Deze keer doe ik het anders
In februari piepten de sneeuwklokjes door het donzen dekbed omhoog.
De crocussen gooiden in maart de ramen al open.
Zo klopte het voorjaar zachtjes op de deur.
Maar Covid waagde het nog niet open te doen.
De Corona mondmaskers volgen hun ritme en niet dat van de natuur.
Ineens gloorde er achter de Corona bergen het zonnetje.
De gele Narcissen begroetten de zon uitbundig en trompetterden erop los.
Daar bloeiden de tulpen in geuren en kleuren van op.
Zo volgt de natuur haar eigen ritme.
Nu vond Maaike het wel welletjes.
Ze kon vele ritmes volgen.
Van haar kids, van haar man of van haar werk.
Maar hoe zit het eigenlijk met haar eigen ritme?
Van de oude stempel
We hebben al een paar gesprekken gehad.
Een baan op een ministerie, huisje, boompje, paardje, kids, camper en stationcar.
Bij Maaike gaat het zoals het nou eenmaal gaat.
Ze is een praktisch ingesteld type.
Zo was haar moeder ook.
Eentje van de oude stempel.
Heeft de kinderen grootgebracht.
Beetje COPD maar een kniesoor die daarop let.
Stond altijd klaar voor een ander met haar vrijwilligerswerk.
Ik vraag Maaike waar haar moeder het nou zo benauwd van had?
Anders is dan een sneeuwklokje?
Prima huwelijk hadden haar ouders zegt Maaike.
Ook haar vader was een harde werker.
Hij was architect en haantje de voorste.
Werkte als eerste met computers.
Schafte de eerste design programma's aan.
Op zondag middag had hij een paar uurtjes de tijd voor zijn kids.
Achteraf terugkijkend werkte hij meer dan 60 uur per week.
Ik vraag Maaike hoe hun huwelijk nou echt was?
Ik zie vader zijn vaderrol vervullen, zoals vaders dat al generaties lang doen.
Ik zie moeder zoals een sneeuwklokje haar eigen ritme volgen.
Ik vraag Maaike in hoeverre zij anders is dan een sneeuwklokje?
Wiens of welke stem volg je?
Toen het licht uitging
Plotseling overleed haar vader.
Ze was nog geen dertig jaar.
De telefoon ging.
Haar moeder.
Je vader . . .
Met gillende sirenes naar het ziekenhuis.
Te laat.
Hersenbloeding.
Het licht ging uit.
Net als haar ouders
De scheurende pijn die ze toen voelde.
Dat wilde ze nooit meer.
Eerst deed ze en daarna dacht ze erover na.
Sindsdien denkt ze voordat ze doet.
Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.
Zeker Maaike.
No surprises no more.
Negens meer bij stil staan.
Zeker niet met je gevoel.
Adem het ritme in
Ik vraag haar een stoel voor zichzelf neer te zetten.
Daarna een stoel voor haar moeder.
We zien 2 stoelen naast elkaar.
We geven ruimte aan deze 2 stoelen.
Meer en meer wordt de rechter stoel haar moeder.
Ze plaatst oma's stoel achter haar moeders stoel.
En grootmoeders stoel achter moeders stoel.
De stoel van overgrootmoeder achter die van oma.
En daarachter weer de stoel van over-overgrootmoeder.
Alle moeders in Maaikes' achtergrond staan keurig in het gelid.
Maaike is taking a step aside.
Ik vraag haar om dit ritme in te ademen.
Deze keer doe ik het anders
Snap je het vraag ik Maaike?
Waarom je op de rotonde al die jaren vooral géén afslag neemt?
"Jeetje" roept Maaike.
"In die hele generatielijn ben ik de eerste dochter die een baan heeft.
De eerste dochter die financieel economisch op eigen benen staat!"
"Ga je dat nodig hebben dan" vraag ik?
"Hoe is je huwelijk"?
"Moah.
Hetzelfde als dat van mijn ouders en van hun ouders.
We leven onder één dak."
Dan wordt het stil.
Beetje awkward.
Da's anders dan andere koek!
Voordat Maaike me belde, heeft ze haar huiswerk gemaakt.
Ze heeft gespeurd wat er in opstellingsland te koop is.
Eén enkel opstellinkje, daar doet ze het niet voor.
Da's net zo iets als één puistje uitknijpen, terwijl de volgende al groeit.
Daarom koos ze voor De hele wasstraat met 10 opstellingen.
Da's echt anders dan anders.
Doe jij het deze keer anders?
Wil jij het roer in je leven omgooien?
Wil je niet meer de toneelspeler zijn die de bevelen van de regisseur blind opvolgt?
Wil je liever zelf de regisseur van je leven zijn?
Kom dan naar Boost je Ziel.
Zo pak jij in 1 enkele dag de regie!
Cheers,
Rijna en Bodo
