Hoe lang duurt deze hel?

Hoe lang duurt deze hel?

Ze blijft maar niets doen.

En het duurt al zo lang.

Tranen.

Nog veeeel meer tranen.

Mijn moeder duikt in mij op.

Al die ongehuilde tranen.

"Mag ik nieuwe zakdoekjes" vraagt ze?

Weer gebeurt er niets.

Behalve dan dat ze naar het verleden van haar oma kijkt.

Zo keek mijn moeder ook.

Een levenslang trio met meneer Sandeman van de Sherry en meneer Caballero van de sigaretten.

Oma had een zwaar leven.

Uiterlijk merkte je het niet, maar innerlijk bezweek ze elke dag een millimeter.

Net als mijn moeder.

In mijzelf huil ik mee met mijn cliënt.

Wat mist mijn cliënt haar moeder.

Wat mis ik mijn moeder.

In haar gezin van herkomst was oma de enige die haar warmte en nabijheid schonk.

"Tuurlijk houd ik van je lieve schat, je bent toch immers mijn kleinzoon!"

Wat mijn lieve oma tegen me zei, heb ik mijn ouders nooit horen zeggen.

Mijn klant zit steeds in dat lege verleden te staren.

Het is het verleden van haar oma.

Gevuld met lege eenzaamheid.

Het zuigt alle energie weg.

Er wellen woorden in me op.

"Op deze manier heeft je leven geen toekomst".

Haar lichaam schrikt van besef.

"Op deze manier hebben je banen geen toekomst.

Haar loopbaan is een schakelketting van banen die telkens tussen haar vingers wegglippen.

"Op deze manier hebben je relaties ook geen toekomst".

Het liefdesleven van mijn cliënte blijkt een aaneenschakeling van innerlijk half dode mannen.

"Je bent nu 56 jaar, wanneer begin je nou eens met jouw eigen leven?"

Ze blijft nog steeds als verlamd zitten.

ik haal nog een keertje verse zakdoekjes.

Mijn moeder bleef ook maar zitten kijken naar het verleden.

Meneer Sandeman en meneer Caballero knuffelden haar steeds inniger.

Wat echt overleed toen haar lichaam het begaf was de mogelijkheid samen te praten.

Om haar te horen zeggen: "Ik houd van je lieve Bodo".

Om haar met haar ogen te zien fluisteren: "Sorry voor de steken die ik liet vallen".

Daardoor voel ik me vaak eenzaam.

Allebei mijn ouders overleden veel te jong.

Ook hun broertjes overleden veel te jong.

Toen ik 50 jaar werd stopte ik met roken.

Ik ging 3 x per week sporten.

Liet wijn steeds vaker staan.

Heb met opstellingen aardig wat bagger met mijn ziel ingeademd.

Mijn ouders en ik.

We staan elk aan een kant van de streep.

Zij staan aan de kant van het niet aangekeken verleden..

ik sta aan de kant van het ingeademde verleden.

Het voelt soms eenzaam en zwaar.

Maar ik sta aan de goede kant van de streep.

Het is mijn alles en mijn rijkdom.

Het is waar ik mijn klanten mee help.

Niet met verstandig gelul uit de harses.

Wel met rake taal uit hart & ziel.

Wat me echt verstikte was niet het niet aangekeken verleden.

Dat was het met Nicotine opgetrokken rookgordijn.

Niet aangekeken verleden omarmt je steeds dodelijker.

Aangekeken en ingeademd verleden doet juist leven.

Wat kies jij?

Bodo