Ode aan de liefde
Hij is 88 jaar geworden.
Een rond en gezegend getal.
Afgelopen dinsdagmiddag is hij in vrede ingeslapen.
We leerden elkaar 39 jaar geleden kennen.
Mijn vader was twee jaar daarvoor overleden.
Voor mijn moeder, mijn zusje en mij ging het licht toen uit.
Twee jaar later in 1982 piepte het zonnetje voorzichtig door de wolken.
Mijn moeder was 42 jaar en nog veel te jong om zich tot haar einde in zwart te kleden.
Er stopte een knalrode Porsche op de oprit.
Dat zo’n auto met zijn ronkende motor onopvallend wegrijdt is natuurlijk een illusie.
De halve straat zag het en die kletste het in no-time verder aan de andere helft van de straat.
Dat het de accountant was, geloofden ze niet.
Op een avond kwam er een dure meneer langs.
Groot vrijstaand landhuis met rieten dak ergens in het Gooi.
Hij deed voor mijn snufferd de woonkamerdeur dicht.
Dat werd `em dus niet.
Toen kwam Dirk koffie drinken.
Hij zei gewoon hallo.
Na een week of wat vroeg mijn moeder aan me wat ik van hem vond.
Ik antwoordde, dat ik geen tegenwerpingen kon bedenken.
Hij schonk zijn eerste vrouw zijn liefde en uit hun liefde ontstonden 3 geweldige zonen.
Hun liefde sneuvelde en Dirk zocht verder naar liefde.
Opposites attract, dat is hoe ik naar mijn moeder en Dirk kijk.
Mijn moeder was wat excentriek, hield van muziek, filosofie, spiritualiteit en een goed glas wijn.
Dirk was Ingenieur; meer een nuchtere en vriendelijke techneut.
Mijn moeder kon zijn nuchterheid en stabiliteit goed gebruiken en Dirk kon bij haar zijn horizon verruimen.
Wat hij deed en wat hij zei, kwam recht uit zijn hart.
Op een dag gingen we in Den Bosch koffie drinken in het chique Hotel Centraal.
Je weet wel, op een zilver dienblaadje en een glaasje water bij de koffie.
Dirk en mijn moeder hadden een koningspoedel.
Niet zo één met geknipte en geföhnde bolletjes en zo, maar ja, wel een koning van een poedel.
Had nota bene de keizerlijke naam ‘Caesar’.
In zo’n restaurant kom je niet binnenvallen.
Je neemt de tijd voor je entree.
Een eindje verderop zat een dame op leeftijd met gemanicuurde nagels, lakschoentjes en een parelketting.
Ineens kwam er onder haar tafeltje een dwergpoedeltje vandaan geschoten.
Wat je niet wilt, gebeurde daar mooi wel.
Dat beestje begon te keffen en niet zo’n klein beetje ook.
Terwijl wij rustig verder liepen, mompelde Dirk.
Voor deze dame was het duidelijk hoorbaar en voor de aanwezige gasten was gênant genoeg.
“Oooh Caesar trek je maar niets aan hoor van dat lelijke mormel”.
De dame reageerde, alsof Dirk haar persoonlijk had beledigd.
Het hele uur dat je daar je taartje zit te eten en je koffie drinkt, moet je proberen niet in de lach te schieten.
Da’s net zo iets als ‘denk niet aan de roze olifant’.
Laat mijn moeder nou toevallig olifantjes hebben gespaard.
Het zijn er zo’n 25; één voor elk jaar dat ze samen waren.
Onverwacht blies mijn moeder 15 jaar geleden haar laatste adem uit.
Na twee jaar rouw zocht Dirk verder naar liefde.
Zo vonden hij en Ilme elkaar.
Ook Ilme heeft hij veel liefde geschonken.
En zij hem, want er liefdevol zijn tot iemands einde kan een zware taak zijn.
Zoals wij toen de tijd namen voor onze entree in Hotel Central, nemen we nu de tijd voor een liefdevol en waardig afscheid van Dirk.
Zo geven we hem een beetje terug van dat wat hij anderen veel gaf.
We wensen je goede reis Dirk!
Liefs,
Bodo