Systemische quick fix

14 december 2025

Systemische quick fix

Ik weet inmiddels dat ik nergens in mijn leven iets snel, pijnloos Quickfixen kan.
Alsof mijn ziel standaard op "hard mode" staat.

Op elk kruispunt probeer ik het ff weer: duwen, ontkennen, vermijdend wegkijken en boos vechten. Zo van "deze keer gaat het wél soepel."Maar ja... het wordt 'm nooit.

Jaren geleden had ik een eigen opstelling van 4.5 uur. Een tranendal van begin tot eind. Ik dacht alleen maar:" waar ben ik aan begonnen? Wie vind dit leuk?" Mijn verdriet golfde als een zware storm.Tussendoor dwarrelde er humor binnen. Het onverwachte zonnetje. Ik klampte mij eraan vast. De reddingsboei.

(Ingeslikte tranen worden een wolkbreuk: hoe systemische quick fixes je van heling vandaan houden en je ziel amputeren)

Op elk kruispunt probeer ik het ff weer: duwen, ontkennen, vermijdend wegkijken en boos vechten. Zo van "deze keer gaat het wél soepel."Maar ja... het wordt 'm nooit.

Halverwege...Lunch. Mijn lijf mocht eten. Mijn ziel op adem komen, al wist ik dat toen niet. Tijdens de reis na de opstelling verloor ik lijfelijk kilo's. Niet bewust, wel weggeslingerd tussen dertien miskramen en de 'schijn' van mijn normale leven.Ik negeerde alles wat pijn deed. Duwde weg wat ik niet wilde voelen. Deed ergens braaf mijn oefening: 'mond dicht en kaarsjes' alsof het mijn huishoudelijk klusje was.

Mijn ziel en emoties hadden hele andere plannen. Alle standjes rouw en auw kwamen langs: boos, verdrietig, onhandelbaar, woest, murw. Tot alle vluchtwegen waren gesloten. Ik moest wel overgeven. Niet ópgeven! Aanvaarden. Herkennen, erkennen, inademen. Alles wat pijn doet, hoort óók bij mij! Het enige wat ik dacht was: "Laat het dan ergens goed voor zijn!"

Heel langzaam gebeurde dat. Mijn boosheid werd minder stekelig. Ik durfde terug naar mijn kwetsbare ik, een oude bekende, die al jaren door mij werd genegeerd. Laagje voor laagje pelde ik mijzelf af, als een ui, geen haast!

Binnen woonde een dichtgevouwen, imperfecte, eerlijke roos. Die pas open durfde toen ik stopte met vechten.

Ik vond mezelf terug. Ik kreeg mijn man terug. Mijn kinderen. Mijn plek. Ik besloot; 'even geen nieuwe baan, maar thuis.' Mijn verdriet is geen vijand meer, maar mijn kompas.

Achteraf blijken de dertien miskramen ANWB-borden. Ze wezen mij de weg, achter het verdriet. Naar mijn levensopdracht, of eigenlijk:"zij vónd mij!"

"Jij krijgt koffie en een oor! Ik krijg een tel.nummer! Wij gaan dit doen!" Schreeuwde mijn ziel tijdens een keukentafelgesprek. Zo simpel begon het.

Zo werd pleegzorg ons leven. Corona deed er een schepje bovenop. De coach die houdt van al het hechtingsgedoe werd in mij wakker. Het schrijven over het dagelijks leven omarm ik met vallen en opstaan. Soms vergeet ik mijn roos water te geven of prik ik mij aan een doorn. Overall ben ik een soort systemische poten in de klei geworden. Trouw aan wat klopt!

Quick fixes? Ze bestaan écht niet. Het leven vraagt offers en vreugde. Elke afslag opnieuw vraagt een keuze vóór, wat Hij van mij vraagt.

Meer dan "best" kan ik niet. Vastbesloten blijf ik het doen. Nieuwsgierig naar nieuwe wegen. Waarachtig! Langzaam!

Precies op tijd!

En jij? Waar probeer je nog steeds iets snel, pijnloos te veranderen? Welke ervaring bleek achteraf een ANWB-bord te zijn dat je stiekem richting gaf? Hoe langzaam loop jij met je quick fixes?

Wil je stoppen met aanstellen en durf je op te stellen? Maak een afspraak . . .

een afspraak in Heerenveen of Nieuwegein voor een kennismakingsgesprek incl. gratis opstelling en strategisch advies

Ik ontmoet je graag,
Rijna (en ook Bodo)