Château Tristesse
In deze casus familieopstellingen ontkurkt mijn klant haar Château Tristesse. Deprimerend goed met een depressieve afdronk van levensmoeheid. Zo ontdekt ze de oorzaak van haar depressiviteit.
Elke avond schenkt ze voor zichzelf een glas Château Tristesse in. Deprimerend goed met een depressieve afdronk van levensmoeheid. Liever laat ze de kurk zitten, maar dat lukt niet. De kurk die ze wel laat zitten is de kurk op haar ziel.
Ze komt uit een geslacht van kurkdrukkers. Haar ouders waren al kurkdrukkers en haar grootouders werden in de oorlog kampioen kurkdrukken.
Nu zit mijn klant opgescheept met schoenendoos intergenerationele kurken uit meerdere generaties. Het liefste laat ze net als haar ouders alle kurken zitten, maar dat helpt haar niet.
Ze heeft van opstellingen gehoord, met een glas gechambreerde Château Tristesse kun je goed Googelen. Toch vraagt ze het me nog eventjes voor de zekerheid.
Elk mens heeft een ziel en bijna iedereen heeft trauma in het systeem zitten. Van jezelf en van meerdere generaties; dat leg ik later uit.
Trauma sijpelt door naar de onderste lagen van je bewustzijn. Hoe meer trauma zich ophoopt, hoe meer het de leidingen van je ziel verstopt en hoe gevoellozer de ziel wordt.
Plat gezegd staat er een giertank in de kelder en daar verzamel je een leven lang stront wat gaat gisten en hoe langer je de klep erop houdt …
Met een opstelling daal je af in de kelder, doe je die giertank open en met beide handen schep je je eigen stront eruit en dat draag je de trappen omhoog naar het daglicht. Je strooit die stront uit over je eigen systemische landerijen en dat herhaal je een paar keer.
Soms als je denkt dat het niet helpt, ontluikt het eerste groen. Eerst komen er wat struikjes, daar groeien bramen en frambozen aan en daarna groeien er boompjes met elk jaar steeds meer fruit.
Mijn cliënt wil de hele giertank legen met De Wasstraat voor de Ziel. Haar giertank zit goed vol en er vallen ook wat lijken uit die kast die nog harder meuren dan die borrelende troep in de giertank.
De rode draad in haar leven is, dat ze veel harder dan gemiddeld haar best doet om gehoord, gezien en erkend te worden. Laatst was ze uit eten met haar lieve hubby. De ober vraagt haar man wat hij wil drinken, vergeet dat aan haar te vragen en loopt weer weg. Lijkt mijn vader wel mompelt ze.
Het huwelijk van haar ouders was geen moetje, maar het was wel meer dan handig dat ze trouwden. De stoel voor hun relatie -dat wat hen verbond- ligt onderuit, omdat hij door Tuberculose en zij door kanker onderuit gingen.
In die stoel liggend beseft ze dat ze energetisch hieruit voortkomt en dat dat de oorzaak is voor haar zwaarmoedigheid of depressie. Als gestoken door een mug staat ze na een paar minuten op. Het kwartje is gevallen. Nu kan ze ademhalen. Wil jij ook vrij ademhalen, kom dan naar
De Eéndaagse Wasstraat
Ik zie je graag,
Bodo
