Knellende familiebanden of samen knallen met kerst
Knellende familiebanden of samen knallen met kerst
"Ik rij op deze schoenen naar het kerstdiner. Daarna glip ik het toilet even in en wissel ze om voor de pumps. Niemand hoeft te weten dat ik ze eigenlijk niet aankan."
Wanneer kerst knelt in je lijf
Ze zegt het terwijl ze de hakken in de lucht houdt alsof het breekbare kerstballen zijn. Ik zie het. Niet alleen de schoenen. Vooral het moeten. Het knellende opzitten en meedoen dat haar lijf al weken strak trekt.
Kerst hoort warm te zijn, maar je hebt last van knellende familiebanden en zwaarte Hoe kom je los van verplicht meedoen zodat jouw feestdagen weer licht en vrij laat voelen.
De stille spanning achter de perfect gedekte tafel
Mijn vriendin showt haar outfit alsof er een auditie gaande is. Voor deze kerstmusical heeft ze niet vrijwillig getekend. Een mantelpak, bijpassende handtas en pumps. die dus meer pijn doen dan haar familiegesprekken. Ze lacht, maar haar ogen verraden de jaarlijkse spanning. Wie komt naast wie te zitten? Wie kijkt wanneer weg? Wie houdt zijn adem in bij gang drie?
Bij hen thuis is kerst geen feest.
Als haar oudste broer en jongste naast elkaar zitten, ontstaat er een stilte die het glasservies op tafel nerveus doet trillen. Midden in dat alles wordt er gespiegeld, gefotografeerd, geposeerd. Glitters, glamour en gerechten die zo ingewikkeld zijn dat je al stress krijgt van het recept. Kerstliederen worden verplicht vóór het eten ingezet, alsof het de toegangscode is tot de tafel. Ik haar lippen bewegen maar haar hart blijft stil.
Het contrast tussen spelen wie je bent en zijn wie je bent
Ergens moet ik grinniken. niet om haar. Om het contrast dat zó groot is dat het bijna kunst wordt.
Ik in mijn zwarte glitterjurk met net verkeerd rode laarsjes en kerstboomoorbellen, die zachtjes klingelen bij elke stap. Zij perfect gestyled en glimlachend. Zichzelf al kwijt voor ze aanschuift.
Onder die glimlach zie ik iets anders.
De diepste, knellende pijn van het verplicht meedoen. Het gevoel dat je je plek moet verdienen. Het verdriet van hoe laat ik los, hoe wordt ik relaxter dan mijn eigen angst?
Misschien lach ik omdat ik het herken wat het met je doet als je familie een toneelstuk is waarin jij de rol krijgt die je nooit wilde. Het systeem roept, trekt, dwingt en ondertussen fluistert jouw eigen lijf:
"Ik wil hier niet zijn. Naar huis. Naar mezelf."
Thuiszijn in een systeem dat ademt lacht en meebeweegt
Dan mijn kerst.
Geen perfectie. geen draaiboeken. Geen tafelschikking waar de vredesonderhandelingen van afhangen. Bij ons schuift aan wie kan. Er wordt gerommeld, geïmproviseerd. Van stampotbuffet
tot 7-gangendiner. Alles is al eens de revue gepasseerd. Niemand weet precies wat het dit jaar wordt.
dat is 't mooie. Het hoeft ook niet. Ergens spontaan steekt heit spontaan een kerstlied in, meestal valt iedereen hongerig in. Uit de maat, maar met een soort warme vanzelfsprekendheid die niet uitgelegd hoeft te worden.
Proosten op liefde, verlies en kerst
En aan het eind... Altijd mems eigengemaakte Irish Coffee.
Zo'n romige, zachte, warme afsluiter die door je keel glijdt als een herinnering aan alles wat wél klopt. We heffen het glas op degene die we missen. Op de liefde die blijft. Op het leven dat doorstroomt.
Tsjoch! Op een liefdevolle, vrij, ademende kerst!
Kerstdiner met knellende familiebanden
Voel jij je familiebanden al trekken voor je er bent?
Kom zaterdag 13 december naar Nieuwegein en schuif aan bij
👉het kerstdiner dat lucht geeft👈
Ontwar, ontspan en ontdek hoe jouw kerst vrijer kan, zelfs met dezelfde mensen.
We ontmoeten je graag,
Rijna (en Bodo)