De roep van mijn ziel

De roep van mijn ziel

Ze deden hoe het heurt.

Geen kak, maar raskak waren ze.

Moeder een parelketting en vader een managementfunctie met dikke leasebak.

Om verder te lezen druk je nu even een hete biologisch dynamische Bint achterin je strot.

Nee zeg, voetbal is balletje tikken voor plebs.

En volleybal is voor huismoeders die met hun IQ van amper 90 naar de moeder MAVO gaan.

Mijn lieve ouders bedoelden het goed hoor. 

Ze hadden mijn loopbaan helemaal voor me uitgestippeld.

Maar eigenlijk was het hun loopbaan.

Al noemden zij het geen loopbaan, maar carrière.

HAVO, VWO, rechten studeren in en lid worden van het Leidsche ballenkeur.

In hun ogen was ik onhandelbaar.

Ik was gewoon anders.

Zachter.

Gevoeliger.

Minder ratio, minder ego en meer ziel.

Mijn moeder kocht 2 keer per jaar de mode-Elegance om uit te vogelen hoe je in de betere kringen très chique gekleed gaat.

Vervolgens ging ze shoppen in de Rue de PC Hooft en Bruxelles.

In Brussel, omdat daar de mode een jaartje vooruit loopt, dus dan loop je een jaartje langer bon ton mee.

Mijn vader was met civiele techniek cum laude afgestudeerd.

Bij het koor gaan paste perfect bij hem.

Zijn ziel zat anders in elkaar dan de mijne.

Kleding van The Society Shop is voor mij een benauwend ziels-korset.

Stond best goed hoor, maar het is niet ik.

Enfin, ik ging jasje dasje naar het VWO.

Beide ouders blij.

Daarna bezorgde ik ze een complete attaque de coer.

Mijn ziel ervaarde Leiden als lijden.

Met rechten studeren deed ik mijn hart en ziel geen recht. 

Petit probleempje.

Ik wist wat ik niet wilde. 

Geen idee wat ik wel wilde.

Stapje bij stapje daalde ik langzaam af in de donkere kelder van depressiviteit.

Ik zonk in the sinkhole van mijn ziel.

Sodeknetter zeg.

Ineens was het er.

Het was een echte BIG BANG!

Mijn ziel knipoogde niet, fluisterde niet, mompelde niet. 

Ze deed een Wim Hofje.

Zelden heb ik zo’n enorme wake-up call gehad.

Ik kreeg geen ingeving, maar een inbeving.

Mijn ziel schoof niet zo'n lullig briefje onder de deur door naar mijn ego.

Ze zorgde, dat mijn ego blind tegen zo’n joekel van een ANWB-bord knalde.

Op dat bord stond met grote koeien van letters: “EGYPTE”!

Zo volgde ik de roep van mijn ziel.

“Spreek je de taal?” vroegen ze thuis.

“Heb je je in het land verdiept?” vroegen ze zich af.

Tot grote wanhoop van thuis landde ik 3 maanden later in Caïro.

Zogenaamd toevallig leerde ik er wat mensen kennen.

Nog veel toevalliger werd ik via-via reisleider.

Ik kreeg vet betaald om met groepen Nederlanders Pyramides te bezoeken.

Betaald en al liep ik tempels in en uit en zat ik aan zonovergoten zwembaden.

Het bleek een voorbode.

Een paar jaar later werd ik reisleider in loopbaanland.

Met familie- en loopbaanopstellingen ben ik nu reisleider in zielenland.

Ik doe het al mijn leven lang.

Ik volg de roep van mijn ziel.

Wil jij de roep van jouw ziel volgen?

We hebben er een E-Boek over geschreven: "Iedereen heeft en Ziel en geen Hond weet hoe Het werkt".

Het is kakelvers van de pers.

Voor 21 pagina’s gaan we € 7,- vragen.

Nu is het nog 2 weken gratis.

Tot en met 28 februari.

In ruil voor je feedback en testimonial.

Vanaf 1 maart dok je er € 7,- voor.

Klik op Iedereen heeft en Ziel en geen Hond weet hoe Het werkt.

Met hart & ziel,

Bodo