Het is een klassiekertje.
De rouwcurve.
Echt een inkoppertje.
Ook met Corona.
Eerst ontkenning.
Rutte was eerst wat lacherig.
Stevig bijgedraaid issie.
Pakt Corona aan op een ‘intelligente manier’.
Tikkie laat; Brabant vierde Carnaval met bier en beginnend Corona.
Boris Johnson wuifde het weg.
Deed zijn grote voorbeeld Trump ook.
Maar China zelf spant de ontkenningskroon.
Er was een medicus die het virus al een paar jaar op het spoor was.
Hij werd door de Chinese overheid monddood gemaakt.
Een paar maanden later was hij helemaal dood.
Nota bene overleden aan Corona.
Boosheid is de tweede fase.
Echt veel boosheid zie ik niet.
Nou ja een beetje burgerlijke ongehoorzaamheid.
Kiddo’s die Coronafeestjes bouwen.
Volwassenen die massaal het strand op gaan.
Valt wel mee toch?
Dan good old Trumpie.
Hij verheft Corona tot politiek wapen.
Niets geen eerbied voor hen die het leven lieten.
Hij wijst met zijn vingertje naar China.
Afdeling buitenlandse zaken heeft hij trouwens gehalveerd.
In het Witte Huis blaast een schrikbewind door de gangen.
Misschien mooie elementen om aan zijn fundamenten te knagen?
De derde fase in de rouwcurve geeft het meeste vuurwerk.
Het onderhandelen.
Stofkapjes in bouwmarkten die als mondbescherming werden aangeboden.
Sowieso zijn mondkapjes ineens 10 X zo duur.
Ahhh wat kan t je schelen, gaat maar om een paar mensenlevens toch?
Fabrikanten van geneesmiddelen die ongegeneerd op TV hun marges verhogen.
Jaja, de één zijn dood …
Maar moet dat nou zo letterlijk?
Rutte onderhandelt ook met ons.
Geeft ons een beetje ruimte.
Appelleert aan ons verantwoordelijkheidsgevoel.
Speelt niet zo’n boeman als de president in Italië of Spanje.
Stelt zich eerder op naast ons in plaats van tegenover ons.
Mama aarde is boos.
Meestal is ze geduldig en gevend.
Maar ze is razend!
En als mama boos is, dan moet je uitkijken joh.
Ze heeft ons als haar kinderen naar boven gestuurd.
En nee, nu geen smoesjes.
Opgesodemieterd.
Allemaal.
Nu naar je slaapkamer.
Ik wil je hier nu even niet zien.
Liefdevol als ze is, zorgt ze voor een natje, een droogje en WC-papier.
Terwijl we afdruipen, schreeuwt ze ons achterna.
En wee je gebeente . . .
Laat ik je niet zien!
Je mag pas weer van je kamer afkomen als ik dat zeg.
En nu hatchiekidee allemaal opgehoepeld.
We staken eerst de kop in het zand.
Zo van dit lukt ons wel.
Alsop je op je slaapkamertje gewoon je radio of tv aandoet.
En je wacht, tot moeders boosheid over is.
We wachten nu al een paar weekjes.
Eerst dachten we, dat mama met de zomervakantie wel uitgeraasd is.
Zo van dan waaien we in de zomer lekker uit en klaar is Kees.
Kees is voorlopig niet klaar.
Ze heeft ons naar onze slaapkamer gestuurd met een reden.
We mogen heel goed nadenken over wat we gedaan hebben.
Of juist nagelaten hebben iets te doen.
We mogen hard nadenken over wat we tegen wie gezegd hebben.
Of dat het oprecht uit liefde komt.
Of uit een andere bron.
Vaak meer egoïstisch.
Is Corona voorbode van meer liefde?
Ondertussen schenkt moeder aarde ons een voorproefje.
Bij de bakker zijn ze extra blij met mijn bezoek.
Klanten wachten super beleefd op hun beurt.
Bij het afrekenen komt het dankjewel nu echt uit het hart.
Bij de supermarkt wordt elk winkelwagentje ontsmet.
De medewerker lacht oprecht vriendelijk naar me en schuift een karretje naar me toe.
Ik ben nog nooit zo welkom geheten voor een bezoek aan de supermarkt.
En wat is het fijn om nu op de snelweg te rijden.
Normaal gesproken dondert men de auto zonder blikken of blozen op de linker weghelft.
Wat is er een ander beeld op de weg ontstaan!
Iedereen houdt rekening met elkaar.
Op social media blèrde iedereen van alles over elkaar.
Nu komt men niet dichter bij je dan 1,5 meter.
Je personal space wordt weer gewaardeerd.
Wat een verademing!
We hebben huisarrest.
Ondertussen serveert moeder aarde ons amuses.
Dagelijkse kleine porties liefde, betrokkenheid en respect.
Zo van this is where you all fucked up!
Stop making war.
Make love.
En help elkaar!
Cheers,
Bodo
