Plons.

Daar gaat ie.

Vaders gebit.

Daar zit ie.

Vader.

Op het toilet.

Het woord papa kan ze niet zeggen.

Ingevallen bekkie heeft ie.

Dement.

Alles vergeten.

Femke is niets vergeten.

Ze weet alles nog.

Dat ze thuis toiletten moest poetsen.

Dat ze thuis de was moest doen.

Wasverzachter.

Er is weinig dat haar pijn kan verzachten.

Ze kan trouwens wel kokken van de lucht van wasverzachter.

Met liefde pakt ze het kunstgebit van vader uit de toiletpot. 

Met liefde heeft ze hem tot het einde verzorgd. 

Ondanks alles wat hij haar heeft aangedaan. 

Met liefde.

Femkes werkgever heeft haar een traject aangeboden.

Ook met liefde.

Om haar innerlijke pijn te verzachten.

Het gaat niet meer.

Wat wel goed gaat is haar onzekerheid.

Da’s in haar leven een vaste metgezel.

Net als droevigheid.

Die draagt ze als een regenjas om in te schuilen.

Ze loopt wat voorovergebogen.

Kijkt wat depri uit haar ogen.

Tranen.

Ik zie ze niet.

Maar ik voel ze wel.

Nare gedachten heeft ze zegt ze.

Ze wil dat ze stoppen.

Misschien geeft de dood me vrede fluistert ze.

Ze is op.

Totaal opgebrand en burned-out.

Ze wordt wat rustiger.

Ik overleg met mijn gut-feeling.

Toch.

Ik ga het toch zeggen.

Een dunne evenwichtsbalk dient zich aan.

Het nodigt me uit tot een eerste stap.

De eerste stap vraagt veel van me.

Het uiterste aan een precair evenwicht tussen liefde en toch zeggen waar het op staat.

Rustig leg ik uit, dat ze een betaald dienstverband heeft.

Ze wordt betaald om administratie te doen.

Waar ze niet voor wordt betaald is klagen.

Hoe ze haar persoonlijke evenwicht thuis heeft, maakt haar werkgever niet veel uit.

Niet dat ze onverschillig zijn, noch kil of hard.

Maar ook aan die kant zijn ze op.

Ze kunnen haar gejammer niet meer horen.

Er wordt stilzwijgend van uitgegaan dat je je privéleven op orde hebt.

Daar komt bij, dat collega’s enorm schrikken als je zegt dat je er wel een einde aan wilt maken.

Dan zet je dikke 220 Volt op de relatie.

Het is een stroomstoot voor elke vriendschaps- of werkrelatie.

Je kunt hen niet verantwoordelijk maken voor jouw leven.

Ook niet voor je dood.

Beiden zijn jouw eigen verantwoordelijkheid.

Ondertussen zoek ik papieren zakdoekjes.

Tranen met tuiten.

Ik snap het zegt ze.

Het wordt stil.

Zo stil, dat je een traan op de vloerbedekking kunt horen vallen.

De stilte omarmt ons met ondraaglijkheid.

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen zegt ze.

Een traject gaat Femke nu nog niet helpen.

Ik weet het nu ook eventjes niet zeg ik.

Dan zou het traject haar rollator worden.

Ze moet eerst besluiten op eigen benen te gaan staan.

Of ik word haar scootmobiel.

Wankelend is ook op eigen benen.

Zelf de eerste stappen zetten.

Maar niet leunend op iets of op iemand anders.

Dat was het vraagt ze tussen tranen door?

Zelden heb ik geprobeerd een kort woord met zo veel inlevingsvermogen te zeggen.

Uhum zeg ik.

O.k. zegt ze.

Dan ga ik nu maar fluistert ze.

Terwijl Femke in de lift staat, sms ik de werkgever.

Dat het een zeer emotioneel gesprek is.

En vraag of ze kans ziet haar op te vangen.

Ik sta hier bij de uitgang van je kantoor zegt ze.

Mijn hart maakt een vreugdesprongetje.

Sommige werkgevers hebben het hart op de juiste plek.

Twee maanden later staat Femke ineens voor mijn neus.

Geen idee hoe.

Mijn kantoor zit op de derde verdieping.

Op de één of andere manier is ze gewoon naar boven gesneaked.

Mag ik je wat vragen?

Tuurlijk zeg ik.

Was heftig man!

Wel precies wat ik nodig had.

Je was gewoon goudeerlijk zegt Femke.

Ondertussen krijg ik elders hulp vertelt ze.

Maar elke keer is er een andere hulpverlener.

En elke keer moet ik weer in mijn nakie staan en mijn hele verhaal vertellen.

Dat is best waardeloos zegt ze.

Schiet voor geen meter op.

Mensontwaardigend denk ik, terwijl ik het voor me houd.

Zou jij me willen coachen vraagt ze?

Wauw!

Die zag ik eventjes niet aankomen.

Bijna knuffelen mijn tranen de vloerbedekking.

Ze heeft wel pit die Femke.

Je weet dat je dan door de wasstraat gaat vraag ik?

Jawel, daar sta ik nu eigenlijk ook, maar het water schijnt op te zijn zegt ze.

Dus ik sta daar te wachten op die warme blazers.

Nou … nix, noppes, nada dus.

En nergens personeel te bekennen.

Naar het toilet zeker?

We lachen samen.

En jij beste lezer?

Hoeveel pit heb jij eigenlijk?

Femke durft aan te kijken wat er op haar pad ligt.

En dat is veel.

Mega veel!

Daarover volgende week meer.

En jij?

Ligt er ook iets op jouw pad?

Durf jij dat?

Om het aan te kijken?

Kom maar op als je durft.

De Masterclass Opstellingen is er speciaal voor jou!

See you there.

Met liefde.

P.s. Volgende week het vervolg over Femke.