Luister je echt of wacht je op je beurt?

“Luister je echt of wacht je op je beurt?

Ooit de 5 Talen van de Liefde opgesteld? Wat gebeurt er als je in een familieopstelling ontdekt dat je niet écht luistert, maar vooral wacht op je beurt om je gelijk te halen?

Luisteren of je beurt afwachten

— het voelbare verschil in een opstelling

Toen Linda binnenkwam, was ze in de war.
Ze begreep niet waarom haar partner zich “nooit gehoord voelde”.

“Ik luister toch?” zei ze. “Ik hoor echt álles wat hij zegt.”
Eerlijk: ze kon het woordelijk navertellen. Maar toch…

Er was iets in de toon.

Alsof ze zich aan het voorbereiden was op haar weerwoord,
in plaats van op zijn binnenwereld.

De tweede Taal van de Liefde: tijd en aandacht

In de masterclass Van Krommunicatie naar 4D hebben we het
bij de tweede taal van de liefde over tijd en aandacht.
Niet: even snel luisteren tussen de boodschappen en je to-do’s door.

Maar: je hoofd legen en je hart openzetten.
Dat is precies wat Linda lastig vond.

“Ik geef toch aandacht?” riep ze.
“Jij geeft munitie,” zei ik zacht. “Geen aandacht. Jij gooit je woorden als pijlen.”
Ze keek me aan alsof ik haar lekkerste pot chocopasta had afgepakt.
Gelukkig bleef ze zitten.

De opstelling: wat er zichtbaar werd

In de opstelling zetten we haar ‘innerlijke luisteraar’ tegenover haar ‘innerlijke schietschijf’.
Ze schrok zich wezenloos.
“Wacht even,” zei ze. “Die schietschijf… dát is dus hoe mijn man zich voelt?”
Ze keek naar haar innerlijke luisteraar.
Die stond goed strak, met de vuisten gebald.
Klaar voor actie!
Klaar om te vuren.

Ineens viel het kwartje. Ze vertelde; " ik dacht dat luisteren betekende: onthouden, argumenten paraat hebben en scherp zijn. "

Met haar systeem en dagelijkse beslommeringen, had ze geen seconde stilgestaan bij écht aanwezig zijn.

Wat er gebeurt als je de tweede taal van de liefde omarmt

We gingen aan de slag.
Samen in elke terugkomsessie lag de focus naast stappen zetten
op oefenen, oefenen en oefenen.

Zitten, ademen, niet invullen, niet afkappen, eventueel vragen stellen en vooral niet wachten op je beurt.

“Jeetje,” zei ze. “Dit voelt echt als topsport.”
“Welkom bij de Olympische Spelen van de Liefde,” grapte ik.
Ze lachte en keek elke keer zachter.

Later die week kreeg ik een appje van haar partner:
“Dank je wel. Ze kijkt me weer aan, en blijft dan even, heel dichtbij.”
Dat is tijd.
Dat is aandacht.
Dat is liefde.