Het sluipt er sneeky in, wordt stilletjes steeds groter. Het wringt zich ertussen. Dan is er dat 'duveltje uit het doosje' moment.
Je legt het weg en in een vlugge verstandsverbijsterende vlaag wordt de afstand van je lijf naar je hand steeds groter. Je ziet je hand verder weg dan ooit.
In no time check je hoe het met je gaat. Prima, niks aan de hand!
Het gebeurt vaker. Je gaat naar de ouderavond en vraagt jezelf af of die docent in een parellel universum leeft? In de file vooral 'not being fucked-up at all' naar de ander kijkend of op het werk als je ineens in een fuck-tionerings-gesprek blijkt te zitten.
Het flitst in een split-second door je heen. Je bent toch geen spiritueel suffie? Yoga, meditatie, biodanza, mindfulness, reiki, cupping, manifesteren: allemaal geprobeerd.
Je hebt onderweg naar het hier en nu alle innerlijke standjes wel gehad. Ingeleefd in de ander en ze gelijk gegeven, maar jij eindigt met lege handen. Opgekomen voor jezelf, maar die ander trok verdikkie weer aan het langste eind.
Je hoort ze wel eens zeggen: "Joh zet je er gewoon overheen. Als je het maar hard genoeg wilt, dan lukt het je". Seen it, been there, done that, helpt allemaal geen bal!
Zit Murphy's tweelingbroertje je achterna, zo hoe harder je het probeert, hoe harder het vooral niet lukt? Er moet toch ergens een andere manier zijn? Je bent doodop van het meestribbelen, want je weet dat vechten zinloos is. Is er ergens een kompas wat je nog niet kent? Wat houd je eigenlijk echt tegen?