Bert Hellinger: "Het midden voelt licht aan". Deel 7: Volgorde van liefde tussen man en vrouw"

Hoe zijn familieopstellingen ontstaan? 

Vinden we antwoorden in oudere boeken van Bert Hellinger?

Dit boek van Hellinger stamt uit 1996

Het gaat over het systemische midden en heeft als titel: ‘Het midden voelt licht aan’. 

Familieopstellingen zijn een bijzonder fenomeen.

Het wezen van een familieopstelling is wezenlijk anders dan het westerse goed of fout.

In essentie komt het erop neer, dat het de kunst is alle facetten in je hart te sluiten.

Dat hoeft niet te betekenen dat je het met alles eens bent.

Je kunt het zien, erkennen en een plek in je hart geven.

Als je dat wat toch al bestaat niet erkent, kan dat schadelijke gevolgen hebben voor een succesvol leven, voor je relaties en je gezondheid.

Dit is één van Bert Hellingers eerste boeken.

Daarmee reis ik terug naar de roots van opstellingen.

Als je dit boek leest, ontdek je dat dit boek de kraamkamer is van al zijn volgende boeken.

Ik vertaal zo’n 7 – 10 pagina’s per week.

Dit is deel 5: “Verhalen met een Draai.

Ik houd me eerst uitvoerig bezig met de volgorde van de liefde in de relatie tussen man en vrouw en begin met het voor de hand liggende.

Man en vrouw

De man voelt zich aangetrokken tot de vrouw omdat hij als man de vrouw mist. En de vrouw voelt zich aangetrokken tot de man omdat ze als vrouw de man mist. Omdat het mannelijke gerelateerd is aan het vrouwelijke. Daarom heeft de man een vrouw nodig om man te zijn. Het vrouwelijke is gerelateerd aan het mannelijke en daarom heeft de vrouw een man nodig om vrouw te zijn.

De man wordt pas een man als hij een vrouw als zijn vrouw neemt en de vrouw wordt pas een vrouw als ze een man als haar man neemt. Pas als de man een vrouw tot zijn vrouw maakt en haar tot vrouw heeft, en pas wanneer de vrouw de man tot haar man maakt en hem als man heeft, zijn zij man en vrouw en worden ze een paar als deze man en als deze vrouw.

Tot de volgorde van de liefde tussen man en vrouw hoort allereerst dat de man de vrouw als vrouw wil en dat de vrouw de man als man wil. Als daarom in een paarrelatie de man of de vrouw de ander meer om andere redenen wil, bijvoorbeeld voor het genot of voor de verzorging, of omdat de ander rijk of arm is, hoog of juist laag opgeleid is, katholiek of protestant, of omdat ze de ander willen veroveren of beschermen, verbeteren of redden, of omdat zoals men dat tegenwoordig zo mooi zegt ze de ander als de vader of moeder van hun kinderen willen, dan is dat het fundament op zand gebouwd en zit de worm al in de appel.

Vader en moeder

Tot de volgorde van liefde in relatie tussen man en vrouw hoort als tweede, dat man en vrouw samen samen op een derde element afgestemd zijn en dat het mannelijke en vrouwelijke in hun pas in hun kind voltooit. Want alleen als vader zal de man volledig man worden en alleen als moeder zal de vrouw volledig vrouw worden en pas met het eerste kind zullen man en vrouw in de volle betekenis onlosmakelijk voor iedereen zichtbaar één worden. Dan nog geldt, dat hun liefde als ouders voor het kind van hun liefde als koppel alleen maar voortzet en kroont. Want hun liefde als koppel gaat hun liefde als ouders vooruit, en net als de wortel die de boom draagt, zo draagt en voedt hun liefde als koppel ook hun liefde als ouders voor het kind.

Als daarom hun liefde voor elkaar uit het volle hart vloeit, dan vloeit als ouders ook de liefde uit het volle hart naar het kind. En als hun liefde voor elkaar als paar wegebt, verdort ook hun liefde als ouders voor het kind. Wat de man en vrouw ook aan elkaar en ook als partner bewonderen en liefhebben, dat bewonderen ze ook in hun kind. En wat de man en vrouw aan zichzelf en aan partner ook irriteert en stoort, dat irriteert en stoort hen ook aan hun kind.

Wat de ouders in hun paarrelatie met respect, liefde en hulp jegens hun partner in hun paarrelatie lukt, dat lukt hen ook tegenover hun kind. En wat hen in hun paarrelatie aan respect, liefde en hulp jegens hun partner mislukt, dat mislukt hen ook tegenover het kind.

Maar als hun liefde als ouders voor het kind hun liefde voor elkaar continueert en bekroont, dan voelt het kind zich door beide ouders gezien, gerespecteerd en geliefd en weet het dat het in orde en goed is.

Het begeren

Een echtpaar kwam naar een beroemde therapeut en vroeg om hulp. Ze zeiden: “elke avond doen we ons best om het menselijk ras in stand te houden en ondanks onze moeite lukt het ons niet om aan deze nobele opdracht te voldoen. Wat hebben we verkeerd gedaan en wat moeten we nog leren en doen?”

De therapeut legde hen uit, dat ze zwijgend naar hem moesten luisteren en dan onmiddellijk naar huis moesten gaan zonder met elkaar te praten. Daarmee waren ze het eens.

Toen zei hij tegen ze: “Elke nacht doen jullie je best om jullie verantwoordelijkheid te nemen voor het behoud van het menselijk ras en ondanks jullie inspanningen heb je je je nobele opdracht nog niet kunnen vervullen. Waarom laten jullie de passie niet gewoon zijn gang gaan? En hij stuurde ze naar huis.

Ze stonden op en haastten zich naar huis, alsof ze niet langer konden wachten. Zodra ze alleen waren, doken ze onder de dekens en bedreven ze passionele liefde. Na 14 dagen was de vrouw zwanger.

Een andere vrouw, al wat op leeftijd,  plaatste in last minute paniek een advertentie in de krant: “Verpleegster zoekt weduwnaar met kinderen om te trouwen.” Welk vooruitzicht op intimiteit zou deze relatie hebben gehad? Ze had ook kunnen schrijven: “Vrouw verlangt naar man. Welke man verlangt naar mij?”

De vervulling

De schroom het bij naam en toenaam noemen van het intiemste aan ons, het in een relatie als eerste en als het volgende te willen, heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat in onze cultuur de vervulling van liefde tussen man en vrouw voor velen haast iets onfatsoenlijks en onwaardige behoefte lijkt.

En toch is het de grootst mogelijke menselijke vervulling. Geen enkele andere menselijke activiteit is meer in harmonie met de volgorde en volheid van het leven en neemt ons zo onvoorwaardelijk in dienst voor de heelheid in de hele wereld. Geen enkele andere menselijke activiteit schenkt ons zo’n zalig plezier en, in zijn kielzog, zo’n liefdevol lijden. Geen enkele andere menselijke activiteit is ernstiger en riskanter, trotseert ons zelfs het laatste en maakt ons zo wetend en wijs, menselijk en groots als wanneer een man een vrouw en als een vrouw een man liefdevol neemt en erkent.

Daarentegen verschijnen alle andere menselijke activiteiten alleen als voorbereiding, alleen als voorbereiding en hulp, of als resultaat, misschien nog als toegift of als een gebrek en vervanging.

De vervulling van liefde tussen man en vrouw is tegelijkertijd onze nederigste daad. Nergens anders tonen we zo’n naaktheid en onthullen we zo weerloos de plek waar we het meest kwetsbaar zijn en niets beschermen we daarom met zo’n diepe schaamte als de plek waar man en vrouw elkaar liefdevol ontmoeten en het meest intieme aan elkaar tonen en elkaar in vertrouwen nemen.

En de vervulling van de liefde van man en vrouw is onze moedigste daad. Want als een man en een vrouw zich voor de rest van hun leven verbinden, aanschouwen ze, ook al staan ze nog in het begin en voor de vervulling, het einde al, zien ze hun grenzen onder ogen en vinden hun maat.

De binding tussen echtparen

Bij het vervullen van de liefde verlaat de man, volgens mooie woorden in de Bijbel, zijn vader en moeder en verbindt zich aan zijn vrouw en beiden verworden tot één vlees. Hetzelfde geldt ook voor de vrouw. Dit beeld komt overeen met een proces in de ziel dat we door zijn uitwerking ervan als echt ervaren, omdat het een band schept die, ook al zouden we het anders willen, onomkeerbaar is en daarom ook niet kan worden herhaald.

Je zou kunnen zeggen dat een scheiding en de nieuwe relatie die daarop volgt, het tegendeel bewijzen. Maar een tweede relatie werkt anders dan een eerste. Een tweede man of vrouw voelt de band van hun partner met hun eerste man of vrouw. Dit blijkt uit het feit dat een tweede echtgenoot de nieuwe partner niet als hun partner durven te nemen in de volle betekenis van zoals ze dat met hun eerste partner deden en hem als hun echtgenoot of haar als hun vrouw te houden. Want beide partners ervaren de tweede relatie naar de eerste relatie als schuld. Dit geldt ook als de eerste partner is overleden omdat we eigenlijk pas gescheiden zijn van onze eerste partner zijn door ons eigen overlijden.

Een tweede relatie slaagt dus alleen als de band met vorige partners wordt erkend en gewaardeerd en als de nieuwe partners weten dat ze ondergeschikt blijven aan de vorige en bij hen in de schuld staan. Maar een band zoals in de oorspronkelijke zin, zoals in een eerste relatie, wordt hen ontzegd. Dit is de reden waarom bij een tweede scheiding de schuld en de plicht meestal als minder zwaar worden ervaren dan wanneer een eerste relatie wordt verbroken. Ik zal je een voorbeeld geven.

De jaloezie

Een vrouw vertelde een groep dat ze haar man kwelde met haar jaloezie en dat hoewel ze de absurditeit van haar gedrag inzag, ze het niet kon weerstaan. De groepsleider liet haar de oplossing zien. Hij zei: “je zult je man vroeg of laat verliezen. Geniet er ondertussen van!” De vrouw lachte en was opgelucht. Een paar dagen later belde haar man de groepsleider en zei: “ik dank u voor mijn vrouw.”

De man had jaren eerder tezamen met een vriendin een cursus bijgewoond met deze groepsleider. Tijdens de cursus vertelde hij aan alle deelnemers, zonder rekening te houden met de pijn van zijn vriendin, dat hij een nieuwe, jongere vriendin had gevonden en dat hij zou scheiden van zijn huidige vriendin met wie hij zeven jaar had samengewoond. Daarna volgde hij weer een cursus en deze keer samen met zijn nieuwe vriendin. Tijdens de cursus werd ze zwanger en kort daarna trouwden ze.

Nu besefte de groepsleider het punt van hun jaloezie. Deze vrouw had uiterlijk de band van haar man met haar ex-vriendin ontkend en ze benadrukte ook publiekelijk haar aanspraak op hem door haar jaloezie. Maar ze erkende in het geheim haar eerdere band en haar eigen schuld. Haar jaloezie was dus geen bewijs van de schuld van de man jegens haar, maar een geheime bekentenis dat ze hem niet waardig was en dat een scheiding die ze veroorzaakte hem de enige manier leek om de nog steeds bestaande band te erkennen en als bewijs van haar solidariteit met zijn ex-vriendin.

Het vlees

De bijzondere en in diepe zin onverbrekelijke band tussen man en vrouw ontstaat door de vervulling van hun liefde. Alleen deze maakt van de man en de vrouw een paar en alleen deze maakt van het stel ouders. Alleen spirituele liefde en publieke erkenning van hun relatie zijn niet voldoende. Als daarom het in vervulling gaan van de relatie belemmerd wordt, bijvoorbeeld in het geval dat de man of de vrouw vóór de relatie zijn gesteriliseerd, ontstaat er geen band, zelfs niet als de partners dat willen. Daarom blijven dergelijke relaties niet bindend en voldoen de partners niet aan een verplichting of schuld wanneer ze uit elkaar gaan.

Als de vervulling van de liefde beschadigd wordt, bijvoorbeeld door een abortus, dan ontstaat er een breuk in de relatie, hoewel de band blijft bestaan. Als de man en de vrouw bij elkaar willen blijven, moeten ze een tweede keer voor elkaar beslissen en samenleven alsof het hun tweede relatie is, want de eerste relatie is dan meestal voorbij.

In de vervulling van liefde toont zich de superioriteit van het vlees boven de geest en worden de waarachtigheid en grootheid ervan duidelijk. Er worden pogingen ondernemen om het vlees ten opzichte van de geest te devalueren, alsof wat er ontstaat uit de drijfveer, de behoefte en het verlangen minder zijn dan wat de rede en de moraal ons gebieden.

Maar het instinctieve bewijst zijn wijsheid en kracht precies daar waar het rationele en het morele zijn grenzen bereikt en faalt. Want een hogere geest en een diepere betekenis werken door het instinct heen, van waaruit onze rede en onze morele wil als het moeilijk wordt, terugdeinzen en vluchten.

Als er bijvoorbeeld een kind in het water valt en een man er achteraan springt om het te redden, dan doet hij dat niet uit rationele of morele overwegingen. Nee! Hij doet het instinctief. Maar is het daardoor minder juist, dapper of goed?

Of als een vogel voor zijn vrouwtje zingt en ze paren, een nest bouwen, broeden, jongen hebben en voeden, ze warm houden, verdedigen en leiden, is het dan minder geweldig alleen omdat het instinctief gedreven is?

De basso continuo

Een paarrelatie wordt uitgevoerd als een barokconcert. Een verscheidenheid aan mooiste melodieën is te horen boven en daaronder het klinkt een basso continuo, die de melodie leidt en draagt ​​en die het zijn gewicht en volheid geeft. In een paarrelaties luidt de basso continuo: “Ik neem je, ik neem je, ik neem je. Ik breng je tot mijn vrouw. Ik neem je tot mijn man. Ik neem jou en geef me – met liefde.”

Het gebrek

Wil de paarrelatie tussen man en vrouw zijn beloften nakomen, moet de man een man zijn en man blijven en moet de vrouw een vrouw zijn en vrouw blijven. Daarom moet de man afzien van het zich toe-eigenen van het vrouwelijke als iets van hemzelf en het te hebben alsof hij een vrouw zou kunnen worden of zijn. En de vrouw moet afzien van het zich toe-eigenen van het mannelijke als iets van haarzelf en het te hebben alsof ze zelf een man kunnen worden of zijn. Omdat in een paarrelatie de man alleen belangrijk is voor een vrouw als hij een man is en een man blijft. En de vrouw is alleen van belang voor de man als ze een vrouw is en vrouw blijft.

Als de man het vrouwelijke in zich zou kunnen ontwikkelen in zichzelf zou kunnen hebben, dan zou hij geen vrouw nodig hebben en als de vrouw zich zou kunnen ontwikkelen en het mannelijke in zichzelf zou kunnen hebben, zou ze geen man nodig hebben. Daarom leven veel mannen en vrouwen die de kenmerken van het andere geslacht in zich ontwikkelen alleen; ze zijn zelfvoorzienend.

Vaders zoon en moeders dochter

De volgorde van de liefde tussen man en vrouw omvat daarom ook het opgeven. Dat begint al in de kindertijd. Want om man te worden, moet de zoon de eerste vrouw in zijn leven -zijn moeder- opgeven en om vrouw te worden moet de dochter de eerste man in haar leven -haar vader- opgeven. Daarom moet de zoon al in een vroeg stadium uit de betovering van de moeder stappen om in de betovering van de vader te stappen en de dochter moet al op jonge leeftijd uit de betovering van de vader in de betovering van de moeder stappen.

In de ban van zijn moeder brengt de zoon het vaak alleen tot de jongeling en de rokkenjager, maar niet tot man en in de ban van haar vader brengt de dochter het vaak alleen tot het meisje en tot minnares, maar niet tot vrouw.

Wanneer moeders zoon met vaders dochter trouwt, zoekt de man vaak een vervanger voor zijn moeder en vindt haar in zijn geliefde en de vrouw zoekt vaak een vervanger voor haar vader en vindt hem ook in een geliefde. Maar als vader zoon moeder dochter trouwt, is de kans groter dat ze een betrouwbaar stel worden.

Overigens kan vaders zoon het vaak goed vinden met zijn schoonvader en moeders dochter kan het goed vinden met haar schoonmoeder. Omgekeerd kan moeders zoon het goed vinden met zijn schoonmoeder en slecht met zijn schoonvader en vaders dochter kan het goed vinden met haar schoonvader en slecht met haar schoonmoeder.

Anima en animus

Wanneer de zoon in de ban van zijn moeder blijft, overspoelt het vrouwelijke zijn ziel. Het hindert hem in het aannemen van zijn vader meeneemt en verkleint zijn mannelijkheid. En als de dochter in de ban van haar vader blijft, overspoelt het mannetje haar ziel. Het hindert haar in het aannemen van haar moeder en het verkleint haar vrouwelijkheid.

C. G. Jung noemt het vrouwelijke in de ziel van de man de anima en het mannelijke in de ziel van de vrouw de animus. De anima ontwikkelt zich sterker als de zoon in de ban blijft van zijn moeder. Maar vreemd genoeg heeft hij dan minder begrip en compassie voor andere vrouwen en is hij minder populair bij vrouwen en mannen. En de animus ontwikkelt zich sterker als de dochter in de ban blijft van haar vader. Maar vreemd genoeg heeft ze dan minder begrip en mededogen voor andere mannen, en vindt ze minder aantrekkingskracht bij mannen en vrouwen.

Het effect van de anima in de ziel van de man blijft begrensd, als het al op jonge leeftijd in de ban van zijn vader stapt. Maar vreemd genoeg heeft hij dan meer empathie en begrip voor de eigenaardigheden en waarden van vrouwen. En de effectiviteit van de animus in de ziel van de vrouw is begrensd als ze op jonge leeftijd weer in de ban van de moeder wordt gebracht, en vreemd genoeg heeft ze dan meer medeleven en begrip voor de eigenaardigheden en waarden van mannen.

Dus de anima is het resultaat van het feit dat de zoon de vader niet neemt en de animus is het resultaat van het feit dat de dochter de moeder niet neemt.

De wederkerigheid

Tot de volgorde van de liefde tussen man en vrouw hoort, dat het tot uitwisseling tussen hen komt, waarbij beiden gelijkelijk geven en nemen.Want beiden hebben wat de ander mist en beiden missen wat de ander heeft. Als er een uitwisseling moet plaatsvinden, moeten beiden daarom geven wat ze hebben en nemen wat ze missen. Dat wil zeggen, de man geeft zichzelf aan de vrouw om een ​​man te zijn en neemt haar als een vrouw en de vrouw geeft zichzelf aan een man om een ​​vrouw te zijn en neemt hem als een man.

Deze volgorde van liefde wordt verstoord wanneer de een verlangt en de ander toestemt, omdat het verlangen klein lijkt en het toestemmen zo groot lijkt. Dan blijkt de één behoeftig te zijn en als iemand die neemt en de ander, hoewel misschien liefdevol, blijkt te helpen zoals iemand die geeft. Maar hierdoor wordt wie neemt als een kind en die geeft, als ouders. Degene die neemt, kan dan moeten bedanken alsof hij heeft genomen zonder te geven en wie geeft, kan zich superieur en vrij voelen alsof hij had gegeven zonder te nemen.

Als gevolg hiervan wordt de balans echter geweigerd en komt de uitwisseling in gevaar. Om beiden succesvol te laten zijn, moeten beiden verlangen en moeten beiden geven wat de ander nodig heeft, en dat alles met respect en liefde.

Het volgen en dienen

Desalniettemin behoort tot de volgorde van de liefde tussen man en vrouw, dat de vrouw de man volgt. Dat betekent dat ze hem volgt in zijn gezin, waar hij woont, in zijn vriendenkring, in zijn taal, in zijn cultuur en ze is het ermee eens dat de kinderen ook hem volgen. Ik kan deze volgorde niet motiveren, maar het blijkt in de realiteit zo te werken. Men hoeft alleen gezinnen te vergelijken waarin de vrouw de man volgt en de kinderen de vader volgen met gezinnen waarin de man zijn vrouw volgt en de kinderen hun moeder volgen.

Maar ook hier zijn er uitzonderingen. Als er bijvoorbeeld een ernstig lot of een ernstige ziekte is in het gezin van de man, dan is het veiliger en geschikter voor de man en de kinderen als ze in de ban van het gezin van de vrouw en hun familie komen. En ook hier is er een streven naar evenwicht, dat de volgorde van de liefde tussen man en vrouw wordt aangevuld door het feit dat de man de vrouw dient.

De gelijkwaardigheid

De volgordes van de liefde tussen man en vrouw verschillen van de volgordes van de liefde tussen ouders en kinderen. Dus als een echtpaar impliciet de volgorde van de ouder-kindrelatie overdraagt ​​aan de paarrelatie, wordt hun relatie als paar door elkaar geschud en verstoord.

Als bijvoorbeeld in een paarrelatie, de man bij zijn vrouw of de vrouw bij haar man onvoorwaardelijke liefde zoals een kind dat bij zijn ouders zoekt, dan verwachten ze van de ander een zekerheid zoals de ouders het aan hun kinderen geven. Als gevolg hiervan ontstaat er een crisis in de partnerrelatie die eindigt wanneer degene van wie te veel werd gevraagd, zich terugtrekt of vertrekt. En terecht, omdat door het overbrengen van een volgorde van de liefde uit de kindertijd naar de paarrelatie, de ander onrecht wordt aangedaan.

Als bijvoorbeeld een man tegen zijn vrouw zegt of de vrouw tegen haar man zegt: “zonder jou kan ik niet leven” of “als je weggaat, dan pleeg ik zelfmoord”, dan moet de ander vertrekken. Omdat deze eis een claim op de ander legt die ontoelaatbaar en ondraaglijk is onder gelijkwaardige volwassenen. Maar als een kind tegen zijn ouders zegt, is dat aanvaardbaar, want het kind kan echt niet leven zonder zijn ouders.

En omgekeerd, als de man of als de vrouw zich gedraagt alsof ze de ouder van de ander zijn en hem moeten opvoeden, dan ontnemen ze ze de ander de rechten van gelijkwaardigheid, zoals de ouders naar hun kinderen. Vaak trekt de ander zich dan onder deze druk terug uit deze relatie en zoekt hij verlichting en een ander evenwicht buiten het partnerschap.

Tot de volgorde van de liefde in de relatie tussen man en vrouw betekent dus, dat zowel man als vrouw elkaar als gelijken erkennen. Elke poging om zich te gedragen als een ouder of overgeleverd zijn als een kind, zal de partnerrelatie beperken en in gevaar brengen.

Dit geldt ook voor de balans tussen geven en nemen. In de relatie van het kind met zijn of haar ouders zijn de ouders de gevers en de kinderen de nemers en elke poging van de kinderen om de kloof tussen geven en nemen tussen henzelf en de ouders te dichten, mislukt. Daarom blijven de kinderen altijd bij hun ouders in schuld en hoe minder ze het in balans brengen lukt, hoe inniger ze verbonden blijven. Maar dezelfde schuld die hen aan hun ouders bindt, drijft hen het huis uit, omdat ze zichzelf bewijzen willen door hun eigen acties.

Dus wanneer de man aan de vrouw geeft of de vrouw aan de man geeft zoals ouders aan hun kinderen geven, wanneer bijvoorbeeld de man de vrouw in staat stelt of de vrouw stelt de man in staat stelt om tijdens het huwelijk te studeren, dan kunnen we zoveel van de ander ontvangen, dat hij haar gelijke of dat zij zijn gelijke niet meer is. Hoewel hij haar of zij hem veel dank verschuldigd blijft, zal hij haar of zij hem meestal verlaten bij het beëindigen van de studie. Alleen als hij of zij zowel de kosten als de inspanning volledig vergoedt, kan hij of zij weer gelijk worden en bij de partner blijven.

De compensatie

Hoewel ze verschillen in wat ze aan elkaar kunnen geven en van elkaar kunnen nemen, zijn man en vrouw op het niveau van geslacht gelijkwaardig aan elkaar. De uitwisseling van hun liefde als man en vrouw slaagt en gaat door wanneer je elkaar op andere gebieden in balans brengt en aanvult .Dit geldt voor zowel het goede als het slechte.

Als de een daarom iets goeds voor de ander doet, laat zijn behoefte aan evenwicht hem niet met rust totdat de ander iets goeds teruggeeft. Maar omdat je van elkaar houdt, geeft de ander uit voorzorg iets meer terug dan het evenwicht vereist. Dan komt de eerste persoon weer onder druk te staan ​​en ook hij geeft twee uit voorzorg iets meer van het goede dan nodig is om te compenseren. De uitwisseling van goede dingen neemt alleen toe als er altijd een evenwicht tussen is en er een nieuwe ruilronde begint.

Als er geen vergoeding is, stopt de uitwisseling. Voor wie neemt zonder te geven, zal de ander hem spoedig niets meer geven; en wie geeft zonder te nemen, daarvan zal de ander straks niet meer willen hebben. Zelfs als de een meer aan de ander geeft dan de ander kan of wil compenseren, of als de ander meer wil dan de ander kan of wil geven, houdt de uitwisseling op.

Daarom moet de maat van de gever zich aan de maat van de nemer meten en de maat van de nemer zich aan de mast van de gever. Maar dit betekent ook dat de uitwisseling van meet af aan aan de maat is en niet onbeperkt. Maar als een paarrelatie wil slagen, moeten we ook het kwaad compenseren. Als de een de ander iets aandoet dat hem pijn doet en hem moet kwetsen, dan moet het slachtoffer ook iets doen met de dader dat hem op dezelfde manier pijn doet en even moeilijke dingen van hem eist.

Maar als het slachtoffer zich te goed voelt om boos te zijn, komt er geen compensatie en is de relatie in gevaar. Als bijvoorbeeld de ene partner de andere heeft bedrogen en de ander in onschuld volhardt, kan die partner niet meer gelijkwaardig zijn. Maar als in de relatie de compenasie in het kwaad zijn geschiedt, kan de relatie worden hervat.

Alleen als het slachtoffer van de dader houdt, mag het slachtoffer hem niet te veel kwaad doen, want dan zijn ze zichzelf niets verschuldigd. In het besef van de eigen onschuld mag het de ander niet meer aandoen, want anders geeft het hem het recht zelf weer boos te zijn. Nee, de ander moet iets aangedaan worden, dat iets minder erg is. Dan worden zowel gerechtigheid als liefde bevredigd en kan de uitwisseling van goede dingen worden hervat en voortgezet.

Maar als slachtoffer en dader elkaar meer kwaad aandoen, gaan ze met het slechte om alsof het goeds is en neemt de uitwisseling in het slechte toe. Zo’n uitwisseling bindt het paar ook, maar helaas in het slechte. Trouwens, je kunt de kwaliteit van een paarrelatie zien aan de hand van de uitwisseling van het goede of van het slechte en aan hoe hoog de omzetting is van het slechte in het goede.

Daarmee heb ik ook een hint gegeven over hoe je een paarrelatie kunt herstellen en gelukkig kunt maken: je gaat van het uitwisselen van slechte dingen terug naar het uitwisselen van goede dingen en verbetert het met liefde.

Het begrip

Mannen en vrouwen kennen verschillende modellen of patronen voor de paarrelatie uit hun families van herkomst, of het nu in goede of in slechte zin is. Om het partnerschap te laten slagen, moeten man en vrouw daarom de modellen van hun ouders proberen en indien nodig breken met oude patronen en nieuwe patronen voor hun relatie vinden.

Vaak staat een gevoel van onschuld of schuld in de weg. Want als ze de vanzelfsprekende patronen overnemen die slecht zijn, zullen ze een gevoel van onschuld hebben. En als ze slechte patronen achterlaten, zelfs als de nieuwe beter zijn, voelen ze zich schuldig. Het geluk in hun partnerschap kan alleen met deze schuld bekocht worden.

Verstrikkingen

Verstrikt raken in het eigen gezin kan de ergste gevolgen hebben voor een echtpaar, vooral wanneer één of beiden verantwoordelijk worden gemaakt voor het oplossen van eerdere conflicten van hun gezin van herkomst, zonder dat ze het merken. Ik geef hier een voorbeeld van.

Een man en vrouw weten zich erg met elkaar verbonden en toch zijn er conflicten tussen hen die ze niet begrijpen. Toen de vrouw op een dag boos was op haar man, zag de therapeut dat haar gezicht veranderde en eruit zag als dat van een oude vrouw. En toen verweet zij hem dingen, die niets met hem te maken hadden. De therapeut vroeg haar: wie is de oude vrouw?

Toen herinnerde ze zich dat haar grootmoeder, die een kroeg had, vaak door haar grootvader aan haar haren door de kroeg was getrokken waar alle gasten bij waren, en ze besefte dat ze naar haar man toe de woede voelde die haar grootmoeder destijds onderdrukte naar haar grootvader.

Veel huwelijkscrises die onbegrijpelijk zijn, hebben hun oorsprong in een dergelijke verschuiving. Dit proces is onbewust en aangezien we er aan overgeleverd zijn als we het niet herkennen, maakt het ons bang. Maar als we een dergelijke gang van zaken herkennen, worden we voorzichtiger als we in de verleiding komen om de ander iets aan te doen zonder dat daar een reden voor is.

De bestendigheid

Sommige paren erkennen de diepte van hun band niet en zien hun partnerschap als een overeenkomst waarvan de doelen naar believen kunnen worden bepaald en waarvan de duur of volgorde kan worden gewijzigd of geannuleerd op basis van hun humeur of welbevinden. Door dit te doen, brengen ze hun partnerschap in gevaar door roekeloosheid of willekeur.

Misschien realiseer je je te laat dat er een roep om te gehoorzamen. Als een partner bijvoorbeeld de relatie meedogenloos en lichthartig beëindigt, is sterft er soms een kind of berooft ene kind zich van het leven, alsof het ergens voor moet boeten of voor een ernstig onrecht. In werkelijkheid worden de doelen van een partnerschap ons gegeven en ze eisen dat we ze bereiken met volharding en opoffering.

Het sterven

Wanneer de man een vrouw tot zijn vrouw neemt, wordt hij haar echtgenoot. Maar tegelijkertijd neemt ze het mannelijke van hem weg en stelt ze vragen. En zo wordt hij in het huwelijk minder man. En wanneer de vrouw een man als haar man neemt, wordt ze door hem een ​​vrouw. Maar tegelijkertijd neemt hij ook het vrouwelijke weg en stelt ze vragen en zo wordt ze in het huwelijk minder vrouw. Om ervoor te zorgen dat de relatie haar spanning behoudt, moet de man zijn mannelijkheid bij mannen vernieuwen en moet de vrouw haar vrouwelijke bij vrouwen vernieuwen.

De man verliest alsnog zijn identiteit als man ten opzichte van de vrouw en de vrouw verliest alsnog haar identiteit als vrouw ten opzichte van de man. Man en vrouw verschillen in elk opzicht van elkaar. En wel vanwege het kleine verschil!

Bijna alles is anders tussen mannen en vrouwen. Hoewel ze zo verschillend zijn, zijn de mannelijke en vrouwelijke manier van kijken naar de wereld, de manier van voelen en van reageren, beide een volledig geldig. Zowel mannen als vrouwen moeten dit erkennen. Maar op deze manier neemt de vrouw de veiligheid van de man als man weg en neemt de man de veiligheid van de vrouw als vrouw weg, zodat ze de identiteit als man en vrouw moeten verliezen die ze in de loop van hun relatie via de ander hebben verworven. Daarom ervaren man en vrouw hun relatie alsof ze sterven.

We gaan de relatie aan met het idee dat het onze grootste vervulling zal zijn. In werkelijkheid is een relatie ook een stervensproces. Elk conflict in het huwelijk is zo’n stukje afscheid en sterven. Hoe langer de relatie duurt, hoe dichter man en vrouw bij het laatste afscheid. Dan verhuizen man en vrouw naar een ander hoger niveau.

De scheiding tussen mannen en vrouwen streeft naar eenheid. Het samensmelten van de twee geslachten creëert echter slechts een tijdelijke eenheid, geen permanente. Het oplossen van de tegenstellingen slaagt hier voorbij deze versmelting. De versmelting blijft daar slechts een symbool van. Echte eenheid wordt bereikt in de dood. Dan gaan we terug naar een dimensie die we niet kennen.

Dit is natuurlijk maar één mogelijk perspectief, maar het geeft de relatie een diepe en serieuze die het waard is. Omdat het overwinnen van de tegenstellingen die de fusie ons belooft, alleen deze laatste verzaking vervult.

Het dragende geheel

De volgordes van de liefde die ons in eerdere relaties hebben vergezeld, hebben ook invloed op onze relatie met het leven en de wereld in zijn geheel en op onze relatie met het mysterie dat we erachter voelen. We kunnen ons daarom tot het mysterieuze geheel verhouden zoals een kind dat doet tot zijn ouders en zoeken dan een Vadergod en een grote moeder, geloven als een kind, hopen als een kind, vertrouwen als een kind, leven als een kind. En we zijn bang voor hem als een kind, en als een kind zijn we misschien bang om te weten.

Of we verwijzen naar het mysterieuze geheel zoals naar de voorouders en het gezin, die ons kennen als zijn bloedverwanten in een gemeenschap van heiligen, maar ook als in het gezin afgewezen of uitverkoren volgens een onverbiddelijke wet zonder dat we de letter ervan begrijpen of het kunnen beïnvloeden.

Of we gedragen ons tegenover het mysterieuze geheel als tot gelijken in een groep, worden diens medewerkers en vertegenwoordigers, staan ​​ons toe om met ermee te handelen en zaken te doen, sluiten een verbond ermee en regelen met een verdrag de rechten en de plichten die winst en verlies opleveren.

Of we gedragen ons tegenover het mysterieuze geheel alsof we er een paarrelatie mee hebben met een minnaar en een minnares en een bruidegom en een bruid.

Of we verhouden ons tot het mysterieuze geheel als ouders tegenover een kind en zeggen wat het verkeerd heeft gedaan en wat het beter zou moeten doen, twijfelen aan zijn werk en willen ons en anderen ervan verlossen als deze wereld zoals die is, niet bij ons past.

Of als we naar het geheim van deze wereld verwijzen, laten we de volgorde van de liefde zoals we die kennen achter ons en vergeten het alsof we al op zee zijn, op de rivieren en op alle paden van bestemming.