al sinds haar 29ste wees.
Manlief verloor ze met een auto ongeluk.
Het is een opsomming waar zelfs ik het koud van krijg.
Jaar in jaar uit staat ze bij een graf.
Wat een verdriet.
Tuurlijk is ze bang voor verlies
“Wat een naaistreek, die levensopdracht van mij.
Leuk idee, dat inademen van jou?”
Ze staat er dwars op.
Ze kan door de bomen het bos niet zien.
Het lukt haar alleen in verlies te denken.
Haar huis verliezen in een natte maart was haar druppel.
Het alternatief werd een tent van lieve vrienden.
Het schamele beetje kleding wat ze nog heeft, is altijd damp.
Douchen gebeurd in de koude washokken van een camping.
Eindelijk met het ontluiken van de lente komt er aanspraak.
“Zij zijn allemaal blij met vakantie en rust.
Ik overleef alleen maar.”
Ze wil wel.
Alleen durft niet te springen.
Het wordt geen snelle 'happy end'.
Vertrouwen op een ander gaat als dikke kak in een trechter.
Kijken naar de toekomst is mistig zonder zicht.
Inademen gaat met veel benauwdheid gepaard.
Het nieuwe huis komt tot leven uit een schets.
Steen voor steen bouwen we aan mooie herinneringen.
Zo vullen we het dossier.
“Nu voelt manlief weer een stukje dichterbij.”
Kijk naar de tafelopstelling hoe ze vertrouwen in de toekomst krijgt
“Hoe kun jij nu zeggen dat het allemaal met mijn levensopdracht te maken heeft.
Handen vliegen in de lucht.
Wanhoop, alleen, gemis, alles vliegt door de ruimte.
Kleenex dozen zijn niet aan te slepen.
Stapje voor stapje, heel voorzichtig.
Teentje voor teentje waagt ze zich naar het diepste verdriet.
Het blijkt water voor de geplante zaadjes.
Ze zegt met wederzijds goedkeuren haar baan op.
Ze zat er al jaren voor de maandelijkse uitbetaling.
Het geeft lettelrijk ruimte en tijd om uit te zoomen.
Het gaat niet sneller dan langzaam.
Door de mist van gemis ontwaard ze al het moois wat er is.
Langzaam draait ze van “ja maar, ik…”
Naar “ja ik kan…”
Ze ontdekt zichzelf.
Ze aanvaard het gemis.
t is gebeurd, het blijft.
Net als zij hier nog is en blijft.
In haar nieuwe baan gaat ze aan de slag met kinderen.
Hun ontwapende eerlijkheid helpt om in het hier en nu te zijn.
Zoals t heurt lukt niet meer.
Ze heelt haar breuklijnen.
Langzaam kleurt ze het verlies met goud.
Wat ben jij bang te verliezen?
Durf jij je mooiste zelf te zijn?
|Wil jij af van jouw keurslijf?
Kom naar de masterclass en
👉 ontdek welke breuklijnen jij goud mag kleuren 👈
We ontmoeten je graag,
Rijna en Bodo
