Het is midden juni, stralend zonnig weer en we gaan een eindje lopen.

De kleuren van de bloemen barsten eruit.

Knalgeel koolzaad, karmijnrode klaprozen en kobaltblauwe korenbloemen omlijsten het landweggetje.

Ik vraag mezelf of ik het durf.

En of hij het durft.

Hand in hand lopen.

Voordat ik kan kiezen pakt hij mijn hand.

Spannend.

Hoe zullen voorbijgangers reageren?

De eerste meneer met een hond is redelijk in zichzelf gekeerd en loopt gewoon verder.

Dan komen een moeder met dochter aanfietsen.

Hallo zeggen ze, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

In mij voelt het alsof ik op de kermis in de botsautootjes zit.

Knal links, knal rechts en hoppa gas geven.

Het botst met mijn achtergrond.

Mijn vader is overleden toen ik 16 was.

Hij schold op negers.

Met mijn homoseksualiteit had ik niet hoeven aankomen.

Mijn moeder was er ook niet echt een voorstander van.

Een fietser die ons van achteren benadert draait bij het inhalen zijn hoofd naar ons toe en zegt hoi.

Je leest het wel eens in de krant of op internet dat homo’s soms in elkaar worden geslagen.

Soms door dronken gassies die op stap zijn, maar soms ook gewoon door buurtgenoten.

Hoe tolerant is Nederland?

Slechts een enkeling kijkt afwijzend naar ons, terwijl we hand in hand lopen.

De meesten zeggen heel vriendelijk gedag.

Ik moet mijn menig en mijn vooroordelen dus even bijstellen.

Rond 17.30 uur stappen we in de auto.

We voelen de zon nog op ons gezicht.

De CD speelt ‘Rudolf the Rednose Raindeer’ en mijn vriend zing uit volle borst mee.

Nou hoor ik hem graag zingen en met binnenpret luister ik mee.

Het nummer is bijna afgelopen.

Even stilte.

Een verwachtingsvolle stilte.

Misschien horen we zometeen Dolly Parton met ‘Working 9-5″.

Ja je weet het niet hè?

Pling.

Harp.

Wat vingers die lieflijk over een harp glijden.

Pling ping pling pliiinnnggggg.

Nog meer zoetgevooisde harp.

Alsof de engelen er zo aankomen.

Ave Maria.

OMG, zoooo cheesy, maar ik houd van hem en hij van mij dus ik probeer het te zien als een auditieve knuffel.

We gaan even een hapje eten.

Hij is zelf kok, dus je snapt wel dat ik het lot uit de loterij heb getrokken.

Attent, lief warmhartig en zorgzaam is hij, dus als hij voor ons kookt, dan wentelen we ons in heerlijkheid.

We hebben de auto geparkeerd en lopen naar het restaurant.

Hij heeft best wel zelfvertrouwen en zelf heb ik het woord ‘bescheidenheid’ heus niet uitgevonden.

Maar bij de deur aarzelen we even.

Wie doet de deur open; hij of hij?

Hij doet de deur open.

Met mijn ogen kijk ik hem aan en stilzwijgend zeg ik dankjewel.

Ah, daar komt een ober aangelopen.

Of we gereserveerd hebben.

Ik noem mijn naam en hij brengt ons naar de tafel.

Normaliter loopt de dame voorop, maar dat gaat bij ons niet werken, dus één van ons kiest gewoon.

Meestal schuift de ober eerst de stoel van de dame naar achteren.

We staan met opzet wat dom en blond te kijken en wachten op wat de ober gaat doen.

Zou dit één van de valse kanten van een nicht zijn?

Eigenlijk is dit toch de hang yourself up methode?

We voelen het.

De ober snapt dat wat hij ook gaat doen, er nooit een elegante of perfecte oplossing is.

Hij besluit geen modderfiguur te slaan.

Met alle rust legt hij uit dat hij met alle liefde onze stoelen naar achteren wil schuiven.

Hij vraagt naar wat wij zelf zouden willen.

Of we dat zelf willen doen, of dat hij een handje helpt met de stoelen?

Wow, 10 punten voor de ober.

We houden ervan om elkaar wat te plagen.

Dus ik zeg té lief: “nou leave (op zijn Fries klinkt dat alsof we in bejaardentehuis ‘Avondrood” zitten), do meist wol earst nou”?

De ober houdt zijn gezicht strak en loopt naar de stoel van mijn vriend.

Een beetje dramaqueenerig zeg ik met de ogen draaiend: “ik wacht wel eventjes hoor”.

Ah, het kwartje valt.

Deze ober heeft humor.

“Zal ik u nu even in de stoel helpen” vraagt hij?

Als ik zit, gaat hij uitleggen wat er op de tafel ligt.

Welk bestek welk doel dient en zo.

We krijgen de slappe lach.

Uuuhmmm ja graag, 2 witte droge wijn, wat olijven en wat stokbrood graag.

Daar komt het voorgerecht.

Aan onze tafel geen dame die als eerste haar bord krijgt.

De ober noemt het gerecht op.

Da’s slim, dan hoeft hij niet te kiezen.

Hij de avocado met garnalen en ik de scampi’s in knoflook.

Als we uit gaan eten, zien we meestal gezinnen, echtparen en soms 2 mannen aan een tafeltje.

We betrappen ons erop, dat we ons dan afvragen welke relatie die mannen met elkaar hebben.

Niet om het één of ander, maar we willen het gewoon weten :-).

Zouden het vrienden zijn, zakenmannen of een stel?

We vermoeden dat anderen ook zo naar ons kijken.

De ober stelt de standaardvraag of het gesmaakt heeft.

Ik antwoord dat hij dat allang gemerkt zou hebben als dat niet zo was.

Hij schenkt wat wijn bij.

Nee, hier geen mannetje en vrouwtje.

Hij kiest gewoon een glas en vult dit aan.

Een kwartier later komt het hoofdgerecht.

Oooohhh yummie: zalm met verse asperges.

Meestal krijg je er geklaarde boter bij, maar daar kan ik niet tegen.

De kok heeft een soort van eiersalade gemaakt.

Fijngeprakte gekookte eieren, olijfolie, mayonaise, peterselie en basilicum: een aanrader.

We drapperen het over de asperges; wat een feest!

Na het dessert en de koffie komt de rekening.

Meestal is het de man die de rekening vraagt en betaalt.

Bij ons is er geen mannetje of vrouwtje.

Als we uit gaan, betalen we om en om.

Als homostel werken er een aantal dingen anders dan bij een heterostel.

We praten erover.

Vanuit een samen, vanuit het lege midden verkennen we de verschillende opties.

We bespreken opties en kiezen samen.

Het gaat ons minder om wat we uiteindelijk kiezen.

Wat we belangrijker vinden is de verbondenheid.

En vanuit deze basis praten we.

Laat de verbondenheid maar stromen.

Net zoals bij een opstelling.

Wil je reageren?

Graag!

P.s.1: Als je wilt, zijn er gratis E-Boeken.

Je kunt ze downloaden op de website bij Gratis E-Boeken.

Daar kun je over een maand trouwens ook een E-Boek downloaden om thuis zelf een familieopstelling te doen.

En wie weet ontmoet ik je live, bijvoorbeeld tijdens de 1-Daagse Masterclass Opstellingen.

Dat is een heel geschikte manier om een opstelling mee te maken.

Een familieopstelling, een loopbaanopstelling, een ZZP-opstelling of een organisatieopstelling.

Als je wilt, kun je een vraagstuk inbrengen dat we gaan opstellen.

Dan ga je meteen van beklemming naar bevrijding.

Je kunt ook gewoon komen kijken.

P.s.2: Een berichtje en een like vinden we leuk.

Klik je even door naar Facebook?

We zien je ok?

Graag!