Van miskraam naar droombaan

Help ik zoek ander werk zei ze, want ik word een beetje gek.

Dit artikel gaat over de familieopstelling van Marijke.

Ze ging van miskraam naar droombaan.

Ik herinner me de opstelling nog haarscherp.

Niet één miskraam, maar liefst dertien miskramen.

Marijke heeft de hele familieopstelling met volle overgave gedaan.

En wat voor een opstelling!

Het was de langste opstelling die ik tot nu toe begeleid heb.

De hele familieopstelling duurde ruim 4 uur.

Marije heeft elke miskraan even liefdevol in de armen gehad en aangekeken.

Halverwege de opstelling zijn we gaan lunchen om even op krachten te komen.

Daarna hebben we de opstelling als het ware weer opgepakt.

Help ik zoek ander werk riep ze. Zo ging ze van miskraam naar droombaan

Marijke is bij me aan het uithuilen.

Ze was leidinggevende in de kinderopvang.

De vorige directeur vertrok en er kwam een nieuwe.

De nieuwe was eigenlijk een oude.

Een oude bekende.

De naaste collega.

Er waren 4 managers en één daarvan is nu de kersverse directeur geworden.

Laat dat net de collega zijn met wie ze de minste klik heeft.

Ze is heus correct hoor naar Marijke.

Maar hoe vriendelijker ze lachte, hoe meer Marijke het nare gevoel kreeg zat ze haar nagels aan het aanscherpen was.

De voorbereiding op een bitch-fight.

Het borrelde en gistte al een tijdje bij Marijke.

Al op de middelbare school had ze eens geroepen: “Ik wil nooit een baan met alleen maar vrouwen”.

Ze beschikt over een gezegende hoeveelheid vrouwelijke intuïtie.

Maar zoveel jaar later was ze vergeten, dat ze liever niet werkt in een team met alleen vrouwen.

De nieuwe directeur liet haar de eerste twee maanden met rust.

Maar Marijke kreeg het gevoel van stilte voor de storm.

Er kwam een functioneringsgesprek aan.

In dit geval mag je het woord ‘functioneringsgesprek’ wel heel letterlijk nemen lieve lezer.

Marijke kreeg een gesprek, omdat de nieuwe directeur vond dat ze niet goed functioneerde.

Ze werkt nu 7 jaar bij deze organisatie.

Vlekkeloos.

Met plezier.

Kinderen zijn haar passie.

Kinderen tevreden.

Ouders tevreden.

Collega’s tevreden.

Baast tevreden.

Allemaal tevreden.

 

Zout op slakken strooien

De vorige baas dan.

Niet de nieuwe baas.

Deze baas heeft by the way een bus met zout gekocht.

Een grote bus.

Wel 750 gram.

Genoeg om een royale hoeveelheid zout op wat slakken te strooien.

Om met plezier een paar slakken te zien creperen.



 

Ze had Marijke 2 maanden in de gaten gehouden.

Met een vergrootglas naar haar onvolkomenheden gezocht.

Al functioneer je nog zo goed, als je baas je in de bankschroef stopt, dan zit je vet klem.

The war has begun!

De directeur draaide elke maand de bankschroef een beetje aan.

Het werd er niet leuker op.

Andere collega’s begonnen ook te klagen.

Het was er altijd lekker warm.

De sfeer dan.

 

De eerste ronde …

Was.

Verleden tijd.

Na een paar maanden een PLING op de computer.

Maandagmorgen 09.00 uur.

Ja hoor.

You’ve got mail!

Of alle 4 de managers om 10.00 uur in de vergaderzaal willen aanschuiven.

Ja …

Voel je `em al aankomen?

De eerste ronde …

De eerste bezuinigingsronde.

Minder kinderen = minder inkomsten en overhead is duur.

Vooral managers zijn duur.

Twee managers moeten vertrekken.

Marijke greep haar kans.

Ze verloste zichzelf van verder nodeloos lijden.

“Oooh wat vind ik dat nou erg” zei ze.

Maar ze meende er niets van.

Ze wilde gewoon met een regeling weg.

En budget voor loopbaanbegeleiding.

Haar ticket naar de toekomst.

Inmiddels zit ze 3 maanden thuis.

Het leek haar zo heerlijk!

 

Ja ik zoek ander werk, maar nu nog even niet ok?

Als je een WW-uitkering hebt, dan heb je immers geld en tijd.

Zeg maar de staatsloterij gewonnen.

Yeah, partytime!

Let’s celebrate ok?

Je weet wel. Cool and the Gang?

Marijke is een tante met pit.

Pit in haar donder.

Maar ze begint zichzelf in de weg te zitten.

Kan haar energie niet kwijt.

Afgelopen week betrapte ze zich erop dat ze de koffie- en theekopjes in de kast aan het rechtzetten was.

 

Alle oortjes wijzen nu in dezelfde richting.

 



Inwendig ging ze gillen.

Ze dacht: “ik word nu ter plekke autist of ik haal loopbaanbegeleiding!”

Ze googelde, belde me (06-24257923) en maakte een afspraak.

Ik zoek ander werk zei ze.

En snel graag!

Nu zit ze hier met een bakje koffie boos te wezen op de directeur.

Het is soms grappig hoe sommige dingen lopen in het leven.

In de lift naar de 3e verdieping hebben we niet gesproken.

Normaal gesproken is zo’n stilte wat awkward.

In dit geval niet.

Integendeel.

Het is een fijne stilte.

Amper een woord gewisseld.

De klik is voelbaar.

Alsof er een hemelse Regisseur achter een mengpaneel boven ons allerlei dingen zit te regelen.

Als je afstemt op wat er meer is, dan kun je soms voelen dat het goed is.

Dat je synchroon loopt met hoe Hij de dingen bedoelt.

Of is Hij het lot?

Of is het een synchroon lopen met hart en ziel?

Ik weet het niet precies, maar het voelt erg lekker.

Doe mij zo’n training zegt ze.

 

Want snel, ik zoek ander werk!

Die training is trouwens niet voor watjes!

Voor meer info klik op stevige training.

Deze training brengt je naar waar je vastloopt.

En het biedt meteen een opening.

Alles in één.

Het is een training met familieopstellingen.

We beginnen met een voorstelrondje.

Daarna de eerste familieopstelling.

Bij voorkeur met een cursist die dat al eens heeft meegemaakt.

Dat helpt iedereen.

Na de koffiepauze wil Marijke als tweede.

Ik zoek ander werk zegt ze, liefst zo snel mogelijk.

In het interview voorafgaand aan de opstelling vertelt Marijke wel vrede te hebben met de ontstane situatie.

Yeah right.

Maar ik hoor en voel boosheid.

Yep.

Eigenlijk is ze behoorlijk boos.

Super boos!

Aan de buitenkant kun je trouwens niet zien wat er aan de binnenkant zit.

Marijke werkte dagelijks met kinderen.

 

Ze houdt van kinderen, zielsveel!

Maar het is ook de kat op het spek binden.

Ze heeft namelijk miskramen gehad.

Ze hebben 2 levende kinderen.

En miskramen.

Best wel veel miskramen.

Lieve lezer, niet schrikken …

 

In het totaal hebben Marijke en haar man 15 kinderen gekregen. 

Er zijn 2 levende kinderen.

En er zijn dertien miskramen.

Het kippenvel vliegt door de zaal.

Brrr.

Het is eerder een schok dan kippenvel.

Hatseflats!

Koude rillingen!

Marijke is niet boos op God.

Wel heel verdrietig.

Eén of twee, dat zou nog wel gaan zegt ze.

Maar dertien, dat zijn er wel heel erg veel!

Ik vraagt of ze inwendig naar haar levenspad wil kijken.

Ze staat nu zo ongeveer op de helft.

Ik vraag haar waar ze nu staat?

En ik vraag haar waar de dertien miskramen op haar levenspad zijn.

Marijke antwoordt, dat de miskramen in een kring om haar heen liggen.

Die trekken met haar op in het leven.

Ik vraag haar hoe ze het zou vinden om de miskramen een betere plek te geven?

Zodat ze ze achter haar kan laten?

Ze mag ze niet vergeten, dat niet.

Ze verdienen blijvend een plekje in haar hart.

Het zijn en blijven haar kinderen.

Maar wellicht vormen ze een obstakel naar de toekomst.

Ja het voelt wel zwaar zegt Marijke.

Ik stel voor dat we een familieopstelling doen.

In dit geval stellen we de hele familie op.

Alle 15 kinderen.

Elk levend kind en elke miskraam.

Marijke schrikt ervan.

Alle vijftien?

Zekers.

Ik geef haar de tijd.

Een opstelling als dit kan alleen als je het als opsteller omgeeft met liefde, engelengeduld en respect.

Ik vraag Marijke of ze haar man en de 2 levende kinderen wil opstellen met de cursisten als representant.

De dertien miskramen worden opgesteld middels dekens (heb ik 4 stuks in de kast) en jassen.

Het wordt een kring.

Ze zijn er: alle vijftien.

Marijke en haar man staan in het midden.

Zij doet het zware werk en haar man steunt haar.

Marijke zakt naar de grond.

Het is te veel.

Blijven staan dat lukt niet.

Bovendien wil ze bij haar kinderen zijn.

Ze houdt zielsveel van ze.

We kiezen een plek in de zaal als definitieve rustplaats voor de miskramen.

Met alle liefde en in tranen neemt ze het eerste kind op haar arm.

 

Elke, echt elke miskraam

Ze aanschouwt het kind.

Tranen.

Veel tranen.

Hartverscheurend gehuil.

Ze draagt hun eerste miskraam naar de laatste rustplaats.

Wiegt het eventjes.

Legt het daarna liefdevol neer.

Het is alsof ze een stuk van haarzelf achterlaat.

Ze sluit definitief de ogen van het kind.

Haar man troost haar.

Wetende, dat er nog 12 miskramen komen.

Het voelt als een hele lange trein waar je wiebelend doorheen loopt en je weet niet waar het laatste coupé is.

 

En die trein dendert maar door

Als er enige rust is ontstaan, gaan we terug naar het midden van de cirkel.

Ze gaat naar het tweede kind.

Brengt het liefdevol naar de laatste rustplaats.

Ze gaat naar het derde kind.

Ze sluit dit kind de ogen op de laatste rustplaats.

Lieve lezer: elk kind is uniek. 

Elk kind verdient het om gehoord, gezien en erkend te worden. 

Ook als het kind er maar eventjes is geweest. 

Ontkend en vergeten worden is de ergste pijn die er bestaat. 

Bij het schrijven van dit artikel kan ik dus geen kind overslaan. 

Elk kind verdient een warme plek in het hart van de ouders. 

Ook als het een laatste knuffel is. 

Naar het vierde kind.

Weer het houden van.

Naar het vijfde kind.

Weer tranen.

Naar het zesde kind.

Ook na het zesde verloren gegane kind neemt het verdriet niet af.

En het went ook niet.

Het is veel.

Veel verdriet.

Het is zwaar.

 

We lassen een lunchpauze in. 

Even op adem komen.

Ik zorg altijd dat er goede lunch op tafel komt.

De ene dag met zelf gekookte eieren.

De andere dag met gerookte zalm.

Of met zelf gemaakte filet americain.

En altijd verse salade.

Yep, ook zelf gemaakt.

Met liefde bereide salade is ook zielevoeding.

Daarna halen we buiten even een frisse neus.

Zo tanken we zuurstof en nemen we innerlijk een aanloop naar het vervolg van de opstelling van Marijke.

Rustig en met respect gaan we de zaal weer binnen.

Als wel ons weer aangesloten voelen met de opstelling gaan we verder.

Marijke neemt de zevende miskraam op de arm.

Weer verdriet.

Maar de lunch heeft haar goed gedaan.

Ze kan het makkelijker dragen.

Ook het achtste verlorene kind.

En het negende.

Steeds weer tranen.

Ook bij het tiende kind.

En bij het elfde kind.

Zelfs bij het twaalfde kind is het moeilijk om de ogen te sluiten.

En ook bij het dertiende kind.

Even rust.

Marijke ziet haar man.

Hij houdt haar even vast.

Dan ziet ze haar 2 levende kinderen. 

Ze begint te stralen. 

Weer tranen.

Deze keer van innig geluk.

Een hele lange omhelzing met 4 personen.

Daarna staan ze met 4 personen op een rijtje.

Vader en moeder in het midden.

Link naast vader en rechts naast moeder aan elke zijde een kind.

Ze staan met de rug naar de miskramen.

Ze kijken naar de toekomst.

Nu kunnen ze weer de toekomst in.

De miskramen hebben een blijvende plek in het hart van de ouders.

Maar hangen niet meer zwaar aan de vast.

Marijke is zichtbaar opgelucht.

Na een maand volgt ze de 2e training.

In deze training ontdekt ze haar loopbaankoers. 

Met een loopbaanopstelling gaan we op zoek naar welk werk de ziel van Marijke houdt.

 

Weer iets met kinderen?

Misschien weer iets met kinderen?

Aangezien Marijke pit heeft, overweegt ze zelf een kinderopvang te starten.

Want zegt ze, ik zoek ander werk, maar het zou mooi zijn als ik anderen ook werk en een inkomen bezorg.

Ze geeft aan, dat ze zich nog steeds een stuk lichter voelt dan aan het begin van het traject.

Kilo’s lichter.

Ze kan haar loopbaan nu zelf weer oppakken.

Ik zoek ander werk, nu kan ik dat zelf.

Persoonlijk vind ik, dat ik een topscore heb bereikt, als mijn klant me niet meer nodig heeft.

We verliezen het contact.

Na 2 jaar ontvang ik een mailtje van Marijke.

Of ik zin heb om bij te kletsen?

Ik heb plenty koffie hier op kantoor, dus dat is ok.

 

Marijke heeft een taart meegenomen. 

Altijd leuk!

Mag ik een groot mes vraagt ze?

Ze snijdt de taart in 3 delen.

Kijk, éénderde van je leven ben je aan het slapen of aan het rusten.

Eénderde van je leven ben je bezig met eten, drinken, met je gezin, familie en hobby’s.

En ongeveer éénderde van je leven ben je bezig met je werk.

Ze rommelt even in haar tas.

Ze zet een kommetje op tafel.

Ze tovert een pak kattenvoer op tafel.

Ze vult het kommetje met kattenvoer.

Alsjeblieft zegt ze.

En ze schuift het kommetje met kattenbrokken onder mijn neus.

Eet smakelijk zegt ze.

Ik denk dat dit een geintje is, dus ik grijns een beetje.

Als een boer met kiespijn.

Ze zegt, dat als ze op een feestje is, dat er dan best veel mensen klagen over hun werk.

Of ze hebben gedoe met hun baas.

Breek me de bek niet open zegt ze, ik weet er alles van.

Of het was er ooit wel leuk en gezellig, maar nu is de sfeer koud.

Kattenbrokken zijn niet giftig.

Je kunt ze gewoon eten.

Te veel mensen die hun baan niet leuk vinden, praten erover alsof ze kattenbrokken eten.

En lange tanden dat ze dan hebben!

 

Bij mij is het nu 24/7 feest!

Marijke rommelt weer in haar tas.

Deze keer tovert ze een spuitbus slagroom tevoorschijn.

En ze spuit 12 keer een dikke toef slagroom op de taart.

Je hebt geen idee hoe mijn leven is veranderd na die opstelling zegt ze.

Jeetje wat was dat heftig.

Maar het heeft voor een aantal wondertjes gezorgd.

Ze zit weer in haar tas te rommelen.

Deze keer heeft ze een potje met kersen te pakken.

Zo te zien heeft ze het potje thuis al leeg gegoten.

Met een theelepeltje plaatst ze een kers op elk toefje slagroom.

Zo ziet mijn leven er nu uit zegt ze!

Ik haal nog een bakje koffie voor ons.

En Marijke begint te vertellen.

Ze woont in een dorp.

Je weet wel, zo’n dorp waar bijna iedereen elkaar kent.

Niet ieder gezin is even gezegend.

Niet iedereen heeft evenveel pit en talenten.

En niet iedereen heeft even krachtige ouders.

Een paar straten verderop woont een gezin dat het soms best moeilijk heeft.

Moeder is alleenstaand en voedt haar kind op.

Zo goed en kwaad als het gaat.

Via via raakten deze moeder en Marijke aan de praat.

De moeder pratte.

Ze stortte haar hart uit.

Marijke luisterde.

Toonde begrip.

 

Een moeder om van te dromen

Aan het einde van het gesprek flapte moeder eruit, dat ze haar kind soms wel een moeder als Marijke gunt.

Misschien kunnen we dat wel een beetje regelen flapte Marijke eruit.

Ze spraken af, dat haar kind om het weekeinde op zaterdag en zondag bij Marijke en haar gezin mag logeren.

Het klikte.

Het kind kan ook goed opschieten met Marijke’s man en hun 2 kinderen.

Een half jaar later werd de moeder ziek.

Kanker.

Ongeneeslijk.

Nog maar een paar maanden te gaan.

Het is raar zegt Marijke, maar na die opstelling kan ik dat goed aan.

Liefde.

Dat is mijn levensopdracht.

Dat kwam aan bod in jouw trainingen en dat klopt als een bus.

Ik kan alleen maar met liefde naar al mijn kinderen kijken.

Ik heb nog wel liefde over.

Voor andere kinderen.

Als er nood aan de man is, zijn ze van harte welkom.

Soms ligt je levensopdracht verscholen onder je grootste verdriet. 

Het is de kunst om je hart en ziel niet te laten vullen met boosheid.

Maar met warmte en liefde.

Vervolgens moet je met warmte en liefde naar je verdriet kijken.

Want het gaat niet om wat je meegemaakt hebt.

Je verdriet is soms alleen maar een ANWB-bord.

Het wijst je de richting waar je je geluk kunt zoeken.

En vinden.

We hadden eerst 2 kids in huis.

Nu hebben we 4 kids in huis.

We zijn nu de vaste pleegouders van maar liefst twee pleegkinderen.

En wie weet komt er te zijner tijd nog een derde kind aan.

Een les die ik ook geleerd heb, vervolgt Marijke, is dat geld liefde volgt.

Elk pleegkind gaat vergezeld van een vergoeding.

Samen met het inkomen van mijn man kunnen we er prima van leven.

Ik hoef nooit meer te solliciteren.

Ik zoek ander werk, maar dat hoeft nu niet meer.

 

Het werk heeft mij gevonden!

Ik ben thuis en doe wat ik het allerliefste doe.

Dat is het liefdevol voor kinderen zorgen.

Met hart en ziel.

Zonder die opstelling, had ik het grote verdriet van 13 miskramen nooit echt kunnen aankijken.

Dan was ik eigenlijk op mijn levenspad blijven steken.

Nu mag ik nog meer kinderen welkom heten in mijn leven.

En doen waar ik voor gemaakt ben.

Dat is wat ik noem gelukkig zijn!

Met een knuffel van Marijke,

Met hart en ziel,

Bodo

 

P.s.1: Dit artikel is geschreven met de instemming van Marijke.

Al heet ze in het echt geen Marijke, maar net even anders.

Soms doen Marijke en ik nog even een bakje.

"Wat is het mooi, dat ik op deze manier anderen mag inspireren" zegt ze dan.

"Mensen snappen het niet.

Een obstakel is geen obstakel.

Het is een boodschap.

Een bericht van God.

Please don't kill the messenger ok?

Word dus niet boos op wat je aan narigheid overkomt.

Probeer het moois te ontcijferen dat het je brengt.

Je reactie is welkom. 

Graag.

 

En wie weet ontmoet ik je live, bijvoorbeeld tijdens de Masterclass 'een Date met je Ziel'

Daar zie je een familieopstelling, een loopbaanopstelling, een ZZP-opstelling of een organisatieopstelling.

Zo'n Masterclass is een heel geschikte manier om een opstelling mee te maken.

Als je wilt, kun je een vraagstuk inbrengen dat we gaan opstellen.

Dan ga je meteen van belemmering naar opening.

En je krijgt veel uitleg over familieopstellingen.

Je kunt ook gewoon komen kijken.

We zien je ok?

Graag!