In de training met familieopstellingen wilde Bart de reis van hoofd naar hart maken.

Het gevoel wilde maar niet door de muur van Bart heen komen.

Ik herinner me de familieopstelling van Bart als de dag van gisteren.

Ik kon niet op tegen zijn boosheid.

Boos was ie.

Ook in zin eigen familieopstelling.

Inmiddels geef ik 10 jaar trainingen met familieopstellingen en heb geleerd mijn intuïtie te vertrouwen.

Op le moment suprème riep ik: “Nou ja Bart, maakt niet uit met die boosheid van je, houd die vooral lekker vast.

Als het wat tegenzit loop je risico op kanker of zo.

Maar niet dat dat jou wat uitmaakt toch?”

Op zo’n moment hebben cursisten kromme tenen.

Ze vragen zich af wat mij in Gods naam bezielt om zo iets te roepen.

Pfff wat bezielt me?

Op zo'n moment heb ook ik kromme tenen.

Ook ik vraag me af wat me dan bezielt?

Bart was ook flabbergasted.

Uit het lood geslagen.

De training werkte niet voor Bart.

Hij bleef bij hoofd en controle.

Het lukte hem niet om naar zachtheid en gevoel te gaan.

Een half jaar later belt Bart me.

“He Bodo, die training met familieopstellingen, kan ik die nog een keer doen?”

“Wat je niet wist, is dat ik de week ervoor naar de huisarts ben geweest”.

“Lymfeklierkanker”.

“Positief”.

Knal.

Kippenvel.

Tranen van ontroering.

Bart vertelt, dat het hem de vorige keer niet lukte om van hoofd naar hart te gaan.

Daar was hij hardnekkig in.

Dat deed hij heel goed.

Dat dan wel weer.

We zijn nu een half jaar later.

Bart belt me.

Hij vond me lomp.

Hoe ik het in mijn hoofd haalde om zo iets over kanker te roepen.

Het ergste was, dat het klopte.

De kanker klopte aan de deur.

Inmiddels is hij genezen.

Schoon.

Opgelucht.

Uhhh …

Deels.

Blijvend schoon?

Of is het een tijdbom?

Cursisten weten, dat ze in een training bij mij door de wasstraat gaan.

Dat het serious business is.

Soms meedogenloos confronterend die familieopstellingen.

Hatseflats.

Right in your face.

Een enkeltje naar je ziel.

Met de TGV.

We hebben het erover.

“Ja Bart” zeg ik “je weet hoe de training in elkaar steekt, dus gewoon even nog een keer zo’n traininkje doen, dat gaat niet”.

Ik geef hem even tijd en ruimte en hoor hem adem halen.

“Mijn voorstel zou zijn om ook de kanker in de dagen van de training een keer op te stellen”.

Barts adem stokt.

“Kan dat” vraagt hij?

Jazeker.

De kanker is een noodklok.

Het herbergt een boodschap.

We kunnen in de training met familieopstellingen onderzoeken waar de kanker voor staat

“Wel moet ik je eerst even waarschuwen Bart”.

Het kan zijn, dat de persoon die in de training de kanker representeert ziet dat bij jou het kwartje valt en dat deze persoon dan naar een uithoek in de trainingszaal loopt.

In dat geval zal de kanker je voorlopig niet lastig vallen.

Maar …

Het kan ook zijn, dat deze persoon naar je toeloopt en niet van je zijde wijkt.

Wat je ook probeert.

In dat geval heb je niet veel tijd meer.

En …

Hoe het ook loopt, zorgvuldige medische begeleiding is super belangrijk.

Meten is weten.

Ik vraag Bart om minimaal een week de tijd te nemen om erover na te denken.

Na 2 weken belt Bart.

Hij wil de training met familieopstellingen nogmaals doen.

“In het ergste geval heb ik niet veel tijd meer”.

“Maar dan heb ik tijd in vrede en kan ik de juiste stappen nemen”.

“In het beste geval kan ik ruimschoots vooruit”.

“Dan is het fijn om dat te zien”.

“In my face”.

Beste lezer: er zijn van die momenten, dat ik kan huilen van ontroering.

Dat ik iemand bij deze delicate en veelomvattende stappen mag begeleiden.

Het voelt haast gênant om geld te vragen voor zo’n training.

Zeker als het letterlijk gaat om leven en dood.



 

Bart komt in training.

We hebben een inleidend interview.

Ik vraag hem zijn ouders op te stellen, zichzelf en de kanker.

Wat er dan in de trainingsruimte gebeurt, kan ik niet onder woorden brengen.

Wat de cursisten ervaren idem dito.

Wat ik ervaar is de belangrijkheid van het onderwerp.

En de leiding vanuit een andere dimensie.

Die door mij heen Bart helpt.

In de familieopstelling staan de ouders van Bart op grote afstand van elkaar.

Ze kijken niet naar elkaar.

En is whatsoever geen interesse naar elkaar.

Niets.

Echt he-le-maal niets.

Pijnlijk.

Ze ontmoetten elkaar op de jaarlijkse kermis.

Er was wat geflikflooi.

Ze hebben het een keer met elkaar gedaan.

Zwanger.

Dus trouwen.

Zo ging dat in die tijd.

Met de ouders die ze hadden.

En er is de kerk.

Weinig keuze.

Eén van de cursisten is bereid om de kanker te representeren.

Deze persoon gaat tussen de ouders in staan.

Het duurt even.

Eerst verstijft Bart.

Daarna ontspant hij.

Ik vraag hem wat er gebeurt.

Hij legt uit, dat het tussen de ouders koud is.

Steenkoud.

Het is niet om aan te zien.

Niet om uit te houden.

Hij probeert enige warmte toe te voegen.

Ik vraag hem of hij toe is aan de volgende stap.

“Ja” zegt hij.

Ik leg hem uit, dat de relatie tussen zijn ouders iets tussen hen is. 

Al doen ze aan verbale SM, dan is ook dat een zaak tussen hen.

Bart heeft zijn warmte nodig voor hemzelf.

Er valt een kwartje bij Bart.

Ik vraag hem om in de familieopstelling tegenover zijn moeder te gaan staan.

Er is oogcontact.

Ik vraag hem om te zeggen: “lieve moeder, als er geen warmte is in jullie relatie, dan is er koudheid. Ik ga stoppen de kilte te veranderen in warmte. Ik laat jullie relatie vanaf nu tussen jullie”.

Moeder knikt instemmend.

Ik nodig Bart uit om hetzelfde tegen vader te zeggen.

Ook vader knikt instemmend.

Langzaam aan ontstaat er rust in deze training met familieopstellingen.

De pijn neemt wat af.

Bart en de cursist die de kanker representeert beginnen elkaars blik op te zoeken.

Na enige tijd kijken ze elkaar echt aan.

De representant van de kanker ziet, dat Bart het snapt.

De representant doet een stapje achteruit.

Is geen brug meer tussen vader en moeder.

Bart doet ook een stapje achteruit.

Hij laat de relatie tussen zijn ouders nu echt tussen hen.

In langzame stapjes gaat de representant van de kanker achteruit.

Checkend of Bart niet toch nog tussen de ouders in gaat staan.

Dit proces gaat in kleine stapjes door.

Totdat de representant van de kanker in een hoek van de traningszaal staat.

Er is nu nog meer ontspanning.

Het wordt weer wat warmer in de trainingszaal.

We beëindigen hier deze training met familieopstellingen.

Je reactie is welkom.

Graag.

P.s.: Er zijn gratis E-Boeken.

Je kunt ze downloaden op onze website bij Gratis E-Boeken.

Daar kun je trouwens ook een E-Boek downloaden om thuis zelf een familieopstelling te doen.

En wie weet ontmoet ik je live, bijvoorbeeld tijdens de 1-Daagse Masterclass Opstellingen.

Dat is een heel geschikte manier om een opstelling mee te maken.

Een familieopstelling, een loopbaanopstelling, een ZZP-opstelling of een organisatieopstelling.

Als je wilt, kun je een vraagstuk inbrengen dat we gaan opstellen.

Dan ga je meteen van belemmering naar opening.

Je kunt ook gewoon komen kijken.

We zien je ok?

Graag!