Het einde bij 50 jaar?
Nog geen 30. Oogt stoer. Voelt toch kwetsbaar. Karin is burned-out. Hoe dan? Het einde bij 50 in de familieopstelling. Nieuw begin?
Nog geen 30
Haar werkgever belt voor meer info. Of ik mensen met burned-out begeleid. Jazeker. Aan de lopende band zeg ik haast, maar ik houd me in.
De werkgever snapt het niet. Nog geen 30, zo’n leuke meid, hart van goud. Als jong meisje wist ze al dat ze lerares wilde worden. Dat wist ze zelfs knip en klaar. Lukte glansrijk. Helaas was het snel klaar met lerares zijn.
Oogt stoer
Ik haal Karin op in de lobby. Ze oogt stoer en zelfverzekerd. We doen een bakje thee. Ze praat met zo veel liefde over haar vak, dat de ruimte zich gemakkelijk vult met haar warmte.
Ze vertelt verder over haar opleiding en over het werken met kinderen. Een juffrouw die je je wenst voor je kinderen.
Voelt toch kwetsbaar
Het plaatje kleurt zich stapje voor stapje in. Ze dacht, dat ze geramd zat. Zo jong al wist ze wat ze wilde worden als ze groot is. En laat haar dat nou net lekker snel voor elkaar krijgen.
Wat mooi van verre was, bleek verre van mooi. Zo’n 20 kids in de klas is een maatje te groot. Het zijn niet alleen de kids. Op de achtergrond zijn er de ouders, elk met hun lot en bestemming. Ze voelt zich falen en ik pak de papieren zakdoekjes.
Karin is burned-out
Ze heeft haar leven op orde. Huisje, boompje, beestje, getrouwd en samen hebben ze een dochtertje. Ze straalt als ze over ze praat, maar ze kan haar burned-out wel schieten.
Als ik doorvraag, vertelt ze verder. Haar moeder is overleed aan kanker op 50-jarige leeftijd. Ze stierf in liefde en vrede en had alles tot in de puntjes geregeld. Ze heeft haar man op haar sterfbed zelfs aangemoedigd om niet te lang alleen te blijven. Ze fluisterde: “geniet!”.
Hoe dan?
Ze volgt bij mij The 10 Step Soul Challenge. Bij deze wasstraat dient zich vanuit liefde vanzelf aan waar het wringt.
Karin is een gevoelsmens. Elke stap doorloopt ze met het grootste gemak. Blijkbaar is de taal van de ziel voor haar een heel natuurlijke taal. De kwartjes vallen bij haar gemakkelijk.
Het einde bij 50 in de familieopstelling
Tijdens één van de opstellingen kan Karin niet naar voren kijken. Ze tuurt naar de grond. Ik leg er een opgerolde deken neer. Dit komt bij haar binnen.
We volgen blindelings het pad van onze ouders. Vooral als we denken van niet. Karin’s ziel denkt, dat haar leven ophoudt bij 50.
Nieuw begin?
Ik vraag haar om de deken op te pakken en te omarmen. “Hee” zegt ze, “dit is het lot van mijn moeder en niet van mij”.
“Zo is het” antwoord ik en ik vraag haar om de deken achter zich neer te leggen. Dit lucht haar zichtbaar op. Nu pas heeft ze oog voor het schilderij aan de muur. Laat dat een vliegende gans zijn die door het vuur gaat, diens passie achterna.
Met liefde,
Bodo
