Klik, verhalen, klik, opluchting, klik, smile!
De camera spiegelt mijn binnenwereld en ik schiet in een spastische kramp. Zo systemisch loyaal ben ik aan mijn chaos. De lens schiet mijn altijd te laat komen.
De onzichtbare hand van trouw
Trillend slurp ik mijn koffie op alsof het mijn laatste houvast is in een wereld
die net iets te snel draait voor mijn zenuwstelsel.
De mok schreeuwt "RELAAAXXX", maar mijn binnenwereld fluistert iets heel anders.
Mijn lijf? Strakgespannen. Mijn hoofd?
Een wervelwind van "had ik maar", "kon ik nog",
"Hoe ga ik dit oplossen zonder mijzelf te willen opeten met huid en haar?"
De ochtend begon als een aflevering van expeditie ik-kan-dit-niet.
Je weet wel, die strijd tussen overleven én mijzelf verliezen in de krochten van schuldgevoel.
Het begon al in bed. Een innerlijke strijd tussen en onder de warme dekens blijven of de dag tegemoet kruipen als een hamster met ochtendangst.
Systemisch loyaal aan mijn chaos
Mijn hoofd doet dienst als jury, rechter en beul tegelijk:
"Je komt te laat, je komt altijd te laat: wat zullen ze wel niet denken?"
Het oranje lampje in mijn auto doet er knipperend en piepend nog een schepje bovenop,
Al knipperend geeft het mijn binnenwereld een stem.
Zelfs de auto heeft mijn onrust overgenomen alsof ie solidair is met mijn trauma.
Mijn lot foppend bel ik mensen wakker, probeer garages open te krijgen met een stem die klinkt als een wanhopige nachtclubzangeres op een afterparty.
Geen succes.
Niemand wordt wakker voor mijn schuldgevoel.
De auto als spiegel van mijn binnenwereld
Heerenveen is de climax van mijn ochtendlijke worsteling.
Twee uur later dan gepland en in een auto die zweet ademt.
Of ben ik dat zelf?
Door de open ramen dondert een lachsalvo naar beneden.
Het feest is al in volle gang zonder mij.
Met zelfverwijt onder de ene arm en stressadrenaline onder de andere ga ik met de lift naar boven.
De kleur rood is niet ver weg en in de lift kijken mijn wangen me aan.
De stoplichten blijven net iets langer op oranje staan.
Story of my life.
De schijnwerpers op mijn schaduw
Daar sta ik dan pontificaal voor de lens.
Onder paraplu's die meer licht geven dan mijn ochtendhumeur aankan.
De fotograaf is een oase van rust en lacht kalm naar me.
"Eerst maar even landen," zegt hij.
Het is net of weet iemand dat ik aan de binnenkant alsmaar hoger opstijg van de stress.
" Ik doe ff een proefje" zegt hij."
Klik, verhalen, klik, opluchting, klik, smile.
Wat begint als ongemakkelijk stramme poses voor de lens verandert langzaam in een soort ontlading. De camera dwingt me niet, maar nodigt uit. Ik kan langzaam mee feesten.
Voor ik t weet, voel ik me zowaar... aantrekkelijk? Ontspannen en zelfs een beetje stout.
Nog eentje dan... een systemisch verlangen
"Het zit erop!" De lichten doven. Een lamp begeeft t, letterlijk!
Symbolischer wordt het niet. Maar dan als ik net de knoopjes los maak...
Komt het meest fantastische beeld boven drijven. Niet van mij.
Wel van de fotograaf: "Vooruit nog eentje..."
Mijn innerlijke plichtsgevoel sputtert nog even tegen.
Het wordt overstemd door iets wat lijkt op plezier, nieuwsgierigheid en overgave.
Ik lach. " Oké, " zeg ik." Nog eentje, dan maar uit de kleren!"
De lens schiet mijn altijd te laat zijn
Achter het " te laat komen" gaat een hele systeemwereld schuil.
De loyaliteit aan wie mij ooit opving, of juist niet.
De onzichtbare stem die fluistert dat ik onmisbaar moet zijn en daarom perfect op tijd.
De schuld die vastbijt als een opdringerige ex die niet snapt dat het voorbij is.
Maar vandaag voor de lens, was het alsof ik mijzelf even opnieuw ontmoette.
Zonder oordeel. Zonder klok. Met knipperende lampjes, dat wel.
En voor het eerst met ruimte.
Een uitnodiging om laagje voor laagje iets af te leggen wat allang niet meer paste.
Dus ja... Vooruit nog eentje dan!
Alles, ik doe alles voor de foto.
Wil jij het systemische ontknopen ook in jouw lijf ervaren?
Wacht dan niet op knipperende, piepende lichtjes op een dashboard.
Maar trek je mooiste mantelpakje aan en vul de tank met benzine.
👉 Wees welkom op de masterclass 👈
We ontmoeten je graag,
Rijna (en natuurlijk Bodo)
