“Ik weet niet zo goed waar mijn thuis is.

Kunnen mijn biologische roots hiervan oorzaak zijn en (on)bewust twijfels/belemmering veroorzaken?”

Zo begint de mail van Renate.

Ik bel haar om even kort kennis te maken.

Ze vertelt, dat ze van Surinaamse ouders is.

Toen ze een half jaar oud was, is ze geadopteerd door Nederlandse ouders.

Nu is ze op zoek naar haar talenten.

“Moet ik die bij mijn biologische ouders of bij mijn adoptieouders zoeken” vraagt ze?

Ik heb wat standaard antwoorden kant en klaar op de plank liggen, maar voel dat het geen voltreffers zijn.

We babbelen even en ze besluit een afspraak te maken voor een familieopstelling.

Ze kreunt: “Ooohhhh nee hè, zit je helemaal in Heerenveen?”

“What’s the problem dear” vraag ik?

“Vanuit Kerkrade is dat met mijn autootje drie en een half uur rijden” zegt ze.

“Da’s inderdaad een kolere end rijden’ zeg ik, maar je treft het!”

“Er komt een tweede vestiging voor familieopstellingen in Nieuwegein” vertel ik haar.

Familieopstellingen in Nieuwegein

“Jaaaah wat goed” roept Renate, “kan ik er meteen een plekje reserveren?”

En zo maken we een afspraak voor Renate voor familieopstellingen in Nieuwegein.

Ze is er mijn eerste klant.

De eerste; dat is en blijft bijzonder.

Je eerste schooldag, je eerste verkering, je eerste kind, je eerste klant, de eerste is en blijft bijzonder.

Renate is mijn eerste klant voor familieopstellingen in Nieuwegein.

Ben er ruim van tevoren om alles nog even te poetsen en recht zetten en zo.

Het is er ronduit ge-wel-dig en super geschikt voor familieopstellingen.

Zowel individueel als in groepen.

Het is er lekker licht.

In het midden zit een patio en alles is er omheen gebouwd.

Als je door de ramen heenkijkt, zie je de keukentafel.

Die keukentafel is perfect om op te stellen met poppetjes of met voorwerpen.

De koffie en thee is gratis en je kunt er ook nog gratis parkeren; ja leuker kan ik het niet maken toch?

Ah kijk, daar komt Renate aan, een jaar of tweeënveertig is ze.

We gaan samen naar de 1e etage en beginnen rustig met koffie en een praatje.

Elke opstelling een schilderij met een verhaal

In stapjes vertelt ze het verhaal.

Haar moeder was zestien toen ze van Renate beviel.

Zelf dacht Renate’s moeder haar dochter samen met haar man wel op te kunnen voeden.

Maar vlakbij zat een klooster met katholieke nonnen.

Sex voor het huwelijk, sex voor je achttiende en een kind krijgen voor je achttiende . . . dat was toen echt een dingetje.

De nonnen beloofden de baby op te voeden, totdat Renates moeder 18 jaar zou zijn.

Dan zou ze haar dochter weer in haar armen mogen sluiten.

Aldus geschiedde.

Renates moeder beviel van een wolk van een dochter.

Kerngezond, 10 vingertjes, 10 teentjes, alles erop en eraan.

Meteen na de bevalling namen de nonnen Renate in ontvangst.

Komt allemaal goed zeiden ze tegen Renates moeder.

Na de bevalling wil je als moeder niets liever, dan je pasgeboren dochtertje aan je hart en aan de borst leggen.

Maar Renate werd weggedragen.

Moeders hart brak.

Zo goed en zo kwaad als het ging, zette ze zich er overheen.

Wat ze niet wist, was dat Renate toen ze een half jaar oud was, terecht kwam bij Nederlandse adoptieouders.

Deze ouders kregen een andere versie te horen.

Dat Renates ouders financieel niet in staat zouden zijn voor Renate te zorgen of zo.

Twee jaar lang verheugde Renates moeder zich erop om haar allerliefste dochter weer in haar armen te sluiten.

Het mocht niet zo zijn.

Haar hart brak voor de tweede keer.

Een paar jaar terug ging Renate met haar vriend op vakantie in Suriname.

Ze gingen ook naar het klooster.

Je gelooft het haast niet, maar er waren nog wat nonnen aanwezig.

Die nonnen waren zo aardig om te gaan speuren in boeken van toen.

En ja hoor, Renates ouders werden opgespoord, want die zijn nog relatief jong.

Toen ze elkaar ontmoetten, huilden ze allemaal.

Maar waarvan?

Alleen al aan de huidskleur kan Renate zien van wie ze afstamt.

Haar adoptieouders hebben haar met liefde opgevoed.

Als ze haar biologische ouders in de ogen kijkt, mist ze haar adoptieouders.

En als ze weer in Nederland is, mist ze haar Surinaamse familie, die overigens heel groot is.

“Liefde” zeg ik tegen Renate, “het draait allemaal om ‘liefde”.

Je Surinaamse familie houdt van je en je Nederlandse familie houdt ook van je.

En jij houdt van beide families.

Ja er is verdriet, maar bovenal is er belachelijk veel liefde en die liefde is er over en weer.

“How much love can you handle my love?” vraag ik aan Renate.

“Zo had ik het nog nooit bekeken” zegt Renate.

Elke casus over adoptie is anders.

Nu wordt het tijd voor haar talenten.

Ik pak wat memo’s, van die blokjes in verschillende kleuren.

Daar doen we een specifieke oefening mee.

Ze krijgt helder, wat de talenten zijn die ze uit haar Surinaamse gezin van herkomst heeft meegekregen.

Ze krijgt ook helder, welke talenten ze van haar Nederlandse adoptiegezin heeft meegekregen.

Ze heeft het niet bewust in de gaten, maar telkens schuift ze de briefjes met talenten afkomstig van haar adoptiegezin een beetje over de briefjes met talenten uit haar Surinaamse gezin van herkomst.

Ik attendeer haar erop.

“Oh” zegt ze.

Wellicht, dat de talenten uit je Surinaamse gezin van herkomst je verborgen talenten zijn.

Door je opvoeding ben je van boerenkoolstamppot gaan houden, maar je wortels houden van Roti en kousenbanden.

Haar mond valt open.

“Laat ik daar nou gek op zijn” zegt ze.

“Kan niet missen” zeg ik.

“Nu heb ik iets bijzonders voor je”, zo introduceer ik de volgende oefening bij Renate.

“Ik ga je zo meteen een vraag stellen, dan mag je het eerste woord noemen dat bij je opkomt”.

En ik vertel dat iedereen een gave heeft meegekregen.

Het is een beetje een raadsel, omdat het niet is te herleiden tot je ouders.

In jouw geval niet tot je Surinaamse ouders en ook niet tot je Nederlandse ouders.

Heb je gewoon meegekregen.

Gratis en voor niets.

Iedereen heeft een gave.

Meegekregen door het toeval, door het lot, door God, door het collectieve bewustzijn, door dat wat er meer is.

Maakt niet uit hoe je het noemt, want het heeft vele namen en toch kunnen we het niet precies benoemen.

“Wat heb jij voor extra’s meegekregen” vraag ik aan Renate.

“Rust” zegt Renate, ‘innerlijke rust”.

“Mag ik er wat aan toevoegen” vraag ik?

Ze knikt instemmend.

“Liefde en mededogen. De rust aan de buitenkant wordt van binnenuit gevoed door liefde en mededogen, want het is op dezelfde manier dat je naar je Surinaamse en naar je Nederlandse ouders kijkt.” 

Het kwartje valt: Ploink!

Na een poosje vraag ik Renate, of ze klaar is voor de volgende stap.

“Zullen we nog even naar de beide families kijken” vraag ik?

Zullen we de beide families opstellen met een familieopstelling?

“Graag” zegt ze.

In haar Surinaamse gezin van herkomst heeft ze een jonger broertje en nog een jonger zusje.

In haar Nederlandse adoptiegezin heeft ze nog 2 broers en een oudere zus.

Met kleine, gekleurde memoblokjes beeld ik de beide gezinnen uit.

“Is dit herkenbaar voor jou, zo op deze manier” vraag ik?

Grote ogen.

“Dit is precies zoals het is” zegt ze.

Ik wacht even.

Geef haar de tijd.

Als ze een beetje ontspant, vraag ik: “Zal ik het wat toelichten?”

Er zijn 2 gezinnen en bij allebei hoor je erbij.

Het ene gezin is pas helemaal rond als jij daarbij aanwezig bent.

Dan is dat ene gezin rond en is er vrede.

Ook het andere gezin is pas helemaal rond als jij daarbij aanwezig bent.

Dan is dat andere gezin rond en is er daar vrede.

Je kunt niet op 2 plekken tegelijkertijd zijn.

Als je bij het ene gezin bent, is er daar vrede en is er bij het andere gezin minder vrede.

En als je bij het andere gezin bent is er daar vrede en is er bij het ene gezin minder vrede.

In allebei de gezinnen wordt er met liefde naar je gekeken.

En jij kijkt met liefde naar beide gezinnen.

Er is dus over en weer heel veel liefde.

Vermoedelijk is je Surinaamse gezin je Hollandse gezin dankbaar, dat je zo goed bent terechtgekomen.

En wellicht is je Hollandse gezin je Surinaamse gezin dankbaar, dat ze je hebben weggegeven.

Dus iedereen kijkt dankbaar en liefdevol naar elkaar.

Het is een kunst, echt een hele kunst om al die liefde in te ademen en met ziel en al helemaal tot je te nemen.

“Ooooohhhhh” zegt ze.

Ik wacht nog eventjes.

Het is zo mooi, als er zo veel liefde uit twee gezinnen één persoon omarmen en als deze persoon zich ook laat omarmen.

“Heb je zin in een toetje” vraag ik?

“Wat dacht je van een kers op de slagroom op de taart?”

“Ok dan, bring it on” zegt ze.

Stel, dat je in een vliegtuig zit.

Je bent onderweg naar je volgende bestemming.

En stel, dat het donker is.

Je zit gewoon lekker en relaxed.

Misschien ken je het wel, hapje, drankje en filmpje.

Eerst heb je het niet zo in de gaten, maar het geluid van de motoren neem een heel ietsie pietsie af.

Vaak neemt het onderbewustzijn het al wel waar, maar duurt het nog even, voordat het in je bewustzijn komt.

Het hangt wat tussen je onderbewustzijn en je bewustzijn in, dat je een klein beetje aan het dalen bent.

Ik heb één keertje het voorrecht gehad om een half uur voor de landing achter de piloot te mogen zitten.

Het gaat als volgt:

Het is er prachtig, als je in het donker hoog boven het wolkendek vliegt.

Pakweg een half uur voor de landing mindert de piloot vaart.

Dan draaien de motoren wat stiller.

Het is er kalm en vredig.

De piloot neemt nu nog wat gas terug.

Je hoort de motoren niet meer.

Het is echt stil.

Het is vredig.

Dan raakt het vliegtuig de wolken aan.

De wolken komen hard op het vliegtuig af en slokken je op.

Je beseft, dat je helemaal ok bent.

En je laat het dus gewoon gebeuren, wiegend op de wolken.

Dan is er het moment, dat het vliegtuig onder de wolken door piept.

In de verte, echt heel ver weg, zie je de landingsbaan.

Je herkent de baan aan de pulserende lichten langs de landingsbaan.

Ze gaan heen en weer.

Haast op de maat van het kloppende hart in je volgende leven.

Maar je vliegt nog behoorlijk hoog.

En het gaat haast te snel.

Even denk je, dat de piloot onmogelijk veilig kan landen.

Het is nog eventjes stil.

Je probeert de vrede nog één keertje in te ademen.

Tegelijkertijd zie de pulserende lichten voor je op de maat van het kloppende hart.

De piloot zet de flappen op vleugels wat uit.

Je zakt nu steeds sneller naar de aarde.

De piloot laat de motoren een tikje sneller draaien.

De flappen op de vleugels gaan nog meer uit.

Je hoort een pling aan het plafond.

Het is de pling van ‘fasten your safetybelts please’.

De stewardess vraagt iedereen de riemen vast te maken.

“Cabin crew be seated for landing please” roept ze om.

De flappen gaan maximaal uit.

De motoren gaan nog wat harder in geval van een noodlanding.

Je voelt, dat iedereen in het toestel even de adem inhoudt.

Het gaat easy.

Het is een bekwame piloot.

Soft touch down.

Je bent geland in je volgende leven.

Je mag het allerlei namen geven.

Toeval, lot, God, collectief bewustzijn, dat wat er meer is.

Je bestemming is daar bekend.

Anders had je er niet kunnen landen.

Alleen doen wij mensen er vaak een heel leven over om te ontdekken, wat onze bestemming is.

De toegift Renate is als volgt:

Het lijkt er een beetje op, dat je in dit leven veilig geland bent.

Een soft touch down bij een warm en liefdevol gezin.

Maar op de landingsbaan is het vliegtuig een beetje doorgeschoten.

Je Surinaamse gezin van herkomst stond op je te wachten bij gate no. 1.

Maar omdat het vliegtuig een beetje is doorgeschoten op de landingsbaan, kwam je naar buiten door de schuifdeuren van gate no. 6.

Daar werd je even liefdevol ontvangen door een Nederlands gezin.

Wellicht is het jou gegeven om je net even wat verder te ontwikkelen, dan dat je in Suriname was geland en gebleven.

De liefde in het Surinaamse gezin en in het Nederlandse gezin zit ook in jou.

Vandaar, dat je even liefdevol naar de beide opties kijkt.

Uiteindelijk is het de hoeveelheid liefde waarmee je naar iets kijkt, die het belangrijkste is.

Familieopstellingen in Nieuwegein en in Heerenveen

Je bent net als Renate welkom voor familieopstellingen in Nieuwegein en in Heerenveen.

Oh ja, ik heb deze opstelling nog even met haar geëvalueerd.

Ze beoordeelde deze opstelling met een 9,5.

Renate is trouwens niet haar echte naam.

Ik vraag een cursist van tevoren om toestemming.

Dan vraag ik meteen de voornaam die ze in het blog willen hebben.

Ze koos voor Renate.

En misschien is zij wel een hij.

Ja je weet het niet hè?

Ze wil veel met je delen, maar niet haar pincode, schnappie?

Je reactie op dit blog is trouwens van harte welkom.

Geef ik met liefde door aan Renate.

Cheers,

Bodo

P.s. Er gaan allerlei onverwachte en mooie deuren open, als je je levensopdracht weet.

Da’s namelijk de reden, dat klanten van die belachelijk hoge cijfers geven.

Ik nodig je van harte uit om er naar op zoek te gaan.

Je bent welkom voor familieopstellingen in Nieuwegein.

En je bent net zo welkom voor familieopstellingen in Heerenveen.

Er is warme koffie en thee en een gratis parkeerplek voor je auto.