Mijn ouders hadden een abrikooskleurige koningspoedel.
Ze liep schattig sierlijk en keek je recht in je ogen aan.
Marie Claire heeft ook zo'n kapsel.
Ook zij kijkt me recht aan.
Die poedel had iets knuffeligs.
Dat heeft mijn klant ook.
Maar dat beest kon een tiny tuttebel zijn.
Smekend kon ze me aankijken.
Ze bliefde alleen vers getapt water uit de kraan.
Dan pakte ik haar drinkpak op, goot het water eruit en tapte er vers water in.
Ik mocht het niet in mijn harses halen om water in haar voederbak te doen.
Liever verrekte ze van de dorst.
Ze bleef erbij staan, totdat haar drinkpak de grond raakte.
Dan liep ze weg.
Hare majesteit maakt zelf uit, wanneer ze een slokje slobbert.
Wanneer ik ging zitten, liep ze cute as ever naar haar watertje.
Zo erg is Marie Claire nou ook weer niet.
Een poedelige ziel?
Wel geeft ze aan, dat ze best wat meegemaakt heeft.
Ik mag haar coachen, maar dan wel met respect graag.
Daarom houd ik het eerste gesprek wat aan de oppervlakte.
Pas de diepte in als ik haar toestemming voel.
Nog een bakje koffie?
Met melk graag zegt Marie Claire.
Niet dat ze tuttig wil doen, maar een half cupje graag.
Dan streelt het wolkje melk liefdevol de koffie in plaats van erin te verzuipen.
Ik geef haar ruimte.
We kunnen buiten langs de Lek wandelen, een terrasje pakken, een ijsje halen, een familieopstelling doen, anything goes.
Eigenheid in Vreeswijk
We gaan wandelen in Vreeswijk, waar mijn kantoor vlak aan de Lek zit.
Het is een lief dorp met rijke historie.
"Nu begaat u een kapitale fout meneer" zegt de bloemist als ik bij hem een bloemetje koop.
"Dit is geen Nieuwegein, u bent nu in Vreeswijk en ja inderdaad het is hier ronduit prachtig!"
Met een big smile bied ik mijn oprechte excuses aan.
Ik houd van eigenheid.
Ook bij mijn klanten.
De familieopstelling: moeder creëert afstand
Gaandeweg de gesprekken vertelt Marie Claire steeds meer.
Ik vraag haar om met stoelen haar moeder en zichzelf op te stellen.
Ze plaatst moeders stoel aan de rand van het opstellingsveld met de rug naar dat veld toe.
Moeder heeft het leven de rug toegekeerd.
Ze is boos.
Marie Claire plaatst een stoel voor zichzelf buiten het opstellingsveld, kijkend naar haar moeder.
Ze staat buiten het leven.
Wachtend.
Wachtend tot moeder haar liefde voor haar dochter uitspreekt.
That's not gonna happen.
Integendeel.
Van de week belde moeder Marie Claire.
Of ze de auto even komt voorrijden.
Moeder moet naar de kapper.
Niet zomaar naar een kapper.
De beste in Nederland!
Maar Marie Claire zei nee.
Daarna zweeg moeder haar dochter 2 weken dood.
Vader keert het leven de rug toe
Het volgende gesprek vraag ik haar om met stoelen haar vader en zichzelf op te stellen.
Ze plaatst vader aan de rand van het opstellingsveld.
Ook hij heeft het leven de rug toegekeerd.
Marie Claire heeft haar stoel ook deze keer net buiten het opstellingsveld geplaatst.
Niet zo ver weg als de vorige keer.
Met één stoelpoot er net in.
Ze kijkt naar het leven.
Het leven ebt al jaren weg uit vader vertelt ze.
Het gaat niet goed met hem; hij heeft kanker.
Marie Claire was erbij toen de artsen met haar ouders het slecht nieuws gesprek voerden.
Moeders hoorde alles aan.
Daarna trok ze het gesprek haar kant op.
Zoals gebruikelijk ging het weer over haar kwaaltjes.
Me, myself and I, egoïstisch, egocentrisch, narcistisch, just give it a name?
Als afstand zich voorwaarts kopieert
Wat Marie Claire zoekt, is nabijheid.
Maar wat er gebeurt is afstand.
In haar leven is het de afstand tussen haar en haar ouders die zich voorwaarts kopieert.
Ze had een leuke vent, maar nu is het uit.
Ze had een baan, maar nu even niet.
Ze trad op, maar door Corona niet meer.
Pitbull-ziel in poedel-pak
Say what?
Ze is klassiek geschoold zangeres.
Ik geloof mijn oren niet en vraag haar een klein stukje te zingen.
OMG ik smelt.
Als ze zingt, stroomt de liefde in haar ziel vanzelf.
Wat een dijk van een stem!
Hier staat geen tiny, tuttig poedeltje meer; hier brult een pitbull van een ziel!
Ze is een leven lang door haar ouders aan de kant geschoven.
Zullen we dat omdraaien?
Stap 1: You are meant to shine!
Als artiesten bij The Voice komen zingen, is het grootste en goddelijkste compliment dat de jury kan geven: "You owned that stage!"
Marie Claire is bijna alles kwijt: haar ziel, haar eigenwaarde, een fijne vent en een baan die ze met passie kan uitoefenen en waar ze straalt.
Het wordt hoog tijd, dat ze met haar ziel on the main stage of her life stapt.
De foto is de eerste stap.
There is nothing enlightened about you shrinking.
Your playing small doesn't serve the world.
You are meant to shine Marie Claire.
Stap 2: Laat je ziel zingen
De tweede stap is het huiswerk dat ik haar geef voor onze volgende afspraak.
Please step on that main stage again.
Yes just a bit higher, so that everyone can see you.
And hear you.
Sing, sing out loud girl!
En zing alsjeblieft een lied dat jouzelf raakt.
Want alleen dan raak en inspireer je ons ook.
Liefs,
Bodo
P.s.1: Dit artikel is geschreven met toestemming van Marie Claire.
P.s.2:Welk type beest ben jij in welk pak?
Klik op Ben jij ook een Pitbull-ziel in poedel-pak?
