Zit ik in de ziel of zit de ziel in mij?
Zo, de boodschappen zijn binnen!
Het is niet mijn hobby.
Eerst schrijf ik een waslijst van wat er in huis gesleept mag worden.
Voor 9 personen is hier het spreekwoordelijke weeshuis.
De supermarkt blèrt, dat het allemaal geen dr@l kost.
Dit wordt weer overschreeuwd met de weekactie.
Als bumperklevende botsauto'tjes slongeren de karretjes in de gangpaden.
Net als in het bejaardentehuis lijkt iedereen ineens Alzheimer te hebben.
Als blikken konden doden, had ik in 5 minuten 10 doden gestorven, dus ik zeg maar niets.
Manoeuvrerend tussen alle grijpgrage klauwen schuif ik mijn karretje het volgende gangpad in.
Ik weet niet wat iedereen vandaag heeft, maar ze staan steeds precies waar ik moet zijn.
Terwijl ik net bij de kassa sta, komt er zo'n smartass van een millenial met 4 items aanlopen die vindt dat de hele wereld op haar wacht en dat ze daarom wel even voor mag.
"U ziet toch dat ik zwanger ben" zegt ze.
"Dan moet jij uitkijken en niet ik" flap ik eruit.
Ooh ik heb een pestpleuris hekel aan dit gedoe.
Eerst pluk ik het uit de rekken, dan stop het in mijn kar en vervolgens drop ik het op de lopende band.
Dat moet allemaal op een strategische manier, want voor 9 man wil ik geen twee keer rijden.
Omdat het al tegenzit, draag ik alles in de stromende regen naar de auto.
Zelfs de zegeltjes worden nat en plakken verkeerd vast.
Uiteraard regent het thuis nog een tikje harder.
Mijn haar hangt als tweede hands spaghetti verwilderd in mijn gezicht.
Eén voor één til ik elke krat naar de kast.
Daarna vraagt zoonlief of hij nog even moet helpen.
Met twee middelvingers draag ik de laatste krat naar binnen.
Duuuhhhhh.
Mijn ziel houdt van rust, reinheid en regelmaat.
Met het winkelen slaat het helemaal op tilt.
Zoveel prikkels, mensen, en gierig graaiende handen werken als een sirene.
Bij de Mediamarkt kun je mijn ziel op een brancard leggen en reanimeren.
Gewoon even niks.
Alles ligt nu in de kasten.
Ik hoop, dat het huis even leeg blijft.
Kan mijn ziel even opladen.
Oh oh, daar komt de volgende puber attack.
Mijn ziel.
Het is mijn levensenergie.
De batterij die zorgt dat ik alles kan doen of laten.
Ook de boodschappen doen.
Ze zorgt voor mij.
En ik zorg voor haar met oplaad momentjes.
Soms steel ik ze al zittend op de plee.
Het is mijn raadgever.
Ze souffleert me altijd.
Lopend met de hond en met mijn kop in de wind komen de mooiste ideeën vanzelf aangewaaid.
Mijn ziel kent mijn levensopdracht en houdt zich strak aan de koers.
Mijn ego en mijn ratio nemen weleens een D-tour.
Elke keer brengt mijn ziel me terug.
Naar waar ik voor gemaakt ben.
Het heeft mij een hele lieve man opgeleverd.
Twee zwangerschappen waarvan we wisten: "dit komt goed"!
Het hielp ons bij de miskramen als tijdig waarschuwingslicht.
Bij elke plaatsing van een pleegkind in ons gezin helpt ze het sein op rood of groen te zetten.
Zij weet wat God voor mij in petto heeft.
Mijn ziel verstaat de kunst mij daarheen te laveren.
Ze zit in elke vezel van mijn lijf en dat is best veel!
Ze zit zelfs in alles om mij heen.
Soms vraag ik mij af: zit ik in de ziel of zit de ziel in mij?
Houdt deze vraag jou ook bezig?
Wil je de fluistering van jouw ziel leren verstaan?
We vertellen er graag over in ons e-boek.
Ruim 60 pagina's over het onderwerp wat ons het meest fascineert en waar we het minste vanaf weten.
De Oude Egyptenaren zochten er 5.000 jaar geleden al naar.
De Grieken en Romeinen zoals Socrates zochten er naar.
Sigmund Freud en Carl Jung waren ernaar op zoek.
Bert Hellinger gaf het werken met de ziel een enorme systemische zwieper.
Je leest er alles over in ons e-boek met anekdotes, diepgang en humor.
Klik op Zit ik in de ziel of zit de ziel in mij?
Liefs, Rijna
