Sarah mag ik haar noemen.
Het is een pittige masterclass.
Ik mag haar verhaal opschrijven.
Antennes op stokjes heeft ze.
Daarachter een warm persoontje.
Tikje schuchter komt ze de trainingszaal binnen.
Niet als eerste.
Liever schuilend tussen anderen.
We nemen plaats.
Eerst een voorstelrondje.
Na rustig vertellen en aan elkaar snuffelen doen we een bakje.
Eigenlijk komt de achtbaan fluisterstil aanrijden.
Ze hebben nog niets in de gaten.
Komt zo wel.
Hoort een beetje bij familieopstellingen en bij loopbaanopstellingen.
Alleen is het vandaag extra heftig.
We gaan weer naar de trainingszaal.
Meteen in een opstelling te duiken is te kort door de bocht.
Eerst een tussenstap.
Heel eenvoudig.
Vaak een schot in de roos.
Hoe ging het er thuis aan toe in je kindertijd vraag ik?
Pleng.
Waar zijn de zakdoekjes?
Ik was nog maar 3 1/2 jaar vertelt Sarah.
Hij is mijn oom.
Op het hoogtepunt kwam mijn moeder de slaapkamer binnen en liet hem alle hoeken van de kamer zien.
Ze vertelt er wat meer over.
We zijn stil, aangedaan en onder de indruk.
Het flitst door me heen.
Wat gebeurt er op zielsniveau als je dit als klein kind meemaakt?
Hoe zit het met je zelfbeschikkingsrecht?
Heb je dan nog het gevoel dat je je leven kunt vormgeven zoals je dat zelf wilt?
Als opsteller kan ik haar wat helpen de gebeurtenis op de diepere lagen te verwerken.
Wellicht help ik Sarah meer door haar in contact te brengen met haar zelfbeschikkingsrecht.
Te snel een oordeel, opstelling of invulling geven werkt dan averechts.
Ik stem even af met Rijna, mijn co-trainer.
Ik vraag haar wat haar zou kunnen helpen?
Wat is het kompas van je ziel?
Ze weet het niet.
Ik ook even niet.
Wat ik wel weet is dat ze het volste recht heeft om er te zijn zoals ze nu is.
De stilte schenkt respect en ruimte.
De volgende cursist is aan de beurt.
Ook hij heeft toestemming gegeven om zijn verhaal op te schrijven.
Edward mag ik hem noemen.
Hij zit met tranen in zijn ogen.
Je wilt het vast niet geloven zegt hij.
Ik werd misbruikt toen ik 6 was vertelt hij.
Het misbruik heeft jaren geduurd.
We zijn ontsteld.
Ook bij hem vraag ik me af of hij het gevoel heeft helemaal te beschikken over zijn leven.
Ik ben weer bang te snel een oordeel, opstelling of invulling te geven.
Er overkomen ons allerlei dingen in ons leven.
Sommige dingen zijn erg naar.
Amper te verteren zo naar.
Aan Sarah en Edward leg ik uit dat ik ‘even een opstelling doen’ nogal kort door de bocht vind.
We kunnen de daad opstellen.
We kunnen de dader opstellen.
Maar we kunnen zo’n ingrijpende gebeurtenis niet even fixen.
Ik vraag ze of het zou helpen als ze er van binnenuit makkelijker naar kunnen kijken?
Ze knikken instemmend.
We schuiven de stoelen aan de kant.
Staan samen naast elkaar aan de ene kant van de trainingszaal.
Aan de overkant hangen 3 schilderijen met ganzen.
Op het linker schilderij meerdere ganzen met gesloten snavel.
Er zijn in het leven mensen die van alles waarnemen, maar ze doen er niets aan.
Op het rechter schilderij staat een luid gakkende gans.
Staat symbool voor mensen met de snavel open, maar uiteindelijk geen actie.
Op het middelste schilderij een vliegende gans met op de achtergrond vuur.
Die gaat er gewoon voor.
Ken jij het kompas van je ziel?
We zetten een aantal stappen en staan op éénderde van de trainingszaal.
Daar loopt van links naar recht een streep in de vloerbedekking.
Ik stel voor, dat dit het moment is dat je geboren wordt.
En stel nou, dat je als een soort van landingsbaan de rest van je leven voor je ziet.
Dat je nu in een soort van cockpit zit met uitzicht op je levenspad.
Je kunt je familieleden voor je zien.
Je weet een aantal leuke en minder leuke gebeurtenissen.
Je kent ook een aantal vrienden.
En je kent een aantal van je talenten.
Dat zijn de riemen, waarmee je in dat leven zult moeten roeien.
We stappen samen over de geboortelijn.
In rustig tempo naam ik ze mee.
Naar halverwege hun leven.
Nog wat stappen verder.
Naar het einde van de zaal.
Dit is het einde van je leven.
Stel nou dat je sterft vraag ik, houdt alles dan op?
Nee zeggen Sarah en Edward.
Een gedeelte leeft voort.
De ziel.
Ik stel voor dat dit het moment van sterven is.
Het lichaam heeft je al die tijd gediend en legt zich te ruste.
Je blaast je laatste lichamelijke adem uit.
We draaien ons om.
Ademen de eerste lucht in als ziel.
We kijken om ons heen.
Voor ons zien we degenen die we achterlaten.
Partners, ex-partners, kinderen, kleinkinderen, vrienden, etc.
Heb jij contact met het kompas van je ziel?
Beste lezer lees dit rustig.
Neem de tijd om dit te aanschouwen.
Adem de woorden in.
Neem het beeld tot je.
Laat het op je inwerken.
Het beeld dat ontstaat wiegt je moeiteloos.
De kans is groot, dat degenen die jij achterlaat je gaan missen.
Sommigen gaan je hartverscheurend missen.
Ik vermoed, dat jij hen ook gaat missen.
Zou je meteen verder gaan van waar je nu bent?
Zou jij degenen die je lief hebt meteen verlaten?
Ga je meteen verder op reis in die andere dimensie?
Wellicht, dat je nog een poosje bij de achterblijvers vertoeft.
Je wilt ze nog even niet zo hard missen.
Jij en zij: allen hebben even tijd nodig om te wennen.
Als en een dierbaar iemand overlijdt, hebben we soms het gevoel dat hij of zij bij ons is.
Misschien is dat dichter bij de waarheid dan we zo op het eerste gezicht in de gaten hebben.
Wellicht vertoef je na je lichamelijke overlijden regelmatig bij degenen die je in je hart nog steeds omarmt.
Op enig moment wordt het verdriet draagbaar.
Het nodigt je uit tot een volgende stap.
De tijd nadert, dat je als ziel verder reist.
Overigens is er in die dimensie wellicht geen afstand.
Noch in kilometers, noch in tijd.
Als je het verdriet helemaal hebt kunnen inademen, ebt het weg.
Dan kun je verder.
We staan met onze rug naar de schilderijen.
Als we een impuls voelen, lopen we verder.
Heel rustig.
Via de zijkant van de zaal naar de andere kant van de zaal.
Als we 3/4 van de zaal achter ons hebben gelaten, houden we even halt.
Voor ons ligt het voorportaal van ons volgende leven.
Het kriebelt een beetje.
De opwinding van het onbekende.
Het nieuwe.
Het wacht ons op.
We zetten nog een paar stapjes.
In de verte zien we weer de 3 schilderijen.
Hier is het rustig.
Ook nu wil ik je vragen om rustig te lezen.
Ik hoop, dat je de vrede kunt voelen die er in deze dimensie heerst.
Op naar het kompas van je ziel.
Deze vrede is er alom.
Het is de inbedding voor meer.
Mag ik je uitnodigen voor een volgend stapje?
In deze dimensie is er liefde.
Onvoorwaardelijke warmte.
Het is het makkelijkste om je voor te stellen dat je deze warmte links van je kunt voelen.
In die dimensie is er ook focus en kracht.
Die kun je rechts van je voelen.
Dan is er de adem van de geest.
De aanmoedigende wijze fluisterende woorden van God.
Heb je wel eens een zwerm vogels gezien?
Ze maken de meest sierlijke bewegingen.
Als groep.
Niet als individu.
Er is geen hoofdvogel met petje, fluitje en spiegelei.
Ze vliegen op het collectieve kompas.
Op de woorden en de wijsheid die zelden hardop geroepen worden.
Ze worden liefdevol gefluisterd.
Op de adem van de geest.
Je kunt dit achter je voelen.
Maar alleen als je stil genoeg bent in jezelf.
Gefluisterde woorden gedragen door eeuwige wijsheid.
Ze dienen als ruggesteun.
Het is de kunst om synchroon te lopen met je levenspad.
Dan kun je aanmoedigende zuchtjes in je rug voelen.
Als je vervreemd raakt van je ziel en van je levenspad, wordt het innerlijk steeds donkerder.
De warmte, de kracht en de adem van de geest zijn er altijd.
Alleen je gaat ze steeds minder voelen als je verder weg raakt van je ziel.
Dat is innerlijke eenzaamheid; als je weg bij je ziel bent.
Dan dooft langzaam het licht om jou heen.
Daarna dooft langzaam het licht in je ziel.
Tijd voor de volgende stap.
We staan hier in het voorportaal van je aankomende leven.
Ken je dat?
Dat je ineens iemand ontmoet die meer dan leuk is?
Een heel speciaal iemand?
Bij de 3e of 4e ontmoeting begint de ziel het te snappen.
Oooh dit zou hem of haar wel eens kunnen zijn.
Met je ego en met je verstand kun je er nog niet bij.
Ego wil concreet houvast en ratio wil concreet bewijs.
Dat kan nog niet.
Ziel weet het gewoon.
Hoe meer je ziel geraakt wordt, hoe meer je ego en ratio gaan tegensputteren.
Als je in je ziel geraakt wordt, dan is het of in jou Spa blauw verandert in Spa rood.
Bubbels.
Ineens zijn er bubbels die opstijgen.
Hoe geraakter de ziel, hoe meer bubbels.
In razend tempo vliegen ze omhoog naar ego en ratio.
In je leven heb je al vele jongens en meisjes ontmoet en talloze mannen en vrouwen.
En toch is het die ene persoon die je ziel rechtsreeks naar binnen fietst.
Soms is het tijdelijk.
Dan ebt dat speciale gevoel na een paar dagen weer weg.
Vaker is het raak.
Dan is het een schot in de roos.
Wat is het kompas van je ziel?
Dat speciale gevoel wordt dan alleen maar sterker.
We staan nu in het voorportaal van het aankomende leven.
Er komen verschillende levensopdrachten voorbij.
Je geestesoog ziet levensopdrachten waar je niets mee hebt.
En komen ook levensopdrachten voorbij die wat met je doen.
Je wacht net zo lang, tot dat er een opdracht voorbij komt die hout snijdt.
Soms raakt zo’n opdracht je, fietst je ziel binnen en verlaat je ziel weer na een paar dagen.
En soms is er een opdracht die zo sterk is, dat er geen ontkomen aan is.
Dit is `em.
Deze levensopdracht omarmt je.
Houdt van je.
De volgende stap is aan jou.
Hoe zou het verder gaan?
Ik vermoed, dat er ouders voor je uitgezocht worden.
Dat zijn ouders, die perfect bij deze levensopdracht passen.
Ze worden geselecteerd met de liefde die altijd in die dimensie voorradig is, met de kracht en focus in die dimensie en met de wijsheid van de adem van de geest.
Het doel is, dat je optimaal in de gelegenheid gesteld wordt om te leren, wat je in je aanstaande leven komt leren.
Daarvoor krijg je een aantal heel specifieke talenten mee.
En je persoonlijkheid.
Als je nu vooruit kijkt, dan zie je je levenspad weer voor je.
De landingsbaan van jouw leven.
Met de leeftijd die je nu hebt, weet je hoe je leven tot nu toe verloopt.
Je kent je ouders en je familieleden.
Ook ken je je beste vrienden.
Je ziet op je levenspad een aantal mooie gebeurtenissen.
De verjaardagen en de mooie dingen die je meemaakt.
Ook zie je de vervelende gebeurtenissen.
Voor een aantal mensen staan er traumatische gebeurtenissen op hun levenspad.
Rijna en ik, we zien Sarah en Edward naar hun levenspad kijken.
Ze leunen wat voorwaarts.
Nieuwsgierig.
Daarna schrikken ze wat terug.
Ze weten nu, wat ze straks gaan meemaken.
Ik leg uit, dat het niet ok is wat er gebeurd is.
Sterker nog, het is goed fout!
Had niet mogen gebeuren.
Maar het is gebeurd.
Je hoeft niet te buigen omdat je toestemt.
No way.
Fout is fout.
Je kunt wel buigen, omdat je erkent.
Uit erkenning dat het bij je hoort.
Je hebt het meegemaakt en als een niet loslatende inktvis plakt het aan je vast.
Hoe harder je het probeert weg te drukken, hoe hardnekkiger het aan je vastplakt.
Misschien is het een optie om de inktvis niet te negeren, maar te erkennen.
Om -hoe moeilijk het ook is- de inktvis terug te knuffelen.
Misschien herbergt zo’n trauma een super waardevolle boodschap.
Luister jij naar het kompas van je ziel?
Een boodschap die niet genegeerd mag worden.
Daarom eist ze je aandacht telkens weer op.
Totdat bij jou het kwartje valt.
Totdat je snap waar het voor is.
Sarah en Edward ontspannen nu een beetje.
Klaar voor de volgende stap vraag ik?
Uhum.
Je ziet hier voor je voeten weer die streep in de vloerbedekking.
Dat je de geboortelijn.
Als jullie er klaar voor zijn, mag je over die streep heen stappen.
Rijna en ik wachten geduldig.
Ineens voelen we een impuls.
Samen stappen we over de geboortelijn.
Met behoud van contact met de liefde, met kracht en focus en met de wijsheid van de adem van de geest.
Dat is trouwens een mooie manier om je batterij weer op te laden.
Gewoon elke dag even een paar minuten voor jezelf nemen.
Voel dan links de warmte, rechts de kracht, achter je de adem van de geest en voor je je levensopdracht.
Dat is het innerlijke kompas van je ziel.
We ademen dit in.
Nemen het helemaal tot ons.
Vullen er onze leegte mee op.
Dat genereert een liefdevolle kracht om de volgende stappen te zetten op ons levenspad.
Sarah aanschouwt wat er haar is overkomen.
In kleine stapjes leert ze er vrede mee te hebben.
Ook Edward aanschouwt wat hem is overkomen.
Ik kleine stapjes probeert hij er vrede mee te sluiten.
Sarah en Edward mogen de eerste volgende stapjes zetten.
Samen lopen we naar het hier en nu.
Dat is waar deze oefening stopt.
We willen deze plek en energie niet verlaten.
Het is fijn om op te laden.
Als het ok voelt, gaan we weer op onze stoelen zitten.
We bespreken het even na.
Het is inmiddels 12.30 uur.
Tijd voor de lunch.
Ik heb vers brood gehaald van de warme bakker in Akkrum.
Er is worst, gewone kaas en geitenkaas.
En zelf bereide salade met stukjes perzik, granaatappel pitjes en frambozendressing.
Met liefde bereid.
Een paar weken later ontvang ik een mailtje van Sarah.
Ik kwam bij je Bodo, omdat ik altijd onrust in mijn systeem had schrijft ze.
Heb van alles geprobeerd om die onrust weg te krijgen:
- ben bij een psycholoog geweest
- ben ook bij een seksuoloog geweest
- heb emotioneel lichaamswerk gedaan
- een driedaagse leiderschapsreis.
Nou heb ik even zitten tellen en bij elkaar hebben we het dan over kleine 200 uur.
Alles heeft wel zijn steentje bijgedragen, maar geen doorbraak.
De onrust is met de masterclass uit mijn systeem weggeëbd.
Nu heb ik rust als kompas in mijn ziel en dat is nieuw voor me.
Al 3 weken lang.
Dankjewel!
