Wat zeg je?
Het staat op haar gezicht gedrukt.
De drie woorden: “wat zeg je?”.
Gelukkig helpt techniek haar een handje.
Saskia heeft 2 gehoorapparaatjes.
Onzichtbaar achter een mooie bos bruin haar.
Ze hoort bijna alles.
Zeg maar 95%.
Maar die 5% heeft haar goed bij de poot.
Ze is de hele tijd bang dat ze wat mist.
Altijd al zo geweest.
De onmacht van net te laat zijn.
Van niet alles meekrijgen.
Dat anderen beter horen.
Er meer bijhoren.
Dat Saskia telkens het `t net te laat sukkeltje is.
Deze onmacht is haar vaste metgezel.
Was als kind al zo.
Door andere kinderen ontdekte ze haar zwaarhorendheid.
Ze lachten haar uit.
Gingen met opzet fluisteren.
Scholden haar uit voor Mongool.
Noemden haar Kwarteltje.
Saskia is nu bij mij in training.
Er komt oud zeer boven.
Eigenlijk best raar.
Moeders voelen hun kind toch aan?
Hebben toch intuïtie, niet dan?
Saskia’s moeder is best lief.
Maar dochters doofheid ging langs haar heen.
Saskia pinkt een traantje weg.
Er vallen steeds meer puzzelstukjes op hun plek.
Het wordt duidelijk hoe lang ze al hard aan het werk is.
En hoe het komt dat ze doodop is.
Ze is docente op een middelbare school.
Leerfabrieken noemt Saskia ze.
Waarom vraag ik?
Ze zijn gericht op groot zijn.
Op veel geld binnenharken.
Daar heb je goede uitstroomcijfers voor nodig.
Ze noemen het kwaliteit.
Maar het gaat om geld.
Alles wat afwijkt van standaard is minder gewenst.
Kost te veel tijd en moeite.
Saskia voelt zich er niet gehoord.
Ze wordt heus wel gezien hoor.
Haar moeder zag haar ook wel.
Maar moeder en school horen haar niet.
Wie is er eigenlijk doof?
We gaan het opstellen.
Met een familieopstelling kijken waar de doofheid over gaat.
Zou Saskia’s ziel Oost-Indisch doof zijn?
Saskia stelt eerst haar ouders op.
We zien, dat moeder minder contact met de buitenwereld heeft.
Desgevraagd geeft de representant aan als het ware in een telefooncel te staan.
Alsof er tussen haar en de buitenwereld een glazen wand staat.
Daarna stelt Saskia een representante voor zichzelf op.
We zien moeder en dochter elkaar aankijken.
Ze staan beiden als versteend.
Het lijkt haast of Saskia haar moeder een spiegel voorhoudt.
Over in jezelf opgesloten zitten.
We zien, dat Saskia haar moeder niet kan bereiken.
Het komt niet binnen bij haar moeder.
Dat is pijnlijk.
Er is geen beweging in te krijgen.
De pijn blijft.
Ik vraag Saskia een representant op te stellen voor haar zwaarhorendheid.
Ze stelt deze op tussen haar en haar moeder.
Het is alsof Saskia door een mes in haar hart gestoken wordt.
Ze roept, maar eigenlijk brult ze het uit.
“Zo is het precies zegt ze.
Ik kon haar nooit bereiken.
Boos op 2 dingen.
Op mijn moeder en op mijn boosheid”.
Ik geeft wat tijd en ruimte.
De boosheid zakt wat weg.
Ik breng een kleine wijziging aan.
Ik laat de representant van Saskia en de representant van haar zwaarhorendheid elkaar aankijken.
In stilte.
Saskia kijkt haar zwaarhorendheid boos aan.
Ik laat het even zo zijn.
Daarna geef ik Saskia een suggestie.
“Hee Sas, moet je horen” grap ik.
“Ja het flapt er zomaar uit zeg ik, is puur toeval hoor.
Ik heb een wat incontinente mond.
Daar komt soms puur bagger uit, hoor je wel?”.
De groep schiet in de lach.
Nu kan Saskia haast niet anders dan een beetje meelachen.
“Die *%@-doofheid van jou, heeft die alleen maar nadelen?
Zou die soms ook een heel piep klein voordeeltje kunnen hebben?”.
Saskia antwoordt.
“Waar ik heel goed in ben is zeggen dat ik het niet gehoord heb, terwijl ik het juist heel goed heb gehoord”.
“Wat ben jij soms een gemeen kreng” antwoord ik lachend.
“Ik zou willen, dat ik soms ook wat doof was” zeg ik op wat plagerige toon.
“Ja dat heeft soms ook echt zo zijn voordelen hoor” antwoordt Saskia.
“Ok dan, hoe zou het zijn als je dat wat vaker doet” vraag ik?
Ik geef haar geen tijd om te antwoorden.
Klaar voor de volgende stap vraag ik?
Wil je je doofheid een plek naast je geven?
Juist ja, op de partner plek.
Maatjes voor het leven.
Daar had Saskia niet aan gedacht.
We zien haar ontspannen.
Nu kan ze stoppen met boosheid naar haar gedeeltelijke doofheid.
Ze kan beginnen ervan te houden.
In de weken erna spreek ik Saskia regelmatig.
Ze oogt veel meer ontspannen.
“Ik werk nu nog maar 16 uur per week zegt ze”.
Eerst even de batterij goed opladen.
Ze durft nu gewoon haar grenzen aan te geven.
In een vergadering heeft ze haar gehoorapparaatjes soms expres uit staan.
Er wordt te vaak gekletst, terwijl het nergens over gaat.
Elke dag loopt ze een uur buiten.
Ze vindt het heerlijk om in de natuur te zijn.
Dat uur heeft ze haar gehoorapparaatjes niet in.
Even rust op alle fronten.
Oh ja zegt ze.
Nu wordt ze minder afgeleid door dat wat ze mist.
Daardoor heeft ze energie over.
En ruimte in zichzelf.
Nu kan ze dichter bij haar gevoel zijn.
Daardoor kan ze een ander veel beter aanvoelen.
Mooi, now we are talking.
Je luistert nu meer naar je gevoel vraag ik haar?
Bingo!
En jij beste lezer?
Ben jij wel eens Oost-Indisch doof naar je gevoel?
Zin om meer naar je ziel te luisteren?
Kom dan naar de proeverij Masterclass Opstellingen.
Da’s één dag voor nog geen € 100,-.
Inclusief overheerlijke lunch met zelf bereide salade.
Alleen de eerste 5 aanmeldingen mogen een thema opstellen.
Welkom!
Bodo
