Helen heeft het gehad.

Ze was zowat getrouwd met geld vertelt ze.

Met haar man erbij werd het een trio.

Hij zat in de verzekeringen en verzekerde eigenlijk vooral voor de eigen hypotheek.

Zij was teamleider bij een bank en runde het eigenlijk vooral voor het team thuis.

Mooi groot huis, 2 auto’s 3 vakanties en 4 kids.

Eerst een huurhuis, toen een koophuis, daarna een vrijstaand huis en bijna een complete woonboerderij.

Ik kon het niet meer vertelt Helen.

Het ging alleen maar over duurder, groter en nog meer geld.

Houd je nog van me vroeg ze?

Tuurlijk zei hij.

Hoe dan vroeg ze?

Je weet toch dat ik gewoon dat ik van je houd zei hij dan.

De stilte die volgde, voelde niet als omarmend, maar juist leeg.

Elke seconde sneed de leegte dieper.

Heleen zocht samen.

Verbinding.

Dan keek hij haar met grote vragende ogen aan.

Ze begon de leegte wat weg te eten.

Een chipje hier en een kaasje daar.

Eigenlijk had ze er al een paar jaar geen zin meer in.

Ze ging een stuk eerder naar bed dan hij of juist later.

Het bed was een warm waterbed.

Maar door de sfeer had ze wel eens het gevoel, dat er eerst een wak in geslagen moest worden.

Ze komt uit een boerengezin.

Echt veel warmte was er daar ook niet.

De echte warmte vond je in de koeienstal.

Ze is nu 2 jaar gescheiden.

In de weekeinden als de kids er zijn is het druk.

Die andere weekeinden is het leeg.

Helen vertelt eerlijk hoe het er dan aan toe gaat.

Ze komt amper haar bed uit.

De dagen in het weekeinde wordt aan elkaar gelijmd met kant en klaar salades in de ene hand en de tv-zapper in de andere hand.

Ze weet zelf ook wel, dat elk pondje door haar mondje gaat.

Ik twijfel een beetje, maar waag het erop.

Mogen we je gewicht bespreken vraag ik?

Tot mijn verbazing zie ik opluchting op haar gezicht.

Ja hoor zegt ze, alle 125 kilo’s aan overgewicht.

Ik leg uit dat er emoties zijn die je blij maken en er zijn zware emoties.

Daarna vraag ik haar naar de zware emoties van haar moeder.

Welke emoties hebben je moeder een zwaar leven bezorgd?

Ze is even stil.

Mijn moeder heeft drie miskramen gehad zegt ze.

Weer even stilte.

En ik ben zelf één van een tweeling zegt ze.

We zijn samen stil.

Als de stilte toestemming geeft, vraag ik haar een stoel in de trainingszaal neer te zetten voor moeder.

Helen staat op, pakt een stoel en plaatst deze in het midden van de zaal.

Ik pak 3 opgerolde zachte fleece dekens uit de kast en leg deze liefdevol neer voor moeders stoel.

Heleen schiet vol.

Ik wacht en vraag daarna wanneer ze klaar is voor de volgende stap.

Als ze ja zegt, geef ik haar een kussen.

Het zal wel toeval zijn, maar het kussen heeft vrijwel dezelfde kleuren als Helens kleding.

Ze omarmt het liefdevol.

Nog meer huilen.

We nemen even de tijd.

Wat voelt dit samen zegt ze.

Zo compleet.

Ik wil hem niet laten gaan snikt ze.

Wat houd ik van hem.

Ik mis hem zo.

En nu vraagt ze me door de tranen heen?

Pasklare antwoorden heb ik niet.

Ik zie dat jij en Peter dit nodig hebben.

Ik kan jullie eventjes de tijd geven.

Het is ook ok om het kussen mee naar huis te nemen.

Je weet, dat hij op enig moment verder moet in de dimensie waar hij nu is en dat jij in het hier en nu ook verder moet.

Ja dat weet ik zegt ze.

Langzaam ontstaat een beweging om het kussen naast de 3 andere miskramen neer te leggen.

Al die tijd staat helen naast de stoel van moeder.

Ik ga je zometeen een vraag stellen zeg ik.

Voel goed aan jouw systeem, of je mijn vraagt ervaart als kloppend.

Deze drie miskramen, dat moet voor jouw moeder heel zwaar zijn geweest.

Ik heb haar ook niet vaak echt heel vrolijk gezien zegt Helen.

Kan het zijn, dat jij als kind ben beginnen met je moeder te helpen deze zwaarte te dragen?

Ja zegt Helen.

Nog meer tranen volgen.

Je hebt overgewicht, omdat je een beetje eigen zwaarte draagt in de vorm van Peter.

Daarnaast draag je de zwaarte mee van moeders drie miskramen.

Misschien wordt het tijd, dat je moeder haar eigen zwaarte laat dragen.

En dat je ook jouw eigen zwaarte laat gaan.

Ik bereid Helen voor op het definitief loslaten van Peter en van moeders drie miskramen.

Ze dankt ze voor het samen dat ze Helen hebben gegeven.

Dat ze altijd in haar hart zullen blijven.

Maar het wordt tijd, dat zij verder gaan in de dimensie waar ze nu zijn.

En het wordt tijd dat ook Helen in het hier en nu verder gaat.

Ze loopt nog een keertje langs alle vier de miskramen.

Nog één keertje houdt ze halt.

Kijkt liefdevol naar ze.

Dan loopt ze verder.

Ik loop met haar mee.

Nadat we een vervolgafspraak hebben gemaakt, loop ik met haar mee naar de uitgang.

Ik wens haar een fijn, liefdevol weekeinde.

Met liefdevolle groet,

Bodo

P.s. Ik heb toestemming van Helen om dit op te schrijven.

In werkelijkheid waren het drie gesprekken.

Ze koos in dit artikel voor Helen als voornaam.