Het hiervoormaals
Je voelt het heel precies als de ziel vertrekt.
Niet dat je het kunt horen, zien of voelen met je huid.
Het jouw ziel die het voelt.
Ik doe deze oefening vaak met mijn cursisten.
Dan stellen we ons voor dat we aan het einde van ons leven zijn.
Als de ziel het lichaam loslaat, draaien we ons om.
We kijken terug op ons levenspad.
Bedroefd achterlatend degenen die van ons houden.
Zij missen ons en wij missen hen ook.
Sommigen brullen zich bijna de ogen uit de kop.
Zouden wij dan niet ook even doen, daar waar we zijn?
Waar zijn we eigenlijk tijdens onze eigen begrafenis?
Als zij van ons houden en wij van hen, dan zijn we er toch gewoon bij?
Zou raar zijn om er niet bij te zijn toch, like we don’t give a shit?
Zij zijn met hun aandacht bij ons en wij bij hen.
Alleen zij hebben tissues nodig.
Wij niet.
Zij eten na afloop zo’n plakje vieze en duur betaalde crema cake.
Wij niet.
Zij stappen daarna weer de auto in.
Wij niet.
Zij gaan naar huis.
Wij niet.
Wij zijn al thuis.
Als ze ergens naar toe gaan, hebben ze benen nodig, een fiets, auto of vliegtuig.
Wij niet.
Wij hebben een soort van eeuwig openbaar vervoerpasje.
Gratis reizen forever.
Door onze aandacht op iets of iemand te richten zijn er we er al.
Geen files.
Toch zijn wij hier en jullie daar.
Na ons overlijden missen jullie ons.
Wij missen jullie ook.
Daarom zijn we regelmatig even bij jullie.
Soms voelen jullie dat.
Het is fijn hier in het hiernamaals.
Even de accu weer opladen.
Op enig moment gaan we naar een andere plek.
Naar de andere zijde van het hiernamaals.
Dan gaan we naar het hiervoormaals.
Deze foto is geplaatst met toestemming van www.hansmenninga.nl
Het voorportaal van het aanstaande leven.
Ik je leven komen er de eerste 25 jaar allemaal leuke vrouwen en mannen voorbij.
Met sommigen heb je gewoon niets.
Maar dan ook werkelijk he-le-maal niets.
Met sommigen bouw je een vriendschap op.
Zo’n vriendschap kan kort of lang duren.
Wat afstandelijk of juist intens.
Ze komen en gaan.
Sommige vriendschappen blijven.
Er komen ook verliefdheden voorbij.
Van die vluchtige, die met een paar daagjes weer uit je ziel vervliegen.
Ze kloppen aan de deur van je ziel.
Soms komen ze even binnen.
Meestal gaan ze weer.
Dan is er die ene.
Holy moly zeg!
Als je hem of haar voor de derde keer ziet, weet je ziel het al.
Dit is hem of haar!
Met hartkloppingen, transpireren, een rood hoofd krijgen, stotteren, niks door je keel kunnen krijgen ziel laat je merken, dat het deze keer menens is.
Daar zijn ze dan die kuddes met vlinders.
Je schrikt je werkelijk he-le-maal de Godskolere.
Van schrik adem je deze verliefdheid in.
Dit is hem of haar: met de inademing neem je het helemaal op in je systeem.
Zo gaat het ook in het hiervoormaals.
Zelfs dat kun je opstellen.
In het hiervoormaals, in de entree naar je volgende leven komen allemaal er levensopdrachten voorbij.
Met sommige levensopdrachten heb je niets.
Maar dan ook werkelijk he-le-maal niets.
Sommige levensopdrachten vleien zich even tegen je aan.
En vertrekken daarna weer.
Sommigen flirten zelfs even met je.
Je knipoogt soms terug.
Daarna vertrekken ze weer.
Dan is er die ene.
Ooohhhhh.
Je voelt `em aankomen.
This is the moment of truth.
Oooohhhh my Gooooddddd zeeegggg!
Dit is wat je een heel leven lang gaat doen.
Je schrikt je helemaal ondersteboven.
Van schrik adem je deze levensopdracht in.
Dit is het: met de inademing neem je het helemaal op in je ziel.
Terwijl je eventjes mag bijkomen wordt nu de rest voor je geregeld.
De ouders die bij deze levensopdracht passen.
Wat broertjes en zusjes.
Of juist niet.
Een aantal gebeurtenissen.
Wat vrienden.
Soms wat vijanden.
Of juist niet.
Een paar werkgevers.
Of opdrachtgevers.
Of juist niet.
Jij krijgt alvast een beetje zicht op je ouders.
Zeg maar een sneak preview.
Alsof je op het toneel even door het grote rode fluwelen gordijn de zaal in spiekt.
Nu is het wachten tot je ouders een liefdevol moment in bed hebben.
Dat is het moment, dat je weer naar beneden gezipt wordt.
De ziel van de baby is er al eerder dan de conceptie.
Sommigen beweren dat de ziel er pas na 2 of 3 maanden bij komen.
Een lichaampje zonder ziel is een levenloos lichaampje.
De ziel is er dus vanaf het begin bij.
Zelfs iets eerder.
In je aankomende leven is alles gerelateerd aan je levensopdracht.
Echt alles.
Dat is wat zin geeft.
Da’s die stip aan de horizon.
Als je je missie weet, word je lekker koersvast.
Het is de zingeving van je leven.
Als je je levensopdracht weer weet, krijgt alles zin.
Dan weet je waar het meegemaakte voor is geweest.
En soms nog steeds voor is.
Het is voor mijn cursisten het keerpunt.
Ze gaan niet langer gebukt onder het gebeurde.
De zwaarte valt weg.
Ze ademen het opnieuw in.
Dragen het.
Sommigen maken er zelfs hun werk van.
Eén van mijn cursisten is Bas.
Ik heb met Bas meerdere keren het hemelse heen en weertje gelopen.
Het heeft hem een compleet nieuw kompas gegeven.
Hij weet nu wat hij waar moet zoeken in het leven.
En waar juist niet.
Hij kijkt minder door zijn ego en door zijn harses.
Meer met de ogen van zijn ziel.
De resultaten zijn verbluffend.
De mooie dingen komen nu gewoon op zijn pad.
Elk voordeel heb trouwens wel een nadeel.
Als het vanzelf gebeurt, gebeurt het altijd trager dan dat jij dat wilt.
Als je iets fixt met je ego of met je dwarse kop, krijg je het eerder voor elkaar.
Maar het vervliegt ook weer eerder.
Als het vanzelf komt, dan blijft het.
Nu ik je dan toch spreek . . .
Heb jij zin in een hemels heen en weertje?
Dat kan, want ik mag in Nieuwegein weer live trainingen geven.
Gaan we samen in Nieuwegein heen en weer van het hiernamaals naar het hiervoormaals.
Klik op hemels-heen-en-weertje-in-nieuwegein
Cheers,
Bodo
