Dertien jaar en dertien miskramen verder=
Dertien jaar en dertien miskramen verder
“Ben ik dit?”
Ik schrok mij rot.
Schoot zo uit mijn sloffen en in de paniek.
Dit kwam totaal onverwacht.
Zelfmanipulatie fluistert zacht, maar rooft je levensvreugde genadeloos leeg.
Je ziel weet allang wat je hoofd blijft vermijden. Durf jij in de spiegel te kijken?
De stille roof van levensvreugde
Bijna 13 jaar geleden keek ik voor het eerst écht in de spiegel.
Met stomheid geslagen, keek ik naar een stil stuk van mij achter mijn lijf, achter mijn gezicht.
Naar mijn ziel, die al die tijd zachtjes en rustig zat te wachten tot ik haar eindelijk weer in de ogen keek.
Daar stond ik voor de spiegel. In badpak, wees gerust. Alleen dat al was een daad van overleving.
Mijn zware lijf voelde nog zwaarder. Elke kilo droeg een herinnering die ik liever kwijt dan rijk was. Elke verloren kilo van de afgelopen tijd laten een spoor achter. Het verdriet van de miskramen hoef ik niet meer mee te zeulen.
Het masker van oké barst langzaam open
Ik draaide wat ongemakkelijk, trok mijn buik in, ademde uit, trok weer in.
Mijn hoofd ratelde aan één stuk door: “Ik kan dit skippen! Ik ben Nú ziek! Dit slaat nergens op! Ik hoef niks te bewijzen!” Ergens piepklein daaronder, tussen de gedachten door, zat iets of iemand te fluisteren; “Wanneer ga je nou eens ophouden jezelf, met dat grote lijf, klein te houden?”
Ik lachte erom. Dat is altijd beter dan echt voelen.
Maar eerlijk? Grapjes konden niet meer verhullen dat ik uitgeblust was.
Dat ik mezelf had gemanipuleerd tot overleven. Ik had zó vaak alles weggelachen, weggeduwd, verpakt in drukte, in zorg, in nog ff doorzetten. Mijn lijf droeg en verdroeg het allemaal. Zwaar, vermoeid en traag van alles wat ik niet wilde voelen. Gewoon niet meer en weer!
De ziel praat als het hoofd zwijgt
Toen was er dat moment.
Ik en de spiegel. Met als enige de stilte. Niet mijn mond maar mijn ziel sprak.
Ze oordeelde niet over de te dikke buik, niet over mijn kont. Niet over mijn cellulitis of mijn kuiten.
Die overigens écht nog best aardig zijn. Ze zei: “Wat een powerhouse van een prachtvrouw staat hier. Met een lijf dat heeft gedragen, vijftien keer, dat heeft verloren 13 keer, wat heelt, wat lief heeft. Een lijf dat steeds op staat. Jij bent goud waard.”
En ik…Ik voelde haar, geloofde haar. Zag wat zij zag. Voor het eerst.
niet als mantra, niks oefening of wens. Maar de waarheid!
De zelfmanipulerende zachte stem vertelt
De traan rolde, alsof ze dertien jaar had moeten wachten op haar moment.
Ik lachte er doorheen, want ook dat hoort bij mij. Alleen ze kwam nu uit zachtheid.
Ik besefte: ”Dít is mijn kantelpunt. Hier neemt mijn ziel het roer in mijn leven weer over.”
Zelfmanipulatie is verraderlijk zacht, ze fluistert veel en vaak; “Morgen pak je het weer op, nu nog niet. Het is nog te veel. Maar diep van binnen weet je wanneer je uitstelt, trek je zelf een stukje vreugde uit je lijf. Alleen dat lijf… Dat verdient liefde. Geen strategie.
Durf jij te kijken naar wat je allang weet?
Als je dit leest en ergens voelt: ”Ja dat ben ik ook, dat wiebelige lijf of dat masker van oké zijn. Of dat fluisterstemmetje dat vraagt of het ooit weer licht wordt. Kom dan! Wees welkom
👉 Masterclass Manipulatie op za. 13 dec. 👈
Gaan we samen kijken wat er onder jouw oké leeft.
Niet om te fixen, maar om echt te zien want precies daar begint je ziel te spreken.
We ontmoeten je graag,
Rijna (en Bodo)