Het fijnste potje janken ooit

Het fijnste potje janken ooit en nog sterker dan een opstelling?

Mercedes waagde zich 25 jaar geleden aan boodschappenwagentjes.

Alle Gooise Marie Claires konden met hun karretje met sterretje in januari naar de Aldi en de Lidèlle sjeezen om daar skikleding voor nop op de kop te tikken.

Is echt lachen als je zo’n truttenschudder met jarretelaandrijving op de parkeerplaats ziet staan.

Joep van `t Hek is dol op deze dames met parelketting.

Gerardus en ik bieden tegen elkaar op.

Hij komt uit een gezin met kackers.

Ik ook.

We waren namelijk raskak.

Zijn moeder had een parelketting.

Tuurlijk had mijn moeder ook een parelketting.

Jouw moeder had er zeker eentje met gekweekte Marjorica’s grap ik?

Mijn moeder had natuurgekweekte, handgeregen scharrelparels.

Sterk bakje zegt Gerardus.

Hij heeft bij mij het VIP-traject aangeschaft en gaat een jaar lang door de complete wasstraat.

Zet ik hem handmatig in de was en föhn ik hem ook nog droog.

We nemen altijd koffie met een shot espresso erbij.

Voor zo’n bedrag mag het best een pittig bakje zijn toch?

Mag je me een jaar lang 24/7 appen en bellen voor extra ondersteuning.

Keeee dan, krijg je er ook een glas bruisend water bij en een bonbonnetje.

“Mijn moeder had echt zo’n baby Benz, was het niet een Mercedes A type” zegt Gerardus?

Deze wedstrijd gaat mijn moeder verliezen, want qua wielen reed ze in een 2CV.

Die sardineblikjes zijn legends on wheels -dat dan wel weer- met het geluid van een kwakende staafmixer.

Hoorde je al van 2 woonwijken verderop aankomen.

Gerardus heeft een sterke persoonlijkheid en houdt van stevige humor.

That makes 2 of us.

Soms zit ie klem in de bankschroef en soms hebben we de slappe lach.

Ik geef een voorzetje voor wat humor.

“Toch sneu hè, dat ze die baby Benzjes zo snel te vondeling moesten leggen”?

Gerardus hapt.

“Dat die karretjes de Elandtest niet haalden” zeg ik.

“Ben je net lekker op weg, klapt je auto uit de bocht bij het eerste beste stuk overstekend wild.”

Nu leg ik de bal klaar voor het doel.

“Weet je wat het verhaal extra sneu maakt?” vraag ik”.

Gerardus voelt `em aankomen en loert goor wantrouwend onder zijn wenkbrauwen vandaan.

Toen journalisten deze dinky toy gingen testen, knikkerde het bij een scherpe bocht gewoon omver.

Trabant strooide met gulle hand zout in de wond van het smetvrije Mercedes merk door deze test glansrijk te doorstaan.

Wees gerust en het kan altijd nog ergerder.

Het was ook nog een stokoud model van Trabant.

Mercedes ging plat op zijn muil.

ESP was tot die tijd alleen leverbaar op de luxe S-klasse en werd nu standaard gemonteerd op alle veredelde golf karretjes.

“Niet alleen die karretjes vielen om hoor” zegt Gerardus.

Huh?

Hij vertelt, dat zijn moeder uit een streng gereformeerd gezin kwam met 12 levende kinderen en tussendoor nog een stuk of wat miskramen.

Bij haar ouders ging het allemaal om kerk en geld.

Ze was hard.

Boos ook.

Die boosheid werd kanker.

Ze overleed acht jaar geleden.

Tussen Gerardus en zijn vader ging het ook hard tegen hard.

Ze hebben elkaar voor het eerst in jaren in het echie gesproken.

Het was heel anders vertelt Gerardus.

“Ik weet nu wat mijn levensopdracht is; iets met van hard naar hart”.

Het is nog wennen; hij had een warm gesprek met zijn vader.

Voor de eerste keer ever.

De sfeer was gewoon ontspannen.

Vader begon uit zichzelf te vertellen.

Vanaf zijn tiende stond hij elke dag uren en uren tennisballen te slaan.

Bingo op zijn zeventiende.

Twee tennistoernooien versloeg hij Tom Okker.

Op een donderdagavond belde de jeugdvoorzitter aan.

Ze nodigden zijn vader uit voor de nationale selectie.

Dit was de grote beloning.

“Met tennissen kun je geen brood verdienen” riep de vader van de vader en smeet de deur voor zijn neus dicht.

Het voelde, alsof er op de gitaar een snaar knapte.

Nooit meer heeft hij een tennisbal aangeraakt.

Thuis tenniswedstrijden kijken was taboe.

Te pijnlijk om te zien hoe Tom Okker 5 keer achter elkaar tenniskampioen werd.

Na een paar jaar herpakte vader zich.

“Vanaf nu heb ik een super leuk leven” sprak hij met zichzelf af.

Hij ging studeren, ging kroegje in en kroegje uit, vond er een piano en leerde piano spelen.

“Als hij vertelt over piano spelen, lichten zijn ogen op” vertelt Gerardus, “de warmte uit zijn ziel wordt dan voelbaar en tastbaar.”

“Zo gaat dat” zeg ik.

“Iedereen krijgt een gave mee die toevallig niet is te herleiden tot één van de ouders.

Het is de gave die jou uniek maakt.

Met precies die gave kun je je geld verdienen met werk dat van jou houdt.

Dat is bezieling.

Velen krijgen klappen in hun leven, just join the club please.

Die klappen kom je wel te boven.

Dat is het moment, dat een andere pijn zich zachtjes mompelend aandient.

Het is een subtielere pijn.

Beter verdraagzaam op de korte termijn.

Maar dodelijk op de langere termijn.

Als je je gave niet met de wereld kunt delen, wordt die gave je stille sloper.”

Gerardus vertelt verder.

Na twee jaar verdiende pa zoveel geld met piano spelen, dat hij ervan kon sparen.

Hij had een droom.

HET conservatorium!

“NEEEEEE” schreeuwde vaders vader in het gezicht van vader.

“Zelfs niet als je de helft van het schoolgeld zelf betaalt”.

“Op je piano pingelen levert nog minder op dan een potje tennis” riep hij!

Er knapte een 2e snaar in vaders ziel.

Om te voorkomen, dat vaders vader nog meer snaren laat knappen heeft hij een koffer gepakt en is de volgende dag niet meer thuis gekomen.

Ze hebben elkaar nooit meer gezien.

We zijn ontroerd en bedroefd voor vader.

Gerardus vertelt dat hij zijn vader nog nooit heeft zien huilen.

Never en nu wel.

Het samen janken was het fijnste potje janken ooit!

“Heb ik al gezegd dat ik van je houd?”

“En dat ik apentrots op je ben?”

Brullen!

“Ik houd ook van jou pa!”

Cheers,

Bodo