We tried to be friends.
Pas na zijn dood ben ik van hem gaan houden.
Toen kon ik ook de mooie dingen zien die hij me heeft gegeven.
Papa was 44 jaar toen hij overleed.
Terwijl zijn gezondheid achteruit gleed, liet hij een vrouw achter van 40, een zoon van 16 en een dochter van 11 jaar.
How can you handle that elegantly?
Pas zoveel jaar later besefte ik, dat ik toen op slot ging.
Het licht ging gewoon uit.
Vier jaar later ging het licht weer aan tijdens een droom.
Het was een intense droom.
Stond ie opeens voor me.
Met een brandweerslang.
Vol open en dikke straal.
Spoot ie alles rond mij heen schoon.
Langzaam begon het te dagen.
Heel langzaam.
De ziel is een trage reiziger.
Twintig jaar later viel het kwartje.
Hij wilde voorkomen, dat zijn kinderen eenzelfde noodlot zou treffen.
Met liefde nam hij zijn lot mee het graf in.
Hij schonk me niet één maal, maar twee maal het leven.
Ja mijn vader had ballen.
Toen hij 21 was, stelde hij zijn nieuwe vriendinnetje voor aan zijn ouders.
We schrijven 1956, zeg 11 jaar na WO-II.
Mijn moeder was Duitse.
Het kwam nooit meer goed tussen mijn moeder en haar schoonmoeder.
Hij koos onvoorwaardelijk voor haar en het werd een huwelijksceremonie zonder zijn ouders.
Da’s nog eens keuzes maken.
Als ik nu een klant tegenkom met gedoe met vader of moeder, probeer ik hem of haar bloed, zweet en tranen te besparen.
Da’s ook een keuze.
Zo ontmoette ik een poosje geleden André, 32 jaar en samenwonend.
Hij vindt zijn vader een nerd.
Harde werker die pa, dat dan weer wel.
Toppositie als manager.
Weinig thuis.
Hij werd al snel de man die in het weekeinde het vlees kwam snijden.
De emotionele afstand groeide en een scheiding volgde.
Dus ging hij het vlees in een ander huis snijden.
Onderhuids voelde André zich onbegrepen door zijn vader.
Doe er wat boosheid bij, omdat vader zijn moeder en hem in de steek liet.
Tijdens één van de familieopstellingen in training 4 stelt hij zijn ouders op in het begin van hun relatie.
Doel is het onderzoeken van de basale energie tussen hen.
Dat is namelijk de schoot van waaruit hun kinderen ontstaan.
Hij stelt zijn ouders op.
Ze staan 1,5 m. in een hoek van 45 ° ten opzichte van elkaar.
Er is een eerste indruk.
Oh jee, er is afstand.
Komt vast niet meer goed.
We geven de opstelling de tijd om zich te ontvouwen.
Langzaam komt er een lieve, tweede indruk op kousenvoeten de zaal inlopen.
Vader en moeder kunnen niet stoppen naar elkaar te kijken.
Het is een tedere en liefdevolle manier waarop ze elkaar aankijken.
Deze energie blijkt in stapjes heel stabiel.
Ik vraag André hoe lang ze nu uit elkaar zijn?
Da’s meer dan 20 jaar.
Het lijkt erop, dat ze met afstand tussen hen in nog zeer verbonden aan elkaar zijn.
Dat lijkt me geen handige basis om een nieuwe relatie te beginnen.
Ik vraag André of zijn ouders na hun scheiding een nieuwe partner hebben gevonden?
Moeder in elk geval niet.
Ze is sindsdien single.
Vader heeft wel eens een scharrel gehad.
Maar nooit een andere langdurige relatie.
Er is enige afstand en er is innige verbondenheid.
This is something completely different for André.
Een opstelling gaat meestal over meer.
Deze opstelling suggereert, dat elke relatie een eigen definitie heeft.
Misschien mogen we ophouden relaties in standaard vakjes te stoppen?
Standaard hokjes is handig voor ons, maar minder handig voor de betrokkenen zelf.
Een week later kletsen we wat na.
André had nog niet eerder gezien dat er eigenlijk heel veel liefde in zijn vader zit.
Ik vraag hem even om geduld.
Op mijn mobieltje draai ik Stef Bos met “Papa ik lijk steeds meer op jou”.
Tranen met tuiten.
André zit vol met liefde en respect.
Heeft hij niet van een vreemde.
Van moeder én van vader.
Als techneut stuurt vader een andere boot dan André.
Vader staat aan het roer van een motorboot.
André staat aan het roer van een zeilboot.
Maar de manier waarop zij navigeren is hetzelfde.
Op het kompas, op de zon en wat hulp op je mobieltje.
And not to forget hun innerlijke kompas.
Al zeggen ze geen ‘ik houd van je’ het is meer dan voelbaar.
Nog meer tranen met tuiten.
Eindelijk kan André zijn vader helemaal in zijn hart sluiten.
Zo af en toe spreek ik hem nog wel eens.
Ze gaan nu elke maand een dag lang wandelen.
Om de beurten bepalen ze waar er gelopen wordt.
Een hapje en drankje wordt zeker niet vermeden.
Hun band is weer in ere hersteld.
Hoe kijk jij zo op het eerste gezicht naar iets of naar iemand?
Welke band zou jij in ere willen herstellen?
Misschien wil je wel met een tweede gezicht leren kijken?
Cheers,
Bodo
P.s.1 : This is a slice of life.
You can’t change life.
You can change the way you perceive it.
Takes some balls though.
P.s. 2: André heeft in het echt een andere naam.
P.s. 3: André heeft toestemming gegeven aan dit artikel.
