Ben even aan het zappen.

Ah super, ik houd van natuurfilms.

Ze zoomen in op één of ander onnozel ogend vogeltje daar in het oerwoud van Brazilië.

Het leeft in een moerassig landschap.

Laat het nou net helemaal hoteldebotel zijn van slakken.

Ja het zal wel weer toeval zijn, maar laat het lievelingskostje van die volgels daar volop aanwezig zijn.

Als je als vogeltje op een slakkendieet leeft, zit je daar zo ongeveer in de tjilpende vogelhemel.

Nou is er alleen een heel ietsie pietsie petieterig probleempje.

Die slakken, dat zijn geen naaktslakken.

Da’s ook wel logisch, want anders hadden ze in het naturistenhoekje van de jungle gewoond, waar ze samen naakt over elkaar heen kunnen glibberen.

Deze slakken hebben een slakkenhuisje.

De draaiing van zo’n tiny snailhome is rechtsom.

Waarom de natuur op de slakkenrotonde niet links- maar rechtsaf slaat dat weet ik ook niet hoor.

Maar anyweeeezzz dat vogeltje lust dat slakkenvlees wel rauw.

Even een vraagje aan jou beste lezer: hoe zou jij zo’n overheerlijk gourmetslakje uit dat huisje krijgen?

Als je `em een nachtje voor een badje van roomboter en knoflook neerlegt komt ie er heus niet dolenthousiast aangeslopen.

Dat vogeltje heeft een spitse snavel van pakweg zo’n 10 cm.

En nou vraag ik je nogmaals beste lezer: hoe zou jij met zo’n snavel zo’n lekker slakje uit dat gedraaide huisje peuteren?

Dit ga je niet kunnen bedenken.

De snavel van deze slakkenfetisjist is op het uiteinde een beetje naar rechts gedraaid.

Zo komt ie met dat bekkie lekker gemakkelijk in dat huisje geschoven.

Heeft onze gevleugelde vriend ook nog net een klein beetje ruimte om dat bekkie daar aan het uiteinde open en dicht te doen.

Da’s heul handig om net met het puntje van de snavel die slak te pakken en uit zijn huisje te sleuren.

Bon appétito zou ik zeggen.

Waar ik me over verbaas, is hoe in de natuur alles op elkaar afgestemd is.

In je ziel is ook alles op elkaar afgestemd. 

Het is alleen de vraag of jij op je ziel afgestemd bent. 

Je kunt afstemmen op je ziel met een familieopstelling.

Een paar weken geleden kwam John bij me.

Hij vertelt, dat hij al een jaar of 5 in een functie zit waar zijn hart niet veel sneller van gaat kloppen.

Ei-gen-lijk als hij heel eerlijk is, dan is hij aan het vastlopen.

En hij vertelt door.

Dat hij een jaar of 8 geleden ook al bij een coach heeft gelopen.

Hij vindt het maar belachelijk dat hij nu alweer een coach nodig heeft.

Oh zeg ik, daarvan hangen er hele trossen aan de boom.

Allemaal mensen bij wie de eerste 2 woorden niet mama en papa waren, maar zelluf doen.

Hij schiet in de lach.

Da’s mooi, want zo komt ie even uit dat half dolgedraaide hoofd van hem.

We gaan met een familieopstelling kijken, wat er nou echt aan de hand is.

Ik vraag hem om eerst 2 stoelen voor zijn ouders op stellen.

Waar ik me elke keer nog het meeste over verbaas, is de precisie van de ziel.

Ook al zit John best vast in zijn hoofd, zijn ziel zet feilloos 2 stoelen voor zijn ouders neer.

In dit geval naast elkaar.

Dat is op de maatjes plek.

Ze zijn maatjes voor het leven door dik en dun.

Daarna vraag ik hem 2 stoelen erbij te plaatsen voor hem en zijn zusje.

Ook hier is de precisie van de ziel feilloos aan het werk.

Hij plaatst deze stoelen achter de stoelen van zijn ouders.

Ik vraag hem om plaats te nemen op zijn eigen stoel.

Daarna laat ik het stil zijn.

Rationele mensen kunnen nogal eens gaan rebbelen.

Zolang de stilte tegenstribbelt, weiger je de precisie van de ziel.

We wachten.

We wachten nog langer.

Vlak voordat John iets wil zeggen, zeg ik heel zachtjes: vooooeeellllll. 

En we wachten nog weer langer.

Totdat de stilte ons draagt.

Het lijkt haast onmogelijk, maar we houden ons nu nog even in.

Dan komt er een moment, dat de stilte ons liefdevol omarmt.

Dan kijk ik John aan.

Hoe is het op die plek vraag ik?

Ik zit hier wat benauwd zegt John.

Hoe lang is dat eigenlijk al zo vraag ik hem?

Ja ik weet eigenlijk niet beter zegt hij.

Weet je zeg ik, op deze manier ben je niet vrij om de wereld in te gaan. 

Kan het zijn, dat je in het leven heel hard voor alles moet werken vraag ik?

Het is een vraag, die ik met mijn precisie van de ziel richt op zijn ziel.

Het is een voltreffer en hij schiet vol.

Ik geef hem tijd en ruimte, zodat dit inzicht in kan dalen.

Daarna bespreken we wat er met vader en/of moeder aan de hand was, dat ze hun kinderen niet de volledige ruimte naar de toekomst konden geven.

Eigenlijk moeten de ouders niet voor, maar juist achter hun kinderen staan.

Er vallen kwartjes bij John.

John is pakweg 45 jaar.

Het zou in dit geval opportuun zijn, om zijn stoel even voor de stoelen van de ouders te plaatsen.

Je weet nu welk pad je aan de binnenkant hebt te volgen vertel ik hem.

Omarm dat en laat het zich als een bloem ontvouwen.

Wil jij de precisie van de ziel ervaren?

Kom dan naar De Masterclass Bezieling in 1 Dag. 

Cheers,

Bodo