Mannen
Mannen: van die gevallen op twee benen die niet verder kijken dan hun kleinste been kort is.
Vrouwen: hormoon gestuurde, loslopende projectielen.
Mijn rode doorschietende kant hakt graag in oordeel en vooroordeel.
Mijn groene kant fluit mij hard terug.
Oeps, mijn ziel bemoeit zich er nu ook even tegenaan.
"Wat als je je oordeel even weglaat?
Wat voor leuke man blijft er dan over?
Heb ik nog iets te zeggen over vrouwen?
Wat gebeurt er met mij achter mijn jeukende oordeel?"
Ik probeer heus bij mijn snerpende oordelen weg te blijven.
Overhellend naar mijn rode kant schiet ik soms met termen als "omhooggevallen p!k en k#& op poten’.
Ik weet dat ik aan de binnenkant vaak knisper.
Ik snap dat mijn ziel vol liefde is en liefdevol wil spreken.
Maar mijn ratio en ego willen een sprintje trekken.
Die twee hebben vooral geen zin in zweverig gewauwel.
Ik slinger van liaan naar liaan en bungel tussen een oerwoud aan overtrokken oordelen en zachte meningen.
Als mijn rode kant stevig sprint, sta ik snel op andermans tenen.
Liever houdt ik het bij een zoete zielsmakkende mening.
Daar wordt mijn groene kant namelijk heel blij van.
Als de samenwerking niet knispert, dan kwets ik je niet.
Dan doe ik jou geen pijn, maak ik je niet verdrietig en stort je niet in de afgrond.
Met een oordeel ben ik tong afbijtend te laat.
Dan kan ik niet oma haar lieve, wijze woorden opvolgen.
"Eerst tot 10 tellen en dan pas je mond openen lieve schat".
`Maar te vaak glijd ik in de afgrond van falen en fouten.
Ik hoor een stemmetje piepen.
Heel zachtjes.
Ik glijd in standje negeer.
Liefst overschreeuw ik een fout met een sarcastische, misplaatste opmerking.
Er inwrijvend dat vooral jij goed fout zit en niet ik.
De achterkant van dit alles is simpel.
Mijn schaamrode, klotsende oksels word en dan niet zichtbaar.
Mijn kleine kwetsbaarheid houdt zo stand.
Zich verschuilend achter mijn ego.
Die diepe pijn vind ik maar niets.
Voelen is een trage reiziger en houdt niet van heftige shortcuts.
‘Dikke stront in een trechter,’ zo ervaar ik vaak de clash in mijn gevoel.
In mijn binnenste liggen deze twee regelmatig te rollebollen.
Wie komt dan als eerste uit mijn mond?
Had ik maar het geduld van mijn moeder.
Een beetje geduld heb ik wel hoor.
Bij onze lieftallige kinderen leg op achter het behangplakkende momenten alles 10x uit.
Mannen
Voor mijn man hang ik de sleutels in de sleutelkast.
Voor hem loop ik zelfs naar de papierbak.
Met vrienden duurt een uurtje koffie de hele middag.
Maar geduld hebben met mijzelf?
Da's een dikke vette NEE!
Maar ik blijf het proberen.
Wat enorm helpt is het besef hoe het bij mij innerlijk werkt.
De afgelopen jaren heb ik veel geleerd over communiceren met mijn ziel.
Wil jij dat ook?
Nu even in efficiënt rood: Kom naar de masterclass.
En in invoelend groen: Dan maak je met je ziel de reis van leven in 1 dag.
Klik op Ja ik wil meer weten over mannen en ook over vrouwen
Tot ziens,
Met liefde,
Rijna
