Afscheid van de keukenla woorden
"Hij doet nóóit eens iets voor mij."
Ze staat met haar jas in haar hand.
De woorden vliegen eruit.
Niet gericht, maar gegooid.
De innerlijke keukenla die per ongeluk openslaat.
Wachtend tot alles tegelijk over de grond kiepert.
Een rauw, eerlijk systemisch verhaal over twee geliefden die hun vuur kwijt waren.
Tot ze ontdekten dat het de warmte was. Welke warmte zoek jij?
Wanneer liefde stopt met stoken
“Na een dag werken ploft ie neer, wacht tot ík koffie breng, wordt boos als ik vraag even op het eten te letten omdat onze dochter gehaald moet… Dan het tukkie na het eten! De TV mag niet aan want het geluid stoort. Dé kinderen hebben toch óók recht op ontspanning? Als iedereen eindelijk in bed ligt, ik opgeruimd heb wordt hij weer sikkeneurig omdat ik niet naast hem zit om naar die honderdste voetbalwedstrijd te kijken, maar ga lezen!”
De routine
De lucht is nog niet gaan hangen of ze kijkt me aan met een blik; ”Ja…Oeps.”
Want manlief zit nu thuis op de bank, oppassend op de kinderen.
Dat stukje was ze even vergeten. Dít is precies het punt waar hun relatie zich opent.
Wanneer netjes doen je relatie uitdraait
Dit zijn hun vonkjes-slaan-tegen-de-benzinetank-vuur. De reden dat ze überhaupt bij mij komen: Ze missen dít vuur. De vlam die niet meer overspringt. De warmte die ze nergens meer voelen. Samen komen ze nooit tot deze rauwe eerlijkheid. Dan blijven ze netjes. Begrijpend en belezen antwoorden ze beleefd. Ze leren veel over elkaars trauma’s, triggers & liefdestalen. Na elke sessie leven ze een paar weken in hun systemische honeymoon. Tot het leven weer schuurt met dát oude, onverwerkte, koppige stuk.
Feiten, schroeven en de vaatwasser als relationele waarheid
Daarom vroeg ik deze week of ze alleen wilden komen. Apart. Om de echte dynamiek te vinden, niet hun gepolijste versie, maar de onderstroom die thuis de meubels verschuift.
We beginnen simpel: Wie doet wat in huis?
Van schroeven boren tot het nationale kampioenschap vaatwasser-inruimen.
Gewoon feiten.
Structuur.
Aardse werkelijkheid.
Het moment waarop het kwartje door de vloer zakt
Om langzaam te schuiven naar waar hun relatie begon. Naar het laaiende vuur dat er ooit was.
Hoe het hen verwarmde. Precies hier op dit punt kloinkt het kwartje.
Hard genoeg om de vloer te laten trillen.
“Nou ja zeg… We zijn alleen maar aan het stoken. Helemaal geen warmte zoeken. We laten de ander geen ruimte meer. Verwachten dat de ander iets voelt, maar doen zelf niks! Het is allemaal:”
Doe dit…Doe dat… Net een brandweersirene.”
Hier in deze woorden, opent de waarheid. Niet belerend of beschuldigend, maar systemisch helder.
Het was nooit het vuur dat weg was. Het is de warmte die ze niet meer toelaten.
Midden in je eigen getriggerde pijn ademt de liefde
Ze bleven zoeken naar het knetterende, puberliefde, onder-elkaars-kleren, vuur.
Ze vergaten dat het vuur pas warmte wordt, wanneer je er durft bij te gaan zitten.
Dat je accepteert dat in je relatie je grootste pijn wordt geraakt.
Het is, zoals Gabor Maté zegt, de plek waar je trauma wakker schrikt en zegt: ”Hé dit stuk wil gezien worden.” Wat als je deze trigger niet wegduwt, maar ruimte geeft…
Dan dooft elke relatiecrisis niet, maar omarmt zichzelf.
Daar groeit liefde opnieuw, niet spectaculair, maar waarachtig.
De systemische shift: Stop met (ver)wachten, begin met zitten
Het vuur in hun relatie was niet écht verdwenen. Het lag simpelweg verstopt onder een berg onuitgesproken verwachtingen, vermoeidheid en slecht verdeelde huishoudelijke taken. Ze behandelden elkaar als een defecte thermostaat die “maar ff warmte moet geven.” Terwijl hun zoektocht gaat over oud knetterend pubervuur. Los van elkaar, zonder de keurige verpakking: ”We sparen elkaar.,” durven ze de echte pijn in te ademen.
Dat ze door sleur niet bij het vuur gaan zitten en warmen. Hun systemische shift zit erin dat ze stoppen met (ver)wachten tot de ander verandert. Ze beginnen te beseffen dat ze elkaars diepste oude pijnstuk triggeren. Ze leren elkaar om onder de smeulende as te kijken. In dat ongemakkelijke, liefdevolle rooksignaal ontvlamt opnieuw hun vuur. Niet fel, wél blijvend!
Durf je je eigen vuur onder ogen te komen?
Voelt je relatie soms als een brandveiligheidsprotocol? Of is er een klein vlammetje liefde?
Misschien is het tijd om te stoppen met blussen en naast je eigen vuur te gaan zitten.
👉 De Bodo-trial op 24 januari in Nieuwegein 👈
nodigt je uit om dat schurende warme, eerlijke stuk in jezelf te ontmoeten.
Vuur ontmoet mens! Met liefde, lef en een kleine knipoog naar de rookmelder.
We ontmoeten je graag,
Rijna (en ook Bodo)
