Onder die stulp uit!

Onder die stulp uit!

Kijk haar eens lopen. Zo ging dat gewoon. Al jong op tenen lopen en mijn ziel door midden gekliefd. Het veeleisende ouderlijke systeem. Onder die stulp uit!

Kijk haar eens lopen

"Kijk haar eens lopen" sneerde mijn vader. "Ze heeft niet meer dan voor een tientje aan d'r lijf hangen". Als mijn vader in zo'n bui was hielden we allemaal onze adem in. 

Zou het hierbij blijven of gaat ie helemaal los? "Kijk haar zitten met een decolleté, waardoorheen ze met het grootste gemak gewoon haar veters strikt. 

Zo ging dat gewoon

Het zat `em niet eens in de woorden. Zo ging dat gewoon, mijn moeder schikte zich. Elk voor- en najaar haalde ze haute couture magazines in huis, want stel je voor dat ... ja dat wat eigenlijk?

Ze schafte haar garderobe graag in Brussel aan, want dan liep ze een jaar vooruit op die dikke Hollandse boeren trienen. Het zat `em niet eens in wat ze deed. Zo ging dat gewoon bij ons thuis, want stel je voor dat ... ja wat dan?

Al jong op tenen lopen

Ik leerde al jong op tenen lopen. Twee keer per jaar werd ik aangekleed in de Bijenkorf en V&D die toen nog très chique was. Maar het zat `em niet in de kleren. Het zat `em in de impliciete, onbewuste codes die ik met de merkkleding aantrok. 

Volgens die code was er stilzwijgend weinig ok. Ik had ok geweest als ik mijn Bul had gehaald, samen met vrinden voor het leven van het keur. De heilige glimmende graal van mijn ouders was voor mij een adembenemende dwangbuis met achterstevoren vastgebonden armen. 

De incognito bloem

Implodeer of explodeer je? When the shit hits the fan is dat de keuze die je hebt. Als je introvert bent, word je de incognito bloem in het bloemetjesbehang en als je extravert bent, help je anderen ontploffen uit hun dwangbuis. 

Maar de dwangbuis zat bij mijn ouders oneindig veel strakker dan ik dacht. De boemerang met buskruit die ik weggooide kwam ongenadig hard van achteren weer aangevlogen.

Mijn ziel door midden gekliefd

Waar die boemerang me raakte? In mijn nek zou je zeggen, maar waar het me pas echt raakte was in mijn ziel. Die werd door midden gekliefd. 

Het heeft mijn ziel gevormd. Ik ben super gevoelig geworden voor te weinig gehoord, gezien of gerespecteerd worden, laat staan gewaardeerd.

Het veeleisende ouderlijke systeem

Lang zag ik het niet, maar ik leefde onder een stulp. Ik zag anderen door het stulpenglas en anderen zagen mij ook. maar ik kwam zuurstof tekort. 

Het veeleisende ouderlijke systeem zoog zuurstof weg. Zo overleefde mijn ziel astmatisch in het vacuüm en de glazen stolp werd een vergrootglas dat naar binnen en buiten het foute uitvergrootte. 

Onder die stulp uit!

Het voelde of de hele wereld en zelfs het universum zich tegen me keerde. Mijn ziel werd vacuüm getrokken en het laatste restje zuurstof vertrok uit mijn systeem. 

In een wanhoopsdaad tikte ik die stulp stuk. Eindelijk haalde ik echt adem. De levenslange astma in mijn ziel maakte plaats voor puur energie bevorderend zuurstofrijk ademhalen. Wil jij ook onder die stolp uit? Klik op 

👉  Ja ik wil onder die systemische stolp uit!  👈

We zien je graag,
Rijna en Bodo